ดั่งดวงตะวันเคียงคู่ฟ้า

เธอกับเขารู้จักกันมานาน แต่ไม่ได้อยู่ในชีวิตของกันและกัน วันหนึ่งเขาก็เข้ามาปั่นป่วนหัวใจของเธอ ให้ตกลงไปในหลุมพรางที่เขาขุด โดยไม่รู้เลยว่าเขาคือใครอีกคนที่อยู่ในชีวิตเธอมานาน

....................
"ไม่หลงกลง่าย ๆ หรอก" คนที่เมามักสติไม่เต็มร้อย ถึงจะรู้ตัวแต่ก็ทำอะไรไปโดยควบคุมไม่ค่อยได้
นิ้วชี้เรียวเล็กยกขึ้นไปจิ้มริมฝีปากหนาของคนตรงหน้าเบา ๆ แล้วเชิดหน้าขึ้น
คนที่โดนจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจับมือเล็กนั่นไว้ เมื่อหญิงสาวจะดึงกลับคืน
"แล้วทำยังไงหนูตะวันของพี่จะหลงกลครับ" จับมือนุ่มนิ่มแนบเข้ากับปากตัวเองบางเบาพอให้เธอไม่ตกใจ
"ไม่..." รวีกานต์พยายามดึงมือกลับแต่สู้แรงเขาไม่ไหว หัวใจเธอเต้นรัวราวกับกลองชุดเมื่อโดนลมหายใจร้อนผ่าวเล่นงาน
"พี่อยากจูบตะวัน ขอจูบได้ไหมครับ" ความอดทนของม่านฟ้าจะขาดอยู่รอมร่อเมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวที่มองมา รวีกานต์อาจไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เธอกำลังมองเขาแบบไหน แต่เขาเห็นมันทั้งหมด
แววตาหวานหยาดเยิ้ม สื่อทุกความรู้สึกผ่านดวงตาจดหมดเปลือก
คนที่โดนขอจูบก้มหน้างุด หัวใจเต้นแรง ความมึนเมาทำให้เธอเองก็รู้สึกอยากจูบเขาไม่ต่างกัน สติที่ไม่เต็มร้อย ความร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นกลางกายทำให้ร่างกายขยับไปมา ดึงข้อแขนออกจากมือใหญ่ เขาก็ปล่อยโดยง่าย
เธอทำเป็นไม่เห็นสายตาอาวรณ์ออดอ้อนนั้น ยกเบียร์ขึ้นดื่มไปจนเกือบหมดกระป๋อง
"จะถึงเวลานับถอยหลังแล้วครับ เอาเบียร์อีกไหม" ม่านฟ้าเอ่ยบอกหญิงสาวพร้อมกับยื่นเบียร์อีกหนึ่งกระป๋องไปให้
รวีกานต์หันไปมองเม้มปากเป็นเส้นตรงก่อนจะรับมา เปิดและกระดกไปอีกอึกใหญ่ เหมือนมอมตัวเองให้กล้าทำอะไรที่ไม่เคยคิดจะทำ



***นิยายในเซตเดียวกัน
ตั้งแต่นั้นก็เป็นเธอ (ปรานต์ & พนิดา)