เขียวเอย ขาวเอย แล่นเลยทุกลำ

เขียวเอย ขาวเอย แล่นเลยทุกลำ เป็นเรื่องเล่าเฉียดเรื่องจริงของเด็กชายชนบทด้อยโอกาสคนหนึ่ง ชื่อ หลง ซึ่งผู้เขียนจงใจให้เป็นตัวแทนคนไทยที่มีความนึกคิด มุมมองและครรลองความเป็นอยู่ของผู้คนเมื่อ ๕๐ ก่อน ตามท้องเรื่องเด็กหลงถูกกล่อมเกลาจากเตี่ย ซึ่งเป็นตัวแทนด้านคุณธรรมและหลักการที่มั่นคง เพราะยังเป็นเด็ก ติดสนุก สำนึกรับผิดชอบยังไม่สู้จะมี หลงจึงขอผัดผ่อนดื้อดึง สวิงสวายไปมา เตี่ยและแม่ต้องคอยประคับประคองเพาะบ่มอย่างอุตสาหะให้หลงได้เดินในแนวทางที่ถูกที่ควร ท้ายที่สุดก็สามารถก้าวเดินได้อย่างมั่นคงลงตัว ตามประสบการณ์และพัฒนาทางวัยวุฒิ คุณวุฒิและจิตวิญญาณ ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความเมตตาปรานีของมนุษย์พันธุ์ไทยในครั้งกระโน้น
ชื่อเรื่องได้นำมาจากเนื้อร้องตอนหนึ่งจากบทเพลง “ลานเท สะเทือน” ของครูวัฒนา พรอนันต์ (วิกิพีเดีย) เป็นเพลงที่ประทับใจผู้เขียนทั้งเนื้อเพลงและเสียงร้อง รวมไปถึงความหมาย ด้วยบ้านน้อยเมื่อวัยเยาว์อยู่ซอยชิดริมตลิ่งคลอง ยามนั้นมักได้ยินเสียงเพลงนี้แว่วลอยมากับคลื่นเอเอ็มจากวิทยุทรานซิสเตอร์พร้อมเสียงฮัมจากหญิงชราผู้เป็นแม่ค้าเจ้าของแผงขายผลไม้เล็กๆ หน้าร้านขายของชำริมคลอง รอยยิ้มที่แสนใจดีและเสียงฮัมของแกที่คลอมากับเสียงเพลงไม่ลืมเลือนไปจากความทรงจำ หญิงชราฮัมไปพร้อมบรรจงเจียดมะม่วงกึ่งดิบสุก เป็นริ้วกลีบพอคำสำหรับเด็กๆไปด้วย เสียงเพลงอบอวลผสมกับภาพของบรรยากาศและเรื่องราวของผู้คนที่ดำเนินชีวิตอิงตลิ่งคลองพร้อมเรือด่วน เรือหางยาว เรือแพหลายลำวิ่งผ่านไปมา ทำให้คลองนั้นเป็น “คลองชีวิต” อันเป็นที่มาของเรื่องเล่านี้ แม้เวลาจะผ่านมาแสนนาน แต่ทุกครั้งที่มีโอกาสนั่งอยู่ริมน้ำริมคลอง เสียงเพลงลานเทสะเทือนก็ยังคงก้องกังวานมาแต่ไกล เตือนให้ผู้เขียนตระหนักถึงความไม่จีรังของสรรพสิ่งและดำรงตนอย่างไม่ประมาทเรื่อยมา…เขียวเอย ขาวเอย แล่นเลยทุกลำ
ช่วงของเวลาในเรื่องอาจจะคลาดเคลื่อนไปบ้าง บางคำที่ใช้ เช่น “ข้า-เอ็ง” “กู-มึง” “ไอ้-อี-นัง-นาง” ไม่ได้เจตนาให้หยาบหรือดูถูกดูแคลนแต่อย่างใดและพยายามใช้ให้เพียงแก่อรรถรสเท่านั้น ทุกตัวละครซึ่งถูกผู้เขียนนำเอาความหลากหลายของสำนึกส่วนตัวไปใส่ไว้ เป็นเพียงสมมติขึ้น ผิดถูกอย่างไร ก็เกิดจากมุมมองและปัญญาของผู้เขียนเอง หากให้บังเอิญไปทำให้ผู้อ่านท่านใดเคืองใจขึ้นมา ก็ขอได้โปรดรับคำขอโทษจากผู้เขียน มา ณ ที่นี้ด้วย
นอกจากเพื่อความบันเทิง เสริมกำลังใจแล้ว ผู้เขียนหวังว่าผู้อ่าน โดยเฉพาะเยาวชน คงจะได้ประโยชน์จากแนวคิดต่างๆ ที่แทรกอยู่เกือบตลอดเรื่องและสามารถนำไปประยุกต์ใช้ในชีวิตได้อย่างสมดุลพอควร
ขอเป็นดั่งกำลังใจ
คบเพลิง สราญ