ปั้นรัก

“เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียว ไม่ร้องนะคะคนเก่ง”
“ไม่เอา จะร้อง คุณหมอใจร้าย” จบประโยคตัดพ้อนั้น แทนที่คนถูกว่าจะโกรธ แต่กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขากลั้วหัวเราะในลำคอด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนตามเธอไปสักกะนิด ไม่พอยังพูดล้อเธอเล่นอย่างอารมณ์ดีอีกตางหาก
“ร้องไปอายเขาแย่นะคะ เด็กเจ็ดขวบห้องข้างๆ ก็เป็นไข้เลือดออกเหมือนมัดหมี่ โดนแบบเดียวกันเลย แต่เก่งมาก ไม่ร้องสักเอ๊ะ แต่เรารู้ว่ามัดหมี่เก่งกว่า อดทนหน่อยนะคะ แล้วเดี๋ยวหายเมื่อไร จะมีรางวัลให้คนเก่ง”
หลังประโยคนั้น คนกลัวแต่ก็ถูกหลอกง่ายไม่แพ้เด็กค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว แพขนตายังชุ่มด้วยหยาดน้ำบาง แต่ก็ส่งสายตาแสดงความยากรู้ พอได้ยินรางวัลที่อีกคนบอกก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะดีใจตาโต
“คูมะตัวโตเท่ามัดหมี่เลยเป็นไง เอาไปตั้งไว้ในห้อง”
“หาได้จริงๆ เหรอ ”
“คิดว่าหาให้ได้ ขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นเด็กดีของหมอหรือเปล่า ว่าไง”
จบประโยคนั้น ความกลัวก็มี แต่ความอยากได้ก็มาก ชั่งใจอยู่นาน ก่อนตัดใจพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ
ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนกระหม่อมของคนในซุกหน้าแน่นกับอกอย่างต้องการปลอบขวัญ
เข็มแหลมที่กดลงไปบนผิวบอบบางบนนิ้ว เพียงชั่วครู่ที่กรรณหทัยกลั้นใจสะดุ้งเฮือก ก่อนร่างเล็กที่เกร็งไปทั้งตัวจะค่อยๆ ผ่อนคลายลงมา เพราะความรู้สึกที่ไม่ได้เจ็บปวดมากอย่างที่คิด
“ขอบคุณนะคะคนเก่ง ที่เป็นเด็กดีของหมอ”
ขอบคุณที่คอยดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงโก๊ะๆ คนหนึ่งให้กลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ขอบคุณนะคุณหมอ

PS. เล่มนี้ผู้เขียนนำมาทำ E-book เองเนื่องจากหมดสัญญา เนื้อหาและทุกอย่างในเล่มยังคงเหมือนเดิม ใครมีเล่มหรืออีบุ๊คเก่าเเล้ว ไม่ต้องซื้อใหม่น้าา