พรหมลิขิต รักข้ามภพ

"ข้าคิดถึงเจ้า..."
เสียงกระซิบในใจดังแผ่วเบา ภาพของชายผู้หนึ่งปรากฏขึ้นในความคิด ดวงตาคมคาย ร่างสูงสง่า อ้อมแขนแข็งแกร่งที่เคยโอบกอดนางเอาไว้
หลินเสวี่ยนถอนหายใจ นางกลับมาที่โลกเดิมแล้ว แต่นางไม่อาจปล่อยวางทุกสิ่งไว้เบื้องหลังได้
มือเรียวยกขึ้นแตะจี้หยกที่ห้อยอยู่กับสร้อยคอ มันยังคงเย็นเฉียบเหมือนเคย แต่เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับมัน แสงสว่างวาบก็ปกคลุมทั่วร่างของนาง
โต๊ะทำงาน ดวงตาจ้องมองกองหนังสือตรงหน้าด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก
เสียงสายลมพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ ดวงตาของเขาเผลอเหลือบมองออกไปยังลานกว้างด้านนอก ที่ตรงนั้น... เคยเป็นที่ที่นางชอบนั่งเล่นใต้ต้นหลิว
หลายวันผ่านไปหลังจากเสวี่ยเหลียนหายตัวไปอย่างลึกลับ หลงอวี้เซียนรู้สึกเหมือนโลกของเขาถูกฉีกขาด นางหายไปโดยไม่ทันได้ร่ำลา ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและหัวใจที่ว่างเปล่า
แต่แล้ววันหนึ่ง...
ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย ร่างของสตรีที่เขาเฝ้าคิดถึงกลับมายืนอยู่ตรงหน้าจวนแม่ทัพอีกครั้ง นางสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ดวงตาสะท้อนแสงจันทร์สวยงาม ทว่าแฝงไปด้วยความรู้สึกอันซับซ้อน
"เสวี่ยเหลียน..." เสียงของเขาแหบพร่า ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือไม่
เสวี่ยเหลียนมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ "ข้ากลับมาแล้ว... ท่านแม่ทัพ"
เขาก้าวเข้ามาใกล้ ยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของนางเพื่อให้แน่ใจว่ามิใช่ภาพลวงตา
ก่อนจะกระชากนางเข้ามากอดแน่นราวกับกลัวว่านางจะหายไปอีกครั้ง