นางฟ้าตานี

“ถ้าเขียนแบบบอกเนื้อหากันทื่อ ๆ ตรง ๆ เด็กประถม และมัธยมในปัจจุบัน เขาไม่อ่านกันหรอก เขียนไปก็สูญเปล่า นอกจากว่าเด็กโตที่เรียน กศน. และนักศึกษาที่เรียนมหาวิทยาลัย” วิทยากรท่านหนึ่งพูดกับข้าพเจ้า ตอนที่ข้าพเจ้านำผลงานการเขียนหนังสือส่งเสริมการอ่าน วิชางานประดิษฐ์ฯ ส่งให้ท่านตรวจ
“ถ้าอย่างนั้น หนูจะเขียนแบบไหนดีคะ” ข้าพเจ้าถาม
“ควรเล่าเรื่องแบบให้มีตัวละครสัมพันธ์กัน พยามสร้างเหตุการณ์ให้มี ‘จุดขาย’ ที่จะทำให้เด็กเกิดความสนใจและอยากรู้”
“จุดขายคืออะไรคะ” ดิฉันถามท่านวิทยากร
“จุดขายคือ เหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง หรือตัวละครตัวใดตัวหนึ่ง ที่เราสร้างหรือสมมุติขึ้นให้เป็นตัวปริศนาหรือมีปมปัญหา ปัญหาที่สร้างขึ้นจะหลอกล่อให้คนอยากอ่าน อยากรู้ ว่าสุดท้ายแล้วเรื่องมันจะเป็นอย่างไร ซึ่งผู้เขียนจะไม่บอกคนอ่านในตอนต้น ๆ ถ้าหากเรื่องยังไม่จบหรือไปถึงหน้าสุดท้าย แต่ก่อนที่จะไปถึงจุดนั้น เราก็สอดแทรกสิ่งต่างๆ ที่ต้องการจะให้ผู้อ่านหรือเด็กรู้เข้าไป เรียกว่า ต้องมีศิลปะในการเล่าเรื่อง เหมือนคนที่เล่านิทานเก่ง ๆ เรื่องจึงจะขายได้ มีจุดขาย หรือมีคนอ่าน”
ข้าพเจ้าจึงลองศึกษางานเขียน ที่เรียกว่าวรรณกรรมสองสามเล่ม โดยเลือกอ่านเฉพาะเรื่องที่ได้รางวัล ซีไรต์ และได้รับความนิยม เช่น “ความสุขของกะทิ” ของนักเขียนไทย คุณงามพรรณ เวชชาชีวะ และหนังสือขายดีที่สุดของฝรั่งชาวอังกฤษ เจ เค โรลลิง จากเรื่อง “แฮร์รี่พ็อตเทอร์” ที่เยาวชนและคนทั่วไปนิยมอ่านกันทั่วโลก จนผู้ประพันธ์ขายลิขสิทธิ์ร่ำรวยติดอันดับโลก ทำให้พบว่า “จุดขาย” คืออะไร นั่นคือที่มาก่อนที่ข้าพเจ้าจะมาเขียนหนังสือส่งเสริมการอ่าน เรื่อง “นางฟ้าตานี” เล่มนี้