ไขคดีรักแห่งเมืองฉางอัน ตอน เจ้าสาวต้องห้าม

ข้ายังคงอยู่ที่นี่ อยู่ในเรือนหอที่เคยเป็นรังรัก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นกรงขังร่างของข้า วันนั้นคือคืนแต่งงานของข้า ข้ายังจำได้ดี กลิ่นธูปหอม กลิ่นดอกเหมยอบอวลอยู่ทั่วเรือน แขกเหรื่อส่งเสียงหัวเราะรื่นเริง ขณะที่ข้านั่งอยู่ในเกี้ยวแดง หัวใจเต้นระทึกด้วยความตื่นเต้นแต่แล้วทุกอย่างก็พังทลาย เจ้าบ่าวของข้าไม่มีวันมาถึง เกี้ยววิวาห์ของข้ากลับเป็นเกี้ยวศพ ข้าถูกทอดทิ้ง ถูกหักหลัง ถูกทำลายจนไม่เหลือสิ่งใดในใจคืนวิวาห์ของข้ากลายเป็นคืนแห่งความตาย

มู่หลงในตอนนี้ไม่ใช่ตัวนางอีกแล้ว ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนกลับว่างเปล่า สีแดงฉานปกคลุมดวงตาข้างหนึ่ง ริมฝีปากที่เคยยิ้มแย้มกลับเหยียดยิ้มแฝงแววเจ้าเล่ห์และโศกเศร้าในคราเดียวกัน ผีเจ้าสาวสิงอยู่ในร่างของนางแล้วอย่างสมบูรณ์

“ทำไมต้องเป็นนาง” จิ่งเหอเอ่ยถามเสียงเข้ม แววตาฉายแววสับสนปนโกรธ “เจ้าต้องการอะไรกันแน่!”

ร่างของมู่หลงยกมือขึ้นช้าๆ ลูบไล้แก้มของตนเองราวกับกำลังสำรวจร่างใหม่ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังลอดออกจากลำคอ ก่อนที่เสียงของผีเจ้าสาวจะเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น

“เพราะนาง…เหมือนข้า”

“เหมือน…” จิ่งเหอขมวดคิ้วแน่น พยายามสะกดความรู้สึกที่กำลังปั่นป่วนในใจ “เหมือนอย่างไร?”

“เหมือนตอนที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ข้ายังเฝ้ารอความรักจากผู้ที่ข้าผูกพัน นางมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง เหมือนข้าในอดีตไม่มีใครมองเห็นข้ามาร้อยปี ไม่มีใครเข้าใจข้า ไม่มีใครได้ยินเสียงร่ำไห้ของข้า ข้าถูกทอดทิ้ง ถูกทรยศและตอนนี้ นางจะเป็นข้า ข้าจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอีกครั้ง”

“ไม่!” จิ่งเหอกัดฟันแน่น “นางมีชีวิตของนางเอง นางไม่ใช่ตัวแทนของเจ้า! เจ้าจะใช้ร่างของนางไม่ได้!”

“ไม่ใช่หรือ?” ผีเจ้าสาวหัวเราะเบาๆ “แต่ตอนนี้…นางก็คือข้าแล้ว”