เถื่อนรักหัวใจมาร (หนังสือเสียง)

อารัมภบท

เมื่อสูญเสียเจ้าสาว เขาแน่ใจว่าชีวิตนี้จะรักใครไม่ได้อีก
แต่เรื่องหัวใจคนสลับซับซ้อน อะไรก็เกิดขึ้นได้ ความชังอาจแปรเปลี่ยนเป็นรัก แม้แต่ความรังเกียจก็อาจพลิกผันไปเป็นความรู้สึกในทางตรงข้าม


โปรยปราย


เขาวางมือลงบนไหล่ชิดลำคอระหง หล่อนสบตาที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์น้ำเมาแล้วก็ครวญครางออกมาอย่างขวัญเสีย
เขาหัวเราะ จับผมยาวของหล่อนมาลูบเล่นแล้วกำกระชับ บิดนิดๆ จนหล่อนนิ่วหน้า และเงยศีรษะขึ้นเพราะเจ็บ
“เจ้าสาวคนสวยของฉัน! สวยยังกับนางฟ้า! นางฟ้าตกวิมานลงมาหน้าฉีก ฮะ ฮะ!”
น้ำรินปากสั่น
“รอผัวนานไหมจ๊ะ คนสวย”
“ดิฉันไม่สวย แต่คุณก็แกล้งถากถาง”
“ผัวไม่เห็นเมียสวยแล้วจะเห็นใครสวยเล่า”
“คุณไม่มีมรรยาทสุภาพบุรุษ”
“มีก็แต่กับสุภาพชนด้วยกัน กับคนลวงโลกไม่จำเป็น นักตุ๋นอย่างเธอยังหวังจะได้รับมรรยาทสุภาพบุรุษจากเหยื่อที่มาติดกับอีกหรือ”
มือของเขาม้วนและกำผมหล่อนแน่นจนดึงโคนผมตึง
น้ำรินเจ็บหนังศีรษะ หล่อนต้องเชิดหน้าตรงและสูงไว้เพื่อให้เจ็บน้อยหน่อย
“คุณน่าจะสงสารหรือเห็นใจดิฉันบ้าง ดิฉันเป็นลูกผู้หญิง ตัวคนเดียว...”
“แต่มารยาหลายร้อยเล่มเกวียน!”
“จะกรุณาไม่ยุ่งกับดิฉันได้ไหมคะ”
“อ๊ะ! พูดยางงาย...” อนลแกล้งลากเสียง “เป็นเมียแต่กลับจะมาร้องขอผัวไม่ให้ผัวยุ่งด้วย คืนนี้เท่ากับคืนวันแต่งงานของเรา รู้หรือเปล่า”
“คุณเยาะเย้ยดิฉันไม่มีที่สิ้นสุด” น้ำรินอุทานอย่างอัดอั้น
“ทีใครทีมันซิ เธอหัวเราะเยาะฉันได้ว่าโง่ ฉันก็หัวเราะเยาะได้เหมือนกัน”
“กรุณาเถอะค่ะ พรุ่งนี้ดิฉันจะกลับบ้าน”
“กลับไม่ได้!”
“อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ยังไงก็ต้องอยู่ ต้องทำทุกอย่างที่ฉันสั่งด้วย”
“ให้ดิฉันไปเถอะค่ะ”
“เธอต้องอยู่ที่นี่ วันนี้ พรุ่งนี้ และทุกๆ วัน เธอจะไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่แต่ในห้องนี้ กินนอนในนี้ ฉันมีคนรับใช้ที่ไว้ใจได้ว่าจะไม่ปากบอน คนนอกจะไม่มีวันรู้ว่าฉันถูกนักเลงดีตุ๋นเสียยุ่ย จนต้องรับผู้หญิงหน้าผีเป็นเมีย”
“คุณจะเก็บตัวดิฉันไว้เพื่ออะไรกันคะ”
“ไม่ใช่เพราะรักแน่ละ”
“คุณอนลคะ ดิฉันเจ็บ...”
“แค่นี้ไม่กระไรนักหรอก”
อนลเกร็งนิ้วที่ม้วนดึงผมหญิงสาว กระตุกแรงก่อนคลายมือแล้วผลักหล่อนจนหน้าหงาย
น้ำรินผงะลงบนเตียง หล่อนพลิกตัวตะแคงชักขาคู้ขึ้นมาพลางถอนสะอื้น น้ำตาหยาดออกมาตามร่องแก้ม