อ้อนรักเด็กช่างข้างห้อง

Rrrr
Rrrr...!
ฉันเอื้อมมือไปหยิบไอ้เจ้าเครื่องบ้าที่ส่งเสียงกรีดร้องและสั่นครืดคราดอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงทั้งๆ ทั้งเปลือกตายังคงปิดอยู่ แต่พอเอามาทาบหูเจ้าโทรศัพท์มือถือที่คิดว่าเป็นของฉันกลับเงียบเป็นเป่าสาก แต่เสียงเรียกเข้าก็ยังดังรบกวนอย่างต่อเนื่อง
“อื้อ”
ฉันละความสนใจจากโทรศัพท์เบียดตัวซุกหน้าลงกับสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นหมอนข้างพร้อมแขนขาทั้งสองข้างที่กอดก่ายสิ่งนั้นไว้แนบแน่นจนกระทั่งเสียงเรียกเข้านั้นหายไปกลายเป็นเสียงพูดขึ้นมาแทน
“ฮัลโหล...อืม มีไรวะโทร.มาแต่เช้า...อ๋อได้สิ...เออ แล้วเจอกัน”
เสียงพูดคุยอยู่ฝ่ายเดียวเงียบไปพร้อมกับวงแขนที่วางพาดลงบนตัวฉันแล้วออกแรงดึงฉันเข้าไปกอด
“อืม”
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...!!!!!