อินเทิร์นจอมจุ้น...วุ่นหัวใจหมอศัลย์ (Intern VS General Surgeon)

ผมรีบกระวีกระวาดวิ่งไปหาเบอร์โทร แล้วรีบกดเบอร์ไปยังปลายสาย รอสัญญาณไม่นาน ก็มีเสียงตอบรับกลับมา
“ฮัลโหล”
“อาจารย์ครับ มีเคสคนไข้ถูกยิง ตอนนี้เสียเลือดมาก”
“คนไข้ช๊อกมั้ย”
“ช๊อกครับ”
“เช็ค vital sign (สัญญาณชีพ), ให้สารน้ำไปแล้วเท่าไหร่, ฉี่ออกเท่าไหร่, ได้ CT scan* หรือยัง ถ้า CT แล้ว ขอผลด้วย ...ผมขอรายละเอียดทั้งหมด ภายใน 20 นาที ส่งข้อมูลทุกอย่างเข้ามาในไลน์กลุ่มให้ไวที่สุด เตรียมตัวส่งคนไข้เข้าห้องผ่าตัดเลย อีก 60 นาทีผมพร้อมสแตนบายด์”
แล้วสายก็ถูกตัดไป... เอ่อ ไม่เคยเจอไอ้อาจารย์กี้โหมดจริงจังในการทำงาน สั่งๆๆๆ สั่งๆๆๆ แล้วก็สั่ง ส่วนผมก็ต้องรีบไปจัดการตามคำสั่งมันไงครับ ทั้งขอข้อมูลพี่พยาบาล อะไรที่ยังไม่มีข้อมูลก็ต้องลงมือจัดการเอง ถ้าไม่ได้ภายใน 20 นาที กลัวจะโดนพ่อเจ้าประคุณหมายหัวไปอีกเรื่อง
กริ๊งงงงงง...กรี๊งงงงง..
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ฮัลโหลครับ”
“ข้อมูลที่ผมขอได้ยัง ผมต้องประเมินคนไข้”
“กำลังเร่งให้อยู่ครับ”
“ผ่านไป 20 นาทีแล้ว ช้าขนาดนี้ คนไข้ได้ตายห่ากันพอดี”
“ครับๆๆๆ จะเร่งกว่านี้ครับ” ระหว่างที่ตอบไป ขาผมก็เดินทำงานไปด้วย พร้อมกับสมองก็ต้องประมวลผลว่าต้องจัดการอะไรก่อนหลัง ทั้งยังต้องแบ่งสมองมาตอบคำถามคนปลายสาย
“อีก 2 นาทีถ้าผมไม่ได้ข้อมูล คุณโดนแน่” แล้วปลายสายก็วางไป วิ่งสิครับผม เอาอะไรมั่งวะ โอ้ยยยยยยย
ชีวิตอินเทิร์นที่หวังว่าจะสุขสบาย เพราะอยู่ในจังหวัดเล็กๆ ชิลๆ small country คิดผิดถนัด แถมยังมาเจอสต๊าฟจอมโหด กัดไม่ปล่อยแบบนี้ ผมเริ่มเครียดแล้วคร๊าบบบบบ
ต่อจากนี้...ชีวิตผมจะเจออะไรบ้างเนี่ยยยย ฮืออออ