เพียงกลิ่นเกล้า

ดวงเนตรสีนิลกาฬคู่นั้นยังคงติดตรึงในห้วงใจของสุคนธ์ธารนับตั้งแต่คืนนั้นที่ศาลาริมน้ำ ราวกับคุ้นเคยนัก...แต่ก็น่าประหวั่น และนับแต่วันนั้นเธอก็ฝันประหลาด

หรือแท้จริงเรื่องทั้งหมดที่ประสบนี้มิใช่เพียงฝันไป เมื่อเธอดำดิ่งสู่วังวนแห่งปริศนา บาดาลที่ระส่ำระส่าย เพชรนาคีที่หายสาบสูญ พระชายาที่หายตัวไป และยังนิมิตภาพอัญมณีสีประหลาดที่ไม่มีใครเคยพบเห็น

สุคนธ์ธารต้องตามหาความจริงที่ซ่อนเร้น ท่ามกลางเบาะแสที่ล่องลอยกระจัดกระจายและกลิ่นอายอันตรายดุจอสรพิษที่จ้องมองเธอจากในมุมมืด เพราะมีเพียงเธอเท่านั้น ที่จะสามารถหาคำตอบของทุกปมปริศนา

ทั้งเพชรนาคี ทั้งความจริงของหัวใจเธอ ไม่ว่าจะในอดีต...หรือปัจจุบัน

______________

กระแสพิโรธดุจวายุคลั่ง มวลกระแสรอบกายสุคนธ์ธารคล้ายบีบอัดเข้ามาดุจลมพายุโหมกระหน่ำ เธอสบสายพระเนตรคู่นั้น พบเห็นแต่ความเด็ดขาดมิผ่อนปรน บีบคั้นหัวใจดวงน้อยยิ่งนัก
"ฉันเริ่มเข้าใจ หากใครต่อใครจะเล่าลือกันเช่นนั้น" กระแสสำเนียงเธอเบาหวิว
"ทรงดุดันและเยือกเย็นถึงเพียงนี้ คงไม่น่าแปลกใจนัก หากพระชายาจะคิดหนีไปจริง ๆ"
สุคนธ์ธารไม่ทันเห็น พระหัตถ์ข้างหนึ่งกำแน่นจนวรกายสูงใหญ่สั่นสะท้าน
"นางมิได้หนี"
"ท่านจะรู้ได้อย่างไร" สำเนียงเธอดื้อรั้น
"นางถูกทำร้ายจนต้องละสังขาร"

--------