ลิขิตรักจอมเผด็จการ

ดวิน วาเลอรี่ นักธุรกิจโรงแรมหนุ่มอเมริกัน อายุ 39 ปี ผู้เป็นคนเอาแต่ใจและต้องการให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบเสมอ เมื่อสะดุดตากับหญิงสาวร่างบางผิวสีน้ำผึ้งชาวไทยอย่าง แสนดี หรือ หนูดี วัย 24 ปี นักศึกษาปริญญาโท มหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐฯ ทำให้เขาฉุดเธอขึ้นห้องตั้งแต่การปะทะกันโดยบังเอิญ จากเหตุการณ์ไวน์แดงหกรดเสื้อราคาแสนแพงของเขา แต่แล้วหลุมที่ขุดไว้ดักเหยื่อสาวตัวน้อย ก็กลับมากลบหน้าตัวเองเสียเฉยๆ...

.......................

“ตั้งแต่วันนี้เธอจะอยู่กับฉัน...ฉันจะดูแลเธอเอง” บอกออกไปตรงๆ หากก็ไม่ได้ขอร้องหรือต้องการคำตอบ เพราะเขาออกคำสั่งเสียมากกว่า จนคนตัวเล็กที่นั่งเอนมาซบอก ถึงกับยกศีรษะขึ้นกะพริบตาปริบๆ ก่อนหันมองเขา “ก็อยู่กับฉันแบบนี้ เข้าใจยากตรงไหน”
“ในฐานะอะไร!” เธอถามสวนทันทีด้วยน้ำเสียงนิ่งขึงขัง เมื่อเขาย้ำคำสั่งนั้น ดวงตาสีสวยหลังเลนส์แว่นสายตาโตขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหรี่ลงมองเธอนิ่ง จนเธอไม่กล้าสบตากับเขาต่อ จึงเสมองไปด้านนอกหน้าต่างห้องนอนกว้างขวางแสนหรูหรา พร้อมถอนหายใจแรงออกมาอย่างอดสู
“ฉันไม่ได้ขายตัว คุณรู้ดีแล้วเมื่อคืน” เธอบอกเสียงขุ่นเคือง หากก็ต้องคลายการขมวดคิ้วเมื่อเขาจ้องมานิ่งๆ ด้วยสายตาที่แลดูน่ากลัวกว่าเธอนัก คนตรงหน้ามีอำนาจมากจริงๆ ตัวก็ใหญ่สายตาก็น่ากลัว
“ใช่...ฉันรู้แล้ว นอนกับฉันแล้วไม่อยากให้รับผิดชอบเลยรึไง” เขาว่าพลางยิ้มในหน้า มองดูเธอก็ได้แต่ยกมุมปากที่เห็นความวูบไหวและอ่อนล้าในแววตา “ฉันรู้ดีมากด้วยว่าเธอคือใคร”
คำพูดของเขาทำให้เธอเหลียวมองอีกครั้ง และก็ต้องนิ่งงัน อ้าปากหวอ กับสิ่งที่เขาพูดออกมา เขาเอ่ยถึงประวัติของเธออย่างละเอียดยิบ จนมือเรียวยกขึ้นฟาดไปบนบ่ากว้างเสียที และเจ้าตัวก็สะดุ้งพร้อมขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่า มือใหญ่จับข้อมือเธอรวบไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะตวัดกายจนเธอล้มนอนลงกับเตียงอีกหน
“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก” เสียงที่กดต่ำทำให้เขาเห็นเธอส่ายหน้าไปมา “ตีฉันอีก ฉันก็จะทำอีก ด่าฉันอีก ฉันก็ทำอีก แลกกันดีไหม หรือไม่ก็แลกกับที่ดินพื้นเล็กๆ ที่เมืองไทยของเธอ ฉันดีดนิ้วหน่อยเดียวก็ซื้อได้แล้วนะ”
“อะไรนะ! ไม่...ไม่ดีค่ะ” เธอเอ่ยเสียงเบา และพูดเสียงอ่อนขึ้น “ฉันขอโทษนะ คุณจะรวยระดับไหนฉันก็ไม่รู้หรอก แต่...แต่ฉันรู้ว่าคุณทำได้ทุกอย่างจริงๆ แต่อย่าทำอะไรกับบ้านที่เมืองไทยของฉันเลยนะ ฉันไม่มีที่อยู่อื่นหรอกนะ เรียนจบกลับไปก็มีแต่บ้านหลังนั้น”
เขาตวัดสายตามองดุใส่เธอเสียทีจนเธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนเขาเองจะสะดุ้งเมื่อมือเรียวพยายามสะบัดให้หลุดจากมือเขาข้างหนึ่งและเอื้อมมาลูบที่บ่าไปมา
“ไม่เจ็บนะคะ เนอะไม่เจ็บนะ” เธอบอกเสียงอ่อยพยายามข่มใจและความรู้สึกไม่ให้ร้องไห้ออกมา
“ฉันไม่ใช่เด็ก” เขาว่าอย่างประชดกลับ กับการกระทำของเธอ เขาว่าเสียงต่ำ มองเธอดุๆ จนเธอได้แต่เม้มริมฝีปาก
“ต่อไปฉันจะตามใจคุณ...ก็ได้” บอกแล้วก็ทำปากยู่
“ทำไมต้องก็ได้” เขาย้อนถาม

.................

** นิยายหมดสัญญากับ สนพ.แสนรัก เนื้อหาไม่มีการเปลี่ยนแปลง ผู้แต่งเพียงนำมาจัดหน้าใหม่ ทำปกใหม่ เพื่อลงขาย E-book เองค่ะ **