แด่เขา... ผู้เพียบพร้อม

ถ้าชีวิตลิขิตได้เหมือนภาพวาดก็คงจะดี ปลายพู่กันคงถูกตวัดไปมาบนแผ่นชะตานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทว่าความจริงกับความฝันนั้นต่างกัน ความหวังยิ่งไม่ต้องพูดถึง ชีวิตของเขาที่ดูเพียบพร้อมกลับมีบางอย่างที่ค่อย ๆ หล่นหายไป ครอบครัว คนรัก หรือแม้กระทั่งตัวเขาเอง

สายฝน ลมหนาว อาจย้อนหวนคืน แต่กาลเวลาที่ผันผ่าน มิอาจคืนกลับมา


"อย่าเอาแต่มีชีวิตเพื่อคนอื่นจนลืมว่านายหายใจได้ด้วยตัวเอง คนพวกนั้นหายไปแต่ชีวิตนายก็ยังคงอยู่ มองมือมองขาของนายสิ ว่ามันถูกรั้งไว้เพราะคนอื่นหรือเพราะตัวนายเลือกที่จะไม่ก้าวต่อ ความสุขที่หาไม่เจอเพราะไม่ใช้สองมือไขว่คว้ามันมารึเปล่า" เอลฟ์ตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ทั้งหมดที่พูดไป เขาหวังจะเตือนสติเท่านั้น อยากให้เขาเดินหน้าต่อไปได้

"..........."