เมื่อฉันร้อยเศษทรายให้กลายเป็นแก้ว: รวมข้อเขียนบันทึกนานาสภาวะ ณ ขณะเขียน ของนักเรียนเขียนเรื่อง

ผู้จัดพิมพ์และเผยแพร่: ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
.
เมื่อฉันร้อยเศษทรายให้กลายเป็นแก้ว ประกอบด้วย “งานเขียนร้อยแก้ว” จำนวน 15 เรื่อง แบ่งออกเป็น 3 หมวด

I. นานาทัศนะ มองหลากมุม...นักเขียน & นักวิจารณ์
II. ความเรียงสะท้อนสภาวะ ณ ขณะก่อเรื่อง (non-fiction)
III. เรื่องสั้นที่กลั่นจากประสบการณ์จนเป็นเรื่อง (fiction)

ร่วมด้วย
- บทกวีเปิดเล่ม: "สู่วรรณกรรม" l อาจารย์ชมัยภร แสงกระจ่าง, ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์
- ข้อเขียน: "ระหว่างนักเขียนกับนักวิจารณ์: การประสานไมตรีที่ยังไม่สําเร็จ" l ผู้ช่วยศาสตราจารย์สุวรรณา เกรียงไกรเพ็ชร์
- เรื่องรับเชิญ: "วานยา จอห์นนี และออสซีแมนเดียส" l คุณธีสุวรรณ ปิติภากร นัก(พยายาม)เขียน และนักแสดงละครเวที

----------------------------------------

“เหล่านักเรียนเขียนเรื่อง ผู้ซึ่งเรียงร้อยตะกอนความคิดจากสนามวิชาศิลปะการเขียนร้อยแก้วแห่งนี้และสะท้อนไปถึงสนามชีวิตนั้น ต่างก็เป็นเหมือน ‘ทราย’ ทรายที่ถูกกัดเซาะโดยลมสภาวะอารมณ์ พัดพาโดยกระแสประสบการณ์ ขึ้นรูปทีละน้อยโดยมุมมองความคิดอ่าน จนในที่สุดก็กลายเป็น ‘แก้ว’ แก้วเปล่าที่เฝ้ารองรับสลับกับกลั่นกรองสรรพสิ่งที่รินลงมา แก้วกระจกที่เฝ้าซึมซับสลับกับสะท้อนแสงสีนานากลับออกไป”

— สุณิชา จุลอักษร, ผู้ตั้งชื่อหนังสือและออกแบบภาพประกอบ, ใน “กว่าจะเป็นชื่อเล่ม

----------------------------------------

"หนังสือเล่มนี้ทำหน้าที่ในการบันทึก “เสียง” ของนักเขียนรุ่นเยาว์ ซึ่งยังขาดพื้นที่อย่างเป็นรูปธรรมในการบันทึกประสบการณ์ ความรู้สึกนึกคิด และการสะท้อนย้อนคิด (reflection) ในอาณาบริเวณของการสร้างงาน ที่ไม่อาจแยกขาดจากการเสพ การวิจารณ์ และงานบรรณาธิการได้
.
ในฐานะบรรณาธิการ เราตั้งใจทำหนังสือเล่มนี้เพื่อทุกคน ไม่ว่าคุณจะเป็นนักอ่านในวัยเดียวกับเหล่านักเรียนเขียนเรื่อง อ่อนเยาว์ หรือมีอายุ มากกว่า ไม่ว่าคุณจะมีความฝันอยากเป็นนักเขียน ได้เดินทางตามความฝัน หรือไม่ก็ตาม ไม่ว่าคุณจะเป็นนักวิจารณ์ บรรณาธิการ คนทำงานหนังสือ หรือใครก็ตามในแวดวงศิลปะและวรรณกรรม เราเชื่อว่าทั้ง 15 ข้อเขียน และ 1 เรื่องรับเชิญในหนังสือเล่มนี้จะทำงานกับคุณในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง
.
เราหวังว่าหนังสือเล่มนี้จะช่วยปลุกปลอบและปลดปล่อยเหล่านักสร้างเรื่องให้เป็นอิสระ คุณอาจจะได้รู้จักวิธีในการ “เก็บกู้” ตัวเอง ได้เรียนรู้วิธีที่จะ “บริหารจัดการความเสี่ยง” เมื่อนำความรู้สึกและประสบการณ์ของตนมาใช้ในการสร้างงาน เพื่อที่จะทำให้การเขียนเป็นการเยียวยา มิใช่การบ่อนเซาะร่างและใจให้พังภินท์ รวมไปถึงมีส่วนในการทำให้คุณได้ลองแสวงหาวิธีที่จะ “สร้างภูมิคุ้มกัน” ให้แก่ตนเองได้...
.
เหนือสิ่งอื่นใด เราปรารถนาให้หนังสือเล่มนี้มีส่วนในการสร้างระบบนิเวศที่เป็นมิตรสำหรับการอ่าน การเขียน และการวิจารณ์"

---หัตถกาญจน์ อารีศิลป, บรรณาธิการ, ใน "จากบรรณาธิการ"

----------------------------------------

"เมื่อฉันร้อยเศษทรายให้กลายเป็นแก้ว เล่มนี้ เป็นดั่งบันทึกของนักเขียนต่างรุ่น ต่างตัวตน ต่างความสนใจ นี่คือบทบันทึกสภาวะภายในของนักเขียน ตั้งแต่ก่อนเริ่มเขียนจนกระทั่งหลังเขียนจบ จึงเสมือนว่าผู้อ่านอย่างเราได้นั่งฟังและเข้าใจว่านักเขียนแต่ละคนกวาดเศษทรายให้กลายมาเป็นแก้วได้อย่างไร
.
บ่อยครั้ง งานเขียนเรื่องแรกๆ ของนักเริ่มต้นเขียน มักมีเนื้อหาวนเวียนอยู่กับเรื่องราวของตนเอง หรือสภาวะปัจเจกอันทุกข์ระทมขมขื่น ทว่าเรื่องราวในเล่มนี้ กลับไม่มีท่าทีหมองเศร้า แทบทุกเรื่องได้พาเราเข้าไปเยือนห้องหับลับลึกของประดานักเรียนเขียนเรื่อง เราได้รู้เห็นความนึกคิด การปรับเปลี่ยน รื้อทิ้ง โอบรับ เห็นคราบน้ำตาของความทุกข์ยากและรอยยิ้มของความสำเร็จ
.
ที่น่าสนใจคือ เบื้องหลังการทำงานที่แต่ละคนเขียนด้วยสไตล์ของตนนั้น ทำให้ได้เห็นตำแหน่งหน้าที่อื่น ซึ่งรายล้อมเรื่องเล่าและหนังสือเล่มนี้อยู่ด้วย นอกจากนักเขียน ยังมีนักวาดภาพประกอบ คนจัดหน้า คนออกแบบปก
พิสูจน์อักษร บรรณาธิการ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ รวมถึงนักอ่านด้วย
.
สำหรับฉันแล้ว ความเรียง เรื่องสั้น และภาพประกอบตลอดทั้งเล่มนี้ล้วนมีความหมายสอดคล้องกัน และราวกับว่ามันได้ก่อร่างกลายเป็นคอนโดสูงทันสมัย"

--- นิชานันท์ นันทศิริศรณ์, บรรณาธิการ สนพ. Anthill Archive, ใน "คำตาม: เมื่อเศษทรายกลายเป็นตึกสูง”
----------------------------------------

“ 'ความสมบูรณ์แบบในความไม่สมบูรณ์แบบ' คือสิ่งที่ผมตกตะกอนจากการอ่านบันทึกสภาวะ ณ ขณะเขียน ทั้ง 15 เรื่อง ของนักเขียนผู้แทนตนเป็นเศษทราย เมื่อการเติบโตได้พรากเอาจินตนาการ ความสนุก และความมั่นใจในการเขียนไป การอยู่รอดในฐานะผู้สร้างสรรค์แห่งบรรณพิภพจำต้องรังสรรค์งานเขียนที่สมบูรณ์แบบจนละเลยความสุขและสุขภาพจิตของตน บันทึกเหล่านี้ได้สะท้อนคิดถึงการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจภายหลังการเรียนวิชาศิลปะการเขียนร้อยแก้ว บางคนยอมย้อนมอง เยียวยา และเปิดเปลือยบาดแผลในอดีตที่เคยปกปิด บางคนพร้อมน้อมรับเอาความไม่สมบูรณ์แบบของตนเองไปเป็นข้อดี และทุกคนได้เรียนรู้ที่จะเจียระไนเศษทรายในเหลี่ยมมุมที่สมบูรณ์แบบที่สุด งดงามที่สุด และเป็นตัวของตัวเองที่สุดออกมา นับว่าเป็นหนังสือที่สามารถนำพาให้ผมได้เข้า(ไปนั่งใน)ใจนักเขียนได้เป็นอย่างดี”

---เทวบุตร เทพนรินทร์, ผู้พิสูจน์อักษร, ใน “บันทึกความรู้สึกหลังการอ่าน”