ฉันก็แค่...นางร้ายธรรมดา

​โปรยย...

องค์ชายสามที่ออกมาจากห้องทรงอักษร ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่จวนตระกลูหลี่ เมื่อมาถึงจวนตระกลูหลี่แล้วพ่อบ้านก็นำเขาไปรอพบหลี่จินหงที่ศาลา

“ถวายพระพรองค์ชายสาม เพคะ”หลี่จินหงย่อถวายความเคารพองค์ชายสามอย่างเต็มพิธีการ แต่องค์ชายสามก็ยังไม่บอกให้นางลุกขึ้นจินหงเลยต้องย่อทำความเคารพอยู่ตรงนั้น เมื่อเวลาผ่านไปจนขาจินหงเริ่มชา

“ไม่ต้องมากพิธี นั่งก่อนสิ” องค์ชายสามมองไปที่หน้าจินหงด้วยแววตาเรียบนิ่ง ก่อนที่จะจองมองลึกเข้าไปในดวงตาของจินหงมันหายไปแล้วแววตานั้นได้หายไปแล้ว แววตาที่เคยมองแต่เขามองด้วยความรักเทิดทูนเหนือสิ่งอื่นใด เขาพูดหรือให้นางทำอะไรนางไม่เคยขัดและไม่เคยตั้งคำถาม เขาอาจจะหลงระเริงบ้างเมื่อมีไป๋ฮวาเข้ามาเพราะเขาเชื่อว่าจินหงไม่มีทางที่จะหมดรักเขาได้

“เจ้าส่งจดหมายหาเสด็จพ่อ เช่นนั้นหมายความว่ายังไง เจ้ายังไมให้อภัยพี่อีกหรอพี่ขอโทษ เจ้าให้อภัยพี่ไม่ได้เชียวหรอ ส่วนเรื่องของไป๋ฮวาเจ้าไม่ต้องกังวลหากว่าเจ้ายอมแต่งเป็นพระชายา พี่จะไม่มีทางรับนางเข้าวังมาอย่าแน่นอน เจ้าให้โอกาสพี่สักครั้งได้หรือไม่ หากเจ้ายอมรับตอนนี้พี่จะให้เสด็จพ่อออกราชโองการเรื่องสมรสพระราชทานทันที เจ้าจะเป็นพระชาเอกของพี่แค่คนเดียวเท่านั้น” องค์ชายสามกล่าวออกมาเสียยืดยาว แต่จินหงก็ยังส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ โดยที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา

“เจ้าจะให้พี่ทำอย่างไร เจ้าบอกมาพี่ทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง หรือเจ้าอย่างให้พี่เอาพวกนางสนม หรือพวกอนุที่อยู่วังหลังของพี่ออกทั้งหมดพี่ก็ยอมทำเพื่อเจ้าได้ แค่เจ้ายอมมาเป็นพระชายาเอกของพี่”องค์ชายสามพูดออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นเข้ามาหาจินหง แต่จินหงยืนขึ้นก่อนที่จะถอยหลังออกไป

“คำตอบของหม่อมฉันก็ยังคงเหมือนเดิมเพคะ หม่อมฉันไม่อาจให้อภัยพระองค์ได้จริงๆ ต่อให้ตอนนี้พระองค์จะแต่งตั้งไป๋ฮวาเป็นพระชายาเอก หม่อมฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วเพคะ ต่อจากนี้ก็ขอให้พระองค์ทำตามใจตัวเองได้เต็มที หม่อมฉันจะไม่มีทางไปขัดขวางความรักของพระองค์เด็ดขาดเพคะ” จินหงเอ่ยออกไป ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานไปให้องค์ชายสาม

“ไม่มีทาง ตำแหน่งพระชายาเอกจะต้องเป็นเจ้าเท่านั้น”องค์ชายสามเดินมากระชากแขนจินหงเข้าหาตัวก่อนที่จะใช้มือกดลงบนลำแขนเรียวของจินหง

“ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ ต่อให้พระองค์พูดยังไงหม่อมฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ”จินหงยังยืนยันหนักแน่น ก่อนที่นางจะส่งสายตาเกลียดชังที่มีไปให้องค์ชายสามอย่างปิดไม่มิดอีกต่อไป องค์ชายสามสะบัดแขนจินหงออก

“เฮอะ รังเกียจ เกลียดชังข้างั้นหรอ หึ ต่อให้เจ้าจะอยากออกไปจากข้ามากแค่ไหน แต่จงจำไว้เจ้าไม่มีทางที่จะหนีข้าพ้น หลี่จินหง”ก่อนที่องค์ชายสามจะสะบัดผ้าคลุมเดินจากไปด้วยใบหน้าที่หลุดการควบคุมอย่าถึงที่สุด ยิ่งนางดิ้นรนที่จะจากไปเขายิ่งอยากได้นางมาไว้ข้างกายมากขึ้นเท่านั้น