ราคีหวาม

"งายยย...คนเก่ง"
ท่าทางกวนประสาทของคนที่ทอดสายตาวาวโรจน์มาทำให้เธอรีบวิ่งไปที่ครัว โดยมีร่างใหญ่เดินผิวปากตามมาอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะรวบตัวเธอไว้ได้พิมลมาศก็คว้ามีดมาชูไปข้างหน้า พร้อมขู่ฟ่อ
"ถอยออกไปนะ! ไม่งั้นฉันแทงคุณแน่"
"หึ! เก่งฉิบหายเลยเมียฉัน"
เจ้าของร่างทรงพลังเอ่ยเย้าเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมกับย่างสามขุมเข้าหา ร่างแน่งน้อยถอยกรูดไปด้านหลัง ขณะที่มือยังถือมีดอยู่ในสภาพสั่นๆ ท่าทางลนลานทำให้มุมปากหยักยกยิ้มอย่างชอบใจ
"ฉันไม่ใช่เมียคุณ"
คนถูกไล่ต้อนเถียงกลับปากคอสั่น
"งั้นคงต้อง 'เอากัน' เพื่อเป็นการยืนยันแล้วล่ะ"
ขาดคำพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ก้าวพรวดมาคว้าข้อมือน้อยที่กำมีดอยู่ แล้วออกแรงบีบจนเธอทำหน้าเหยเก ร้องลั่น สุดท้ายก็ต้องจำใจปล่อยมีดให้หลุดจากมือเพราะทนเจ็บไม่ไหว เขานึกสงสารที่เห็นแม่ตัวดีน้ำตาซึม แต่ก็ไม่อยากจะปวดหัวมากไปกว่านั้น
"หน้าตัวเมีย! รังแกผู้หญิง!"
"ว่าไงนะ"
คนถูกหยามเค้นเสียงขุ่นคลั่ก ขณะจ้องหน้างามตาขวาง
"ไอ้หน้าตัวเมีย!"
"ขืนด่าอีกแค่คำเดียว ผมเอาคุณตรงนี้แน่"
"ดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้"
พิมลมาศสติหลุดจนยั้งปากไม่ทัน กว่าสมองจะประมวลผลว่าถ้อยคำที่อีกฝ่ายพ่นออกมาคือคำขู่อันแสนน่าประหวั่นพรั่นพรึงก็สายไปเสียแล้ว
"ปากดีนัก! จะเอาให้ร้องครางเหมือนลูกหมา"
ทศวรรษคำรามลอดไรฟัน ก่อนจะกระชากร่างบางปลิวมาปะทะแผงอกกว้าง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องด่าทอสารพัด "คนทราม! สารเลว...อื้อ"