คมเสน่หา (หนังสือเสียง)

“กินข้าวเย็นหรือยัง”
“ยัง คุณล่ะคะ หิวไหม ฉันพอทำอาหารง่าย ๆ ได้บ้าง จะทำให้เดี๋ยวนี้ถ้าคุณไม่รังเกียจอาหารธรรมดา”
“ไม่ต้อง!” พริบตาเดียว เตชินีไม่ทันตั้งตัว ร่างสง่าก็ก้าวประชิดบีบข้อศอกดึงเข้าหาตัว หล่อนตกใจกรีดร้องเบา ๆ สะบัดตัวแต่กลับถูกบีบแรงขึ้นทั้งยังตกเข้าอ้อมกอดรุนแรงปราศจากความอ่อนโยน ดวงตาธีมาเจิดจ้า ยิ้มเหี้ยมเกรียม “หิ้วท้องเกือบถึงค่ำ จะแอบออกไปกับไอ้ผู้ชายที่เธอนัดเจอเมื่อเช้าใช่มั้ย”
เตชินีสะดุ้ง
แววตาตระหนกเทียบได้กับเชื้อเพลิงชั้นดี ธีมายกร่างหญิงสาวพาดบ่าเดินขึ้นบันไดดิ่งเข้าห้องนอนของเขา ไม่นำพาว่าร่างอ้อนแอ้นจะดิ้นรนทุบตีหยิกข่วนสักแค่ไหน
“โอ๊ย” เตชินีร้องเมื่อถูกโยนโครมลงบนเตียง ความนุ่มหนาไม่ทำให้เจ็บหากร้องเพราะตกใจมากกว่า ยิ่งเมื่อชายหนุ่มตามลงมาคร่อมขวางกักยิ่งรู้สึกราวใจจะหลุดลงกองที่ตาตุ่ม ไม่มีแววล้อเล่น ดวงตาสีเทาเข้มขุ่นจัด...เอาจริง “ธี คุณเป็นบ้าอะไร”
“เธอไม่มีสิทธิ์ถาม”
“ฉันมี” สวนทันควัน “แม้ในฐานะลูกจ้าง ฉันก็มีสิทธิ์ ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณจำไว้ธีมา”
“อยากรู้เหรอ” เสียงเบาลงเรื่อย ๆ แสดงถึงกระแสอารมณ์ยิ่งเชี่ยวกราก “เมื่อเช้า ฉันสั่งเธอว่ายังไงเตชินี สั่งว่ายังไง แล้วเธอ เธอขัดคำสั่งฉันใช่มั้ยถึงได้มีโทรศัพท์จากไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะหา!”
‘พี่เนกษ์!’
ลืมสนิท โทรศัพท์อยู่กับธีมา นี่เองเขาจึงทราบว่าหล่อนออกไปพบใคร แล้วทำไมเล่า สองแขนยันอกอย่างไม่ยอมแพ้ ถามกลับ
“ฉันจะพบใครเกี่ยวอะไรกับคุณ ธีมา คุณจะไม่ให้ฉันเจอหน้าค่าตาใครเลยหรือไง”
“เจอกับให้ท่า ต่างกันมากเลยนะ”
“ธีมา!”
มือข้างหนึ่งยกขึ้นสะบัดจะตบหน้าทว่าธีมาคว้าไว้ได้ทัน ตรึงสองแขนแนบที่นอน ความเงียบชวนอึดอัดแผ่คลุม ธีมาไม่อาจอธิบายความรู้สึกนี้แม้แต่กับตัวเอง
ตั้งแต่รู้ว่าเตชินีนัดพบชายหนุ่มอีกคน ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็ก่อตัวรุนแรงรวดเร็วราวกับพายุ เขาไม่อยากให้ใครใกล้ชิดผู้หญิงคนนี้
คนที่...ต้องเป็นของเขาคนเดียว!
“เธอเป็นลูกจ้างของฉัน หน้าที่ของเธอคืออะไรก็รู้ดีแก่ใจ สมบัติของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครแตะต้อง”
ก้มหน้าต่ำกระซิบชิดริมหู เตชินีขนลุกซู่เกร็งร่าง ท่อนบนถูกมือทั้งสองยึด ด้านล่างตัวชายหนุ่มกดทับ ไม่มีทางสู้แรงเขาได้เลย หล่อนเม้มปาก สบตาคมกล้าคู่นั้นด้วยความรู้สึกร้าวราน ‘สมบัติของฉัน’ หล่อนเป็นได้แค่นี้เอง นี่ไม่ใช่ธี ไม่ใช่
“เธอบอกจะเอาชนะฉัน ด้วยวิธีไหนงั้นหรือฉันอยากรู้นัก” คนถูกถามหนาวเยือกในอก เงาดำเบื้องหลังแผ่ขยายราวปีกมัจจุราชสยายออก แค่ทำให้โกรธ ธีมาก็พร้อมจะทำลายให้แหลกคามือ เตชินีน้ำตารื้น ธีมาชะงักก่อนกดความรู้สึกอ่อนไหวไว้ส่วนลึก เขาจะไม่มีวันแพ้...แน่นอน “จะบอกให้ ฉันนี่แหละคือผู้ชนะ เธอต้องเป็นของฉันนับจากวันนี้เตชินี”
“อึ๊!!!”
ริมฝีปากร้อนกระแทกลงมาบดขยี้รุนแรงหยาบกระด้างไม่ต่างจากดอกไม้ถูกทำลายแหลกคามือ เตชินีพลิกหน้าหนี ลมหายใจระอุเคลื่อนตามรุกล้ำ เสียงร้องประท้วงดังอยู่เพียงในลำคอ ลิ้นร้อนแทรกซอนเข้ามาตักตวงจาบจ้วง มือชายหนุ่มเลื่อนต่ำ จุดกระแสร้อนวาบทั้งกายด้วยความตกใจแกมหวามวับเมื่อเขาจงใจสัมผัสผิวกายใต้อาภรณ์โดยตรง
เสียงขาดด้วยแรงกระชากดังขึ้นพร้อมกระดุมเสื้อหลุดกระเด็น