เมีย(ทวง)สิทธิ์ (หนังสือเสียง)

“พี่ภัทรกลับไปเถอะนะคะ เราไม่ควรเจอหรือว่าเกี่ยวข้องกันอีก”
“คุณพ่ออย่าไปนะครับ” คนป่วยตัวน้อยจับชายเสื้อของบิดาเอาไว้แน่น
ร้องขอไม่ให้ไปไหน
เปรมประภาพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองต้องอ่อนแอหรือว่าหลั่งน้ำตาออกมาอีก
เธอสงสารลูก เธอรู้ว่าน้องภีมรักและเฝ้ารอบดินทร์ภัทรมานานแค่ไหน
แต่ทว่าความฝันความหวังที่เคยมี มันจะจบลงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
เส้นทางความรักของเธอและอีกฝ่ายมันยากเกินไปที่จะมาบรรจบกัน
ข้อนี้เปรมประภารับรู้และเข้าใจมันมาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา
เพียงแต่เธอพยายามหลอกตัวเอง หวังลมๆ แล้งๆ ว่าทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไป
“น้องเปรม...ให้โอกาสพี่สักครั้ง พี่กำลังพยายามทำให้ความทรงจำของพี่กลับมา”
อยากจะเดินเข้าไปหา
แต่ทว่าก็ไม่อยากแกะมือบุตรชายที่จับเสื้อของเขาเอาไว้ออก
“อย่าพยายามเลยค่ะ ต่อให้พี่ภัทรจำได้ทุกอย่าง มันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมแล้ว
พี่ภัทรมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เธอคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำร้ายเธอเลยค่ะ
เพราะมันเจ็บปวดแค่ไหนพี่ภัทรคงไม่รู้หรอก”

“พี่จะกลับไป แต่พี่ขอบอกน้องเปรมและคุณพ่อคุณแม่ให้รับทราบนะครับ
ว่าผมจะทำทุกวิถีทางให้ครอบครัวของผมกลับมา
ระยะเวลาสี่ปีที่ผมต้องสูญเสียความทรงจำ เสียลูก เสียเมีย
มันก็มากเกินพอแล้วครับ แม้ผมจะยังจำไม่ได้แต่หัวใจของผมรู้สึกได้
ว่าคนที่เป็นเจ้าของมันไม่ใช่กรกนก แต่เป็นผู้หญิงที่ผมฝันถึงบ่อยๆ
และผู้หญิงคนนั้นคือเปรม”