หัวใจซ่อมรัก (หนังสือเสียง)

'ที่จูบก็เพราะชอบ เราปล้ำก็เพราะรัก'
"ว่าไงวัตร" ปลายสายตอบรับเสียงไม่ค่อยสดชื่นเท่าที่ควร
"รู้ไหมไอ้ดำวันนี้ใครมาหากู"
"อ้าว แล้วกูจะไปรู้กับมึงไหมนี่" ปลายสายก็กวนโทสะกลับคืน
"ยัยอิ่มวรดา! มึงจำได้ไหม โคตรจะน่ารักเลยว่ะมึง" จากที่อารมณ์เนือยๆ ตอนแรก ดัมพ์แทบจะลุกขึ้นยืนในทันที เขาหรี่หางตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงของอนุวัตรนี่มันแปลกๆ ชอบกล หรือว่า
"อย่าเชียวนะมึง"
"เฮ้ย อย่าอะไรกูยังไม่ได้พูดอะไร อย่าชงอย่าเชียวอะไรวะ"
"ก็อย่าคิดแม้แต่จะจีบอิ่ม เพราะคนนี้กูจองแล้ว"
"ไอ้ดำ มึงไปจองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยัยอิ่มเพิ่งมาหากูเมื่อกี้นี้เองนะ"
"กูจองตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว แค่กูไม่ได้บอกใครเฉยๆ"
"ไอ้นี่ท่าจะมั่ว ไม่รู้ล่ะตอนนี้ยัยอิ่มกำลังต่อยกระสอบทรายอยู่ค่ายของกู กูมีสิทธิ์" อนุวัตรนึกอยากแหย่ต่อมโกรธของเพื่อนดูสักครั้ง
"ถ้างั้นมึงหมดสิทธิ์ตั้งแต่วินาทีนี้เลยไอ้วัตร" เสียงที่ตอบกลับมานั้นแบบว่าสุดจะเค้นออกจากข้างใน
"อะไรของมึงนี่ หมดสิทธิ์บ้าบออะไรกันกูไม่เข้าใจ"
"กูได้อิ่มแล้ว"
"หา! ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วเหรอ" คราวนี้เสียงสูงด้วยความตกใจจริงๆ

"ได้จูบ"
"ก็แค่จูบ หา! จูบ นี่มึงไปจูบยัยอิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"อนุวัตรตาลีตาเหลือกมองนอกหน้าต่าง ไปยังหญิงสาวที่ทั้งคู่กำลังพูดถึงกันอยู่ 'ไปเสียท่าไอ้ดำตั้งแต่เมื่อไหร่วะยัยอิ่ม' แอบเสียดายนิดๆ
"สดๆ ร้อนๆ วันนี้ และกูก็กำลังจะไปรับแฟนกูกลับบ้าน มึงห้ามแตะห้ามต้องไม่งั้นตาย เข้าใจไหม!" สวมอ้างสิทธิ์ความเป็นแฟนแบบหน้าด้านๆ
"ไอ้ดำ! มึงไม่ต้องมา"ตะโกนให้ตายอีกคนก็ไม่ฟัง ดัมพ์กดตัดสายไปดื้อๆ แบบไม่ยอมรับคำคัดค้านใดๆ ทั้งสิ้น