เพียงคืน สลักรัก

เรื่องของติณณ์เป็นอะไรที่ทำให้พวกชาวบ้านสนใจกันอยู่ไม่น้อย ส่วนหนึ่งเพราะทุกคนรู้ว่ารมิตาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเห็นพ่อของลูก แม้จะเคยถามแต่รมิตาก็ไม่ได้ตอบอะไร หลายคนเลยคิดว่าเขาน่าจะตายไปแล้ว แต่เมื่อติณณ์ปรากฏตัวขึ้น เลยทำให้พวกชาวบ้านหันมาสนใจกันอีกครั้ง ต้องบอกว่าส่วนหนึ่งยังไม่เชื่อว่าเขาคือพ่อของน้องไอติมจริงๆ ไหนจะหน้าตาหล่อเหลา และความรวยที่เห็นได้อย่างชัดเจนนั่นอีก
"หนูมินบอกว่าเป็นพ่อของลูก แกว่าใช่พ่อจริงๆ หรือเปล่า?" พวกแม่ค้าต่างเล่ากันสนุกปาก
"ไม่รู้สิ"
"น่าจะใช่มั้ง แกลองดูหน้าน้องไอติมดีๆ สิ หน้าเหมือนคุณเขามากเลยนะ"
"ใช่เหรอ? ฉันว่าก็ไม่เหมือนขนาดนั้นนะ"
"ฉันก็ว่าไม่ใช่" คราวนี้เป็นป้าสร้อยพูดแทรกขึ้นมา ความจริงป้าก็อยู่ในวงสนทนาด้วยตั้งแต่แรก หากจะถามว่าใครคือคนที่ไม่ยอมรับติณณ์มากที่สุด คนนั้นก็คือป้าสร้อย เป็นอีกเรื่องที่ดูกันไปทั้งละแวกนี้ว่าป้าแกอยากได้รมิตาเป็นลูกสะใภ้ แล้วจู่ๆ ก็มีสามีของรมิตาโผล่มา จะให้ป้าสร้อยดีใจได้อย่างไร
"แต่หนูมินบอกว่าใช่นี่"
"วันนั้นหนูมินบอกว่าเป็นพ่อของลูก ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเป็นผัว บางทีหมอนี่มันอาจจะกลับมาเพราะหมดตัว เลยตั้งใจจะมาหลอกหนูมินก็ได้" ป้าสร้อยเล่าสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาเสียงแข็ง
ทั้งข่าวทั้งละครก็มีให้เห็นอยู่บ่อยๆ ไอ้พวกหน้าตัวเมียที่ไปไหนไม่รอดแล้วสุดท้ายกลับมาหลอกผู้หญิง ป้าสร้อยคิดว่าติณณ์ต้องเป็นคนประเภทนั้นอย่างแน่นอน แล้วเธอจะไม่ยอมให้รมิตาตกเป็นเหยื่ออย่างเด็ดขาด
และในตอนที่พวกแม่บ้านแม่ค้ากำลังคุยกันอย่างออกรสอยู่นั้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงเดินเข้ามาพอดี ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วยุ่ง เขามาทันได้ยินเรื่องที่ตัวเองกำลังถูกนินทา พวกแม่ค้าที่สังเกตเห็นก่อนก็รีบแยกย้ายกันหนี หากแต่ป้าสร้อยที่ยังแค้นใจกลับไม่ทันได้สังเกตเห็น
"ผมไม่ได้มาหลอกคุณมิน" น้ำเสียงของร่างสูงเข้มขึ้นด้วยความหงุดหงิด หากเป็นเมื่อก่อนติณณ์ไม่สนใจหรอกว่าจะมีคนว่าเขายังไง แต่การบอกว่าเขาเข้ามาเพื่อหลอกรมิตานั้นเขายอมไม่ได้ แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะฝ่ากำแพงในใจเธอเข้าไปอย่างไรแล้ว หากรมิตามาได้ยินแล้วเชื่อขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง เขาไม่ต้องเริ่มทั้งหมดใหม่หรอกเหรอ?
"อุ้ย!" น้ำเสียงแข็งๆ ของเขาทำให้ป้าสร้อยหันมามองด้วยความตกใจ ป้าหันมองซ้ายขวาก็พบว่าเพื่อนที่ตัวเองคุยด้วยต่างวงแตกกระจายไปกันหมดแล้ว
แต่ถึงจะไม่มีพวกป้าสร้อยก็ไม่คิดที่จะกลัว หันกลับมามองติณณ์ตรงๆ พร้อมกับเชิดหน้าใส่ คราวนี้เธออยู่กลางตลาดที่คนเยอะขนาดนี้ ติณณ์คงไม่กล้าชักปืนออกมาขู่เธอหรอก จะบอกว่าเรื่องที่โดนชักปืนใส่ นั้นกลายเป็นปมและทำให้ป้าไม่ชอบติณณ์ก็ได้ แม้ว่าตอนนั้นรมิตาจะบอกว่าเป็นปืนปลอม แต่ป้าไปดูหนังมาแล้ว ท่าทางของเขาดูชำนาญมาก ต่อให้นั่นไม่ใช่ปืนจริง แต่ด้วยท่าทางของเขา ป้าสร้อยกล้ายืนยันเลยว่าติณณ์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน
"จะเชื่อได้ยังไงว่าคุณไม่ได้มาหลอกหนูมิน ที่ผ่านมาก็ไม่เคยกลับมาหาลูกเมียเลยนี่" ป้ายังคงมั่นใจในความคิดของตัวเอง
"ผมไม่ได้มาหลอกคุณมินจริงๆ" ติณณ์พยายามยืนยันความบริสุทธิ์ของตน เขาได้แต่ถามตัวเองว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ คนอย่างติณณ์ ปัถยธรณ์ เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ที่ไหน ใครคุยได้เขาก็คุย ใครคุยไม่รู้เรื่องเขาก็ไม่คิดที่จะเสียเวลา
"งั้นก็บอกมาสิว่าหายไปไหนมาตั้งห้าปี"
"นั่น..."
"เห็นไหม!? เขาตอบไม่ได้" ป้าหันไปหาพวกทันที
ท่าทางเหมือนไม่อยากตอบของติณณ์ทำให้พวกป้าๆ ที่ถอยออกไปเริ่มขยับมารวมตัวกันอีกครั้ง ทั้งหมดมองเขาด้วยสายตาประณาม เส้นเลือดข้างขมับของติณณ์เต้นตุบๆ เขาได้แต่นึกหงุดหงิดที่ตอนนี้สองมือของเขาไม่ว่าง มันเต็มไปด้วยถุงกับข้าวและของสดที่ออกมาซื้อของแทนเมีย เลยไม่มีมือข้างไหนว่างไปหยิบปืน...ไม่สิ เขาจะทำแบบนั้นไม่ได้ แค่นี้ป้าข้างบ้านก็ดูเหมือนไม่ชอบเขามากพอแล้ว
ติณณ์จะก่อปัญหาให้รมิตาเพิ่มไม่ได้ เขาได้แต่หายใจเข้าออกอย่างระงับอารมณ์ พวกป้าๆ ที่เห็นเขาไม่ตอบโต้ก็พากันได้ใจ ป้าสร้อยนำขบวนโจมตีทันที
"หึ...เถียงไม่ได้ล่ะสิ"
"เฮ้อ...ไอ้หนุ่ม เอ็งก็หน้าตาดีนะ แต่อย่ามาหลอกหนูมินมันเลย แค่ผัวทิ้งไปก็น่าสงสารมากพอแล้ว"
"นั่นสิ กลับตัวกลับใจเถอะนะไอ้หนุ่ม"
"ผมไม่ได้หลอก..." ติณณ์กัดฟัน เขารู้สึกว่ากำลังพูดกันคนละภาษา ไม่ว่าจะพูดยังไงก็คงไม่เข้าใจกันแน่ๆ
"ไอ้หนุ่ม เอ็งฟังนะ พวกป้าไม่ได้อยากจะสอนหรอก แต่เห็นแบบนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะนะ เนี่ย...ดูก็รู้ว่ารถที่เอ็งขับนี่ก็ไม่ใช่ของตัวเองใช่ไหม? เช่ามาจากที่ไหนล่ะ?"
ติณณ์หันมองรถคันหรูที่จอดอยู่หน้าตลาด เขา...ติณณ์ ปัธยธรณ์ ต้องไปเช่ารถขับตั้งแต่เมื่อไหร่?
"เสื้อผ้าพวกนี้อีก เฮ้อ...ก่อนหน้าก็เห็นสูทดูดีอยู่หรอก แต่ตอนนี้เงินคงหมดแล้วสินะ" ป้าสร้อยมองติณณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เรียกได้ว่าตอนนี้ป้ามีความมั่นใจอย่างมาก
ติณณ์ก้มมองตัวเองตามสายตาของป้า ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้ว วันนี้เขาเลือกที่จะแต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนขาดๆ กับเสื้อยืดสีดำ แต่เห็นแบบนี้ก็เป็นของแบรนด์ดังนะ ตัวหนึ่งก็ไม่ใช่ถูกๆ ไม่สิ...ที่จริงเขาจะแต่งตัวแบบไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับป้าตั้งแต่แรกแล้วนี่
"เฮ้อ...ป้าว่าเอ็งอย่ามาทำอะไรที่มันสิ้นเปลือง รถก็เอาไปคืนเขาเสีย หันมาตั้งใจทำงานเก็บเงินเก็บทองดีกว่า" ป้าสร้อยเห็นติณณ์เอาแต่อยู่ที่บ้าน บางวันก็ขับรถออกไปข้างนอก แต่ไปก็ไม่นานเท่าไหร่ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานตอนเย็นก็กลับมาแล้ว บางวันกลับมาเป็นรถคันใหม่ด้วย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ป้าคิดว่าเขาเช่ารถมาได้ยังไง
คนอะไรมันจะเปลี่ยนรถได้วันละหลายคันเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะไม่ให้ป้าเข้าใจว่าเช่ามาได้ยังไง
"เนี่ย...ดูอย่างลูกป้าสิ ทั้งขยันตั้งใจทำงาน เนี่ย...เพิ่งซื้อรถใหม่ป้ายแดง คันละตั้งหลายแสน" น้ำเสียงของป้าสร้อยเต็มไปด้วยความภูมิใจ ใบหน้ายิ้มแย้ม หันไปมองเพื่อนตัวเอง "คันละตั้งหลายแสนแหนะ ฉันก็บอกแล้วนะว่าไม่ต้องซื้อแพง เอาคันถูกๆ ก็ได้ ลูกมันก็ไม่ฟัง บอกว่าเดี๋ยวหยุดยาวนี้จะเอามาเป็นของขวัญให้แม่"
"ปริญญ์มันช่างเป็นเด็กกตัญญูจริงๆ เลยนะ เนี่ย...หยุดยาวลูกฉันก็ว่าจะกลับเหมือนกัน เห็นบอกว่าเพิ่งเลื่อนตำแหน่ง จะพาฉันไปเที่ยวต่างจังหวัดอยู่"
หลังจากนั้นป้าอีกหลายคนก็ยกลูกของตัวเองขึ้นมาเล่า บางคนได้เลื่อนตำแหน่ง บางคนได้เงินเดือนเพิ่ม บางคนเพิ่งซื้อบ้าน ผ่อนรถหมด
ติณณ์ได้แต่สงสัย...ว่าเขามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้
ป้าสร้อยคิดว่าหากรู้ว่าลูกชายของเธอเก่งกาจสามารถขนาดนี้ ติณณ์อาจจะยอมถอยไปแต่โดยดี ในสายตาของป้าไม่มีใครคู่ควรกับรมิตาเท่ากับปริญญ์ลูกชายของเธออีกแล้ว แต่เมื่อหันกลับไปมองป้าสร้อยกลับไม่เห็นความเศร้าเสียใจหรือท้อถอยในสายตาของติณณ์เลยสักนิด
ก็จะให้เขาท้อหรือเสียใจอะไรล่ะ? เรื่องที่ไม่ต้องผ่อนบ้าน ไม่ได้ซื้อรถใหม่ หรือเรื่องที่ไม่ได้เลื่อนตำแหน่งงาน ขอโทษเถอะ...ใครมันจะมีอำนาจมาเลื่อนตำแหน่งให้เขา ติณณ์คิดว่าตอนนี้ในกลุ่มธุรกิจของปัถยธรณ์ เขาคือคนที่อยู่ในจุดสูงสุดแล้วนะ
ในเมื่อเขาคือประธานบริษัท!



*ถ้ายอดขายเกิน 100 เล่ม จะมาอัพตอนพิเศษเพิ่มค่ะ