ฟากฟ้าเมืองเบียร์

“ตึ้ง!“ เสียงดังโครมใหญ่
“นี่คุณ เดินน่ะดูตาม้าตาเรือหน่อย ทางเดินเขาเปิดตาดูก่อนเดินไม่ใช่หลับในอย่างนี้” เสียงชายหนุ่มเปล่งเสียงออกมาสุดเสียง เสียดายคอมพิวเตอร์แตกกระจายอยู่บนพื้น
“โอ้! ฉันขอโทษ” อรวัณทิ้งกระเป๋าที่ลากเดินตามฮาราดโดยไม่มองทางเดิน ก็เพราะยังโมโหด่านเสียภาษีบ้าๆ บอๆ นั่นแหละ เจ็บใจนักต้องจ่ายค่าโง่ ไม่รู้ว่าพักนี้เป็นอะไรมันช่างไม่ลงตัวพระราหูเข้าพระเสาร์มาแทรก รึไรมันช่างปั่นป่วนวุ่นวายอย่างนี้
“มันสายไปเสียแล้วสาวน้อย งานที่ฉันทำมาแรมปีข้อมูลอยู่ข้างในนั้นพังไปเพียงแค่พริบตา” คาเท้นพูดเสียงเศร้าใจ นึกเจ็บใจตังเองเช่นกันที่ถือคอมพิวเตอร์โดยไม่ใส่ถุงกันกระแทกเอาไว้ อยากจะบีบคอสาวหน้าใสให้ตายคามือ คงไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีได้ขึ้นกว่าเดิม แถมจะแย่ลงอีก
“ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้นะ” แย่จริงเกิดเรื่องจนได้ ไม่รู้ว่าพักนี้ดวงตกหรือเปล่าทำไมทำอะไร ขึ้นมามีแต่เรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน ชีวิตหนอชีวิต...
“อย่างว่าล่ะนะ บ้านเมืองของเธอคงไม่มีถนนให้เดิน จึงไม่รู้จักกฎจราจรในการเดินให้ถูกที่ถูกทาง คงมาจากประเทศเวียดนามสิท่าเซ่อซ่าอย่างนี้” พวกไร้อารยธรรมก็อย่างนี้แหละเข้ามาประเทศที่ศิวิไลซ์หน่อยก็ตื่นเต้น เนื้อเต้นทำอะไรไม่ถูกโฉลกเขา ผิดแปลกแหวกแนว
“เปล่าค่ะ ดิฉันมาจากประเทศไทยค่ะ ถนนในประเทศไทยมีให้เดินแต่อาจจะไม่สวยอย่างกับบ้านเมืองของคุณค่ะ” อรวัณแย้งพูดก่อนที่จะโดนเหน็บแนมมาอีก หนอยแน่ะ มาว่าให้เธอ ผู้ชายอะไรช่างปากจัดยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
“อ้อประเทศไทย ถึงผมจะไม่เคยย่างก้าวไปที่แผ่นดินนั้น แต่เคยได้สัมผัสวีรธรรมของสาวไทยไว้บ้างแรงเกินพิกัด มิน่าล่ะ” คาเท้น ยิ้มที่มุมปากแต่ไม่ได้เต็มใจยิ้ม แกล้งยิ้มเยาะมากกว่า หน้าตาก็ไม่เลวนี่ แต่ดูอ่อนวัยกว่าเขาหลายปี คำทิ้งท้ายไว้ทำเอาคนฟังหน้าซีดเผือดทันทีทันได