สกาวใจคลั่งรัก

เขา... ดุดัน เกรี้ยวกราด ไม่เกรงใจใคร
เธอ... งานหลักคือทำให้เขาโกรธ งานโปรดคือทำให้เขาร๊ากกก
----------------------------
โปรยปราย 1
“นายอย่าบอกคุณท่านนะคะ”
“ทำไม” เขาถามพลางเลิกคิ้วประหลาด “อายหรือไง”
“เปล่าค่ะ”
“ไม่อายแล้วทำไมไม่ให้บอก หรือมีแฟนแล้ว”
“ไม่มี๊!” สกาวใจปฏิเสธเสียงสูง ดวงตาเลิ่กลั่กกลิ้งไปกลิ้งมา “ก็คุณท่านจ้างเนยมาคอยกันท่าผู้หญิงคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้นาย แต่เนยกลับ... กลับ...”
“มาเอาฉันเอง”
“นาย!” ร่างบางมองเจ้านายตาเหลือก ริมฝีปากอ้าๆ หุบๆ ก่อนจะย่นคอลงอย่างกระอักกระอ่วนใจ
“ก็จริง ไม่เรียกว่าเอากันจะให้เรียกว่าอะไร”
“แต่เนยไม่ได้มีเจตนาจะ...” ลูกน้องสาวเกิดภาวะเสียงหายจนต้องกระแอมกระไอขึ้นมาอีก ทำเอาเจ้านายหนุ่มต้องยื่นหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจรดกัน
“เอาฉันเป็นผัว”
“ค่ะ!” เสียงหวานตอบเร็ว แต่ก็สั่นเครือจนแปร่งปร่า ก่อนจะหลับตาปี๋ เบี่ยงหน้าหลบ เมื่อคนตัวใหญ่จับบิดคางมนให้เงยขึ้นสบตา
“แต่ก็เอาไปแล้วไง!”
----------------------------
โปรยปราย 2
“ฉันอยากอยู่คนเดียว”
อัศวินบอกเสียงเรียบสนิท ดวงตาคมกริบที่มองมาก็เยือกเย็นเสียจนร่างเล็กต้องย่นคอลง
“แต่เนย...”
“แต่เนยอะไรอีกวะ จะให้หงุดหงิดให้ได้เลยใช่ไหม!” เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ดวงตาเย็นเยียบลุกวาบอย่างน่าสะพรึง
“ก็มันเป็นหน้าที่ของเนย ไล่ให้ตายเนยก็ไม่ออกไปหรอกค่ะ” ว่าจบก็ขนผ้าห่มกับหมอนลงมาวางบนฟูกข้างเตียงแล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอนเหมือนที่เคยนอนมาตลอด ซึ่งหลายวันที่ผ่านไปอย่างสงบ ไม่ได้หมายความว่าอัศวินจะไม่รู้สึกรู้สมอะไรกับแม่ผู้คุมตัวน้อยที่เอาจริงเอาจังกับหน้าที่เสียเหลือเกิน
กระตืนรือร้นจนอยากจะมอบโล่ห์เกียรติยศพร้อมตั๋วเครื่องบินไปไม่ต้องกลับให้สักสิบชาติ!
“ไม่ออกไปใช่ไหม”
“ค่ะ” สกาวใจตอบพลางยกแขนอก ดวงตาสะท้อนแสงวูบวาบอย่างเริ่มระแวง แต่มีหรือที่คนแน่วแน่ในหน้าที่การงานจะยอมถอย
“แน่ใจนะว่าไม่ออก”
“ค่ะ”
“เออ!” เจ้าของห้องคำรามลั่นพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานตาเขม็ง บิดมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเลือดเย็น “แน่ก็แน่วะ!”