เถื่อนรัก เล่ห์ทมิฬ (หนังสือเสียง)

“ยัยอ้วนนี่นะเหรอหยาดพิรุณ แกจับมาไม่ผิดตัวแน่นะ” เมฆาถามอย่างคลางแคลงใจ ถึงแม้จะคลับคล้ายคลับคลา แต่คนในรูปก็หุ่นดีกว่านี้นี่นา อาจเพราะผมที่หลุดลุ่ยปรกหน้าทำให้เขาไม่แน่ใจนัก
“ถูกคนแน่นอนครับนาย ผมสืบรู้มาว่าคุณหยาดพิรุณจะแต่งงานกับเสี่ยไกรวันนี้ ผมตามเรื่องมาหลายวัน” กริชรายงานอย่างแข็งขัน
“หรือว่ายัยอ้วนนี่จะมีความสุขที่เลิกกับน้องชายของฉันได้สำเร็จ เลยกินเอากินเอาจนน้ำหนักขึ้น มีน้ำมีนวลขนาดนี้ เหอะ! มีความสุขจริงนะ งั้นนายไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะจัดการกับยัยนี่เอง”
เมฆามองร่างอวบในชุดเจ้าสาวตาวาว กริชจึงล่าถอยออกมา ยังนึกไม่ออกว่าเจ้านายจะทำยังไงกับคนที่นอนสลบไสลไม่ได้สติแบบนี้
“ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะ เพราะคงผ่านผู้ชายมาเยอะ แต่เห็นขาวๆ อวบๆ ขอลองหน่อยแล้วกัน”
คนไม่เคยสนใจไยดีผู้หญิงคนไหนพลิกร่างอวบให้นอนหงาย เพราะเมื่อครู่ผมปิดหน้าของเธออยู่ พอได้เห็นใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ของคนที่สลบไสลไม่ได้สติ เขาถึงกับตกตะลึง เขาอยากเห็นดวงตาของเธอนักว่าจะน่ามองเหมือนหน้าหรือเปล่า
ยอมรับว่าถึงจะอวบ แต่ก็ใส่ชุดเจ้าสาวได้สวยมาก ผมที่ยุ่งเหยิงระมาปกปิดใบหน้านั่นก็ทำให้เธอน่ามองมากกว่าจะทำให้รำคาญตา
“บ้าหรือไงไอ้เมฆ จะไปหลงเสน่ห์ยัยนี่ไม่ได้ ถึงจะดูน่ารักก็เถอะ” เขาดุด่าตัวเอง แอบหอมแก้มป่องๆ นั้นฟอดหนึ่ง ถึงจะเหนียวๆ แต่แก้มหอมชะมัด