LOVE SICK รักต้องเชือด

(โรงแรมแห่งหนึ่ง)
ปึก! เสียงร่างบอบบางกระทบกับเตียงนอนขนาดกลาง เธอหลับใหลมาหลายนาทีแล้วจนกระทั่งมิก้าพาเธอมาหยุดอยู่ที่นี้ ร่างหนาหย่อนตัวนั่งลงข้างกายคนตัวเล็กแล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะทุย ถ้าตื่นขึ้นมาเพลงพิณคงหนีเขาจึงมัดข้อมือเธอไว้ด้วยเชือกสีแดง สายตาจับจ้องใบหน้าหวานไม่ละ แววตาเต็มไปด้วยความหวงแหนและใคร่รัก…
"อยู่กับผมนะตัวเล็ก อยู่จนกว่าจะตายไปจากกัน" มิก้าพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาแล้วประทับปากลงบนหน้าผากมน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพลงพิณรู้สึกตัวเปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้น เธอขยับตัวถอยห่่่างด้วยท่าทีตกใจ ดวงตากลมโตกวาดมองบริเวณรอบห้องแล้วนึกย้อนเหตุการณ์
"ปล่อยหนู เราจบกันแล้วคุณจับตัวหนูมาทำไม…" คนตัวเล็กหยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วขยับลงจากเตียงเธอวิ่งไปที่ประตูทวามันกลับถูกล็อก เด็กสาวกว่าว่าตอนนี้ไรอันกำลังจะเป็นอะไรไปในตอนที่เธอเองไม่รู้สึกตัว
"เพลงไม่ต้องรีบไปหามันหรอก มีคนไปแทนแล้ว" สิ้นเสียงพูดเนกไทสีดำก็ถูกคร่อมผ่านศีรษะและปิดปากบางเอาไว้แน่น มิก้าไม่อยากให้เธอส่งเสียงร้องหรือพูดถึงไรอันให้ได้ยิน
"อื้อ!" เพลงพิณแด้ดิ้นอย่่างสุดกำลังเพื่อให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล แขนแกร่งตวัดอุ้มคนตัวเล็กมามัดไว้กับขาเตียง ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือเพลงพิณขึ้นมากดเล่นอีกข้างกระดกเหล้าเข้าปาก ร่างหนาย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเด็กสาวที่แววตากำลังสั่นระริก
"อยากไปหามันหรอ เสียใจนะ…ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว" สิ้นเสียงพูดก็ฟาดขวดเหล้าลงบนพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงทำเอาเธอสะดุ้งตกใจ นิ้วแกร่งช้อนคางมนแล้วชูหน้าจอมือถือขึ้นให้เพลงพิณดู มันเป็นรูปของเธอและไรอันนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ซึ่งมันไม่ใช่เธอ…
"…" ใบหน้าตื่นตระหนกส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธให้มิก้าหยุดทำอะไรบ้าๆ
"เป็นห่วงหรอ ไม่หรอก เดี๋ยวมันก็หมดทุกข์แล้ว…" สิ้นเสียงพูดก็กระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม
กักขังเธอไว้แล้วใช้เหยื่อล่อเพื่อเชือด…เขาจะได้ไม่ทรมานแบบนี้