ทัณฑ์รักเมียนอกสมรส

ถ้าตอนนี้แม่ยังอยู่จะดีแค่ไหนนะ ใบหน้าสวยแหงนมองท้องฟ้าเพื่อมองหาใครสักคนที่อยู่ข้างบนนั้น แม้จะแหงนมองสูงเท่าไรก็ไม่พบใครแต่น้ำตากลับไหลเอ่อออกมาบดบังจนภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด

"ถ้าข้าวอยากเจอแม่อีกข้าวต้องไปที่ไหนเหรอแม่"

เสียงเล็กๆพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะคิดย้อนไปถึงวันที่มีแม่อยู่ เธอมักจะกลับมาถึงบ้านก่อนแม่เสมอและนั่งคอยแม่ที่ป้ายรถเมล์เพื่อเดินกลับเข้าบ้านพร้อมกัน ช่วงเวลานั้นแม้จะลำบากแต่มันกลับเต็มไปด้วยความสุข

"ใช่แล้วป้ายรถเมล์ตรงนั้น"

อาการไข้ของขวัญข้าวยังคงขึ้นสูงจนร่างเล็กต้องเดินกอดตัวเองเอาไว้ ตอนนี้เธออยากไปที่ป้ายรถเมล์นั่นอีกครั้งเธออยากเจอแม่ เพียงแค่เห็นเงาจางๆก็ยังดี ตอนนี้เธอเจ็บปวดและไร้ที่พึ่ง ขอแค่ได้มองที่ๆเคยมีแม่ก็มีความสุขแล้ว

ชวัญข้าวนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆจนมาถึงป้ายรถเมล์ที่เคยมานั่งรอแม่บ่อยๆ รอบๆบริเวณเงียบเชียบไปหมดเพราะนี่เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว เธอเดินไปหย่อนตัวลงตรงม้านั่งสีเขียวแล้วทอดมองไปยังฝั่งตรงข้ามที่แม่มักจะลงป้ายรถเมล์ตรงนั้น

"วันนี้แม่จะมาลงป้ายตรงนั้นอีกหรือเปล่านะ แม่รู้หรือเปล่าว่าหนูเจ็บที่ใจมากเลยทั้งๆที่มันไม่มีแผลสักนิด หนูต้องทำยังไงดี มันทายาไม่ได้แล้วทำยังไงถึงจะหายเจ็บ"

ร่างเล็กนั่งสะอื้นให้เงียบๆ ตอนนี้เธอไม่อยากกลับไปหาอาธามอีกแล้ว ทุกอย่างที่เขาทำล้วนแต่เป็นความเจ็บปวดและตอกย้ำถึงความไร้ค่าของเธอเอง