พรานสาวนั่งห้างปราบสมิงโป่งเขียว

หลังจากที่เสียงปืนได้แตกซ่า และกลิ่นของดินปืนของพรานสาวได้ลั่นไกออกไป
ทำให้ไม่มีสัตว์ชนิดใดลงมากินดินโป่ง พลับพลึงที่นั่งจับเจ่าเฝ้าซากของหมูป่าได้สักพักใหญ่ เธอรับรู้ได้ถึงบรรยากาศของผืนป่าได้แปรเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็น เสียงหมู่วิหก หรือเสียงแมลงกลางคืนที่เคยคับขานก็เงียบหายไปอย่างพิศวง แต่แล้วจู่ ๆ กลิ่นเหม็นอันสาปสางชวนสะอิดสะเอียน เกิดขึ้นพร้อม ๆ กับนั้นซากหมูป่าที่เธอนั้นเป็นสังหาร บัดนี้มันกับมีบางสิ่ง บางอย่างกำลังกัดทึ้งอย่างตะกละตะกลาม อนุชิตที่เห็นเหตุการณ์ จึงค่อย ๆ ส่องไฟไปยังร่างเบื้องล่าง ก่อนจะพบว่า มันเป็นร่างของมนุษย์
ซึ่งพลับพลึงรู้จักเขาเป็นอย่างดี

"เฮ้ย...นั้นมันคน นิ..น่า...พลับพลึง !!! " พรานสาวชะงักค้าง เพราะผู้ชายที่อยู่เบื้องล่าง บัดนี้กำลังกัดกินซากหมูป่าอย่างตะกละตะกลามหิวโหย ก่อนที่ชายผู้นั้นจ้องมองขึ้นมาด้านบน พร้อมกับคราวเลือดที่เปรอะเลอะเทอะตามร่างกาย แม้ผมเผ้าจะยาวเฟื้อย ไร้เสื้อผ้าและอาภา พรานสาวก็จดจำได้เป็นอย่างดี

"พ่อ....!!!!"
"ลงมาหาพ่อสิลูก5555" เสียงของหญิงสาวปลุกให้พรานเจิดและนายห้าง ตื่นขึ้นจากการหลับใหล และเมื่อพรานเจิดได้เห็นร่างปริศนาที่อยู่ใต้ห้าง ตัวของเขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา ว่าผู้เป็นน้องที่ตนออกตามหา ยังคงมีชีวิตอยู่ แต่เมื่อดวงตากระทบเข้ากับไฟฉาย พรานเฒ่าก็รับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่พรานบุญอีกต่อไป
"มันไม่ใช่พ่อของเอ็งอีกแล้ว นางพลับพลึง" พรานเจิดพูดเพียงแค่นั้น ก่อนที่จะประทับปลายกระบอกปืนไปยังพรานบุญ แต่ทว่าเหมือนมันจะรู้ตัวว่ากำลังจะถูกเล่นงาน
"ช้าไป !!! 55555" ร่างของมันหายไปอย่างรวดเร็ว พรานเจิดมองซ้ายแลขวา กับมองไม่เห็น
ร่างของมันแต่อย่างใด แต่จู่ ๆ ร่างนั้นก็ปีนป่ายขึ้นมาด้านบนห้างโดยที่ส่วนหัวเป็นศีรษะของพรานบุญ แต่ส่วนล่างลงไปมีลวดลายเป็นเสือ มันเป็นแบบนั้นได้อย่างไรกัน

"แย่แล้วพราน มันกำลังปีนขึ้นมาหาพวกเราแล้ว" นายห้างสุบิณกล่าวเสียงสั่นเทิ้ม พรานเจิดที่คอยท่าอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงเล็งปลายกระบอกปืน ที่บรรจุกระสุนอาคมซึ่งมีอย่างจำกัดออกไป
เล็งไปยังส่วนหัวซึ่งเป็นใบหน้าของพรานบุญ สองพ่อลูกที่เห็นดังนั้น ก็ลั่นไกตามไปติด ๆ
เสียงดังตรึม!!! กระสุนของพรานเจิด แฉลบผ่านใบหน้าของมันซึ่งถูกขาหลัง ร่างของมันร่วงล่นตกลงไปจากห้าง พร้อมกับคราบเลือดที่ไหลชุ่มโชก บริเวณขาซ้าย สมิงร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ
มันจ้องมองสี่ชีวิต ด้วยอาการเกรี้ยวกราดโกรธแค้น
"พี่เจิด นี้ก็ใจดำเสียเหลือเกิน ยิงได้แม้กระทั่งน้องในไส้"
"มึงไม่ใช่น้องกูไม่สมิง"
"ถ้าเป็นแบบนี้ เห็นทีฉันคงไม่เกรงใจพี่อีกต่อไป อย่านึกว่าอยู่บนห้างแล้วจะปลอดภัย "
จากนั้น มันค่อยๆกลายร่างเป็นพญาคชสาร กระแทกไปยังห้างที่พวกเขาขัดอยู่ ทำให้อนุชิต
ที่ไม่ทันได้ระวังตัว เกิดพลัดตกลงไปด้านล่าง จนสลบสไสล
"เฮ้ย...อนุชิต" นายห้างตะโกนลั่นแทบจะเสียสติ เขาพยายามจะลงไปหาผู้เป็นลูกอย่างร้อนรน ก่อนที่พรานเจิดตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างออกไป
"นายครับอย่างลงไปเป็นอันขาด เดี๋ยวผมจะลงไปช่วยคุณอนุชิตด้วยตัวเอง
ส่วนนางพลับพลึงเอ็งคอยหาจังหวะให้ดี แล้วก็ใช้กระสุนมหาระงับนี้ เล็งไปที่จุดตายของมัน "