ทวงสิทธิ์รักเมียเก่า

รักครั้งเก่า... ที่เขาตั้งใจตามหาเธอ พร้อมความแค้น เเละเขาก็ได้เจอความลับที่เธอแอบซ่อนเอาไว้
รุจและนพมาศเคยรักกันสุดหัวใจในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัย ในคืนสุดท้ายก่อนการจากลา เธอถูกพี่ชายบังคับให้ไปอยู่อเมริกา
นพมาศต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ เธอมอบร่างกายและความบริสุทธิ์ให้เขาโดยไม่กล้าบอกลาความจริง ๆ ทว่าความรักในคืนนั้นกลับนำมาซึ่งปัญหาที่เปลี่ยนชีวิต นพมาศตั้งท้องลูกชายของรุจ โดยไม่รู้เลยว่า... ภาพงานหมั้นที่หลุดออกมาสร้างความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ให้รุจ
ห้าปีผ่านไป รุจกลายเป็นมหาเศรษฐีผู้เต็มไปด้วยความแค้น เขาตั้งใจจะตามหาเธอ... เพื่อทวงคืนแค้น แต่อะไรคือตัวแปรที่ทำให้รุจต้องทบทวนตัวเอง
อดีตรัก ความแค้น และความลับที่ซ่อนเร้น จะนำพาทั้งสามคนไปสู่เส้นทางไหน? รุจจะให้อภัย หรือแก้แค้น? และ หัวใจของนพมาศจะยังคงเป็นของเขาหรือไม่? ติดตามเรื่องราวความรักนี้ได้ที่นี่...
********************************************************************
“ฮึ... ฮึ...” รุจหัวเราะแผ่ว ๆ เสียงขืน ๆ ดวงตาฉายแววเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
“ตกใจสินะที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้ ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่า สักวันหนึ่ง... ฉันจะได้มายืนต่อหน้าเธออีกครั้ง คนทรยศ”
เมื่อนพมาศได้ยินแบบนั้น เธอถึงกับยกนิ้วมือขึ้นกรีดเช็ดน้ำตาเงียบ ๆ หญิงสาวพยายามจะตั้งสติ แต่ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไร รุจก็กระโจนเข้าไปหาเธอ เขาแตะต้องจับสองหัวไหล่ของนพมาศเอาไว้
คำพูดของเขาที่พ่นออกมา ทำให้นพมาศสะดุ้งเหมือนถูกตบหน้า
“จ้ะจ๋า... เธอหนีฉันมาเพราะอะไร? เพราะฉันมันจนใช่ไหม? หรือเพราะว่า... เธอจะมาที่นี่ เพื่อที่จะแต่งงานกับผู้ชายฝรั่งที่รวย ๆ” น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง และแววตาของเขาเต็มไปด้วยการดูถูกดูแคลน
“ฉันรู้ทุกอย่างแล้วนะ! เธอรักชีวิตที่นี่มากใช่ไหม? แล้วทำไมต้องประกาศหมั้นอย่างนั้น แล้วไอ้ผัวฝรั่งคนนั้นของเธออยู่ไหนล่ะ? จ้ะจ๋า... แล้วมันทำให้เธอลืมฉันได้ใช่ไหม?”
นพมาศอ้าปากค้าง ตกใจกับคำพูดของเขา เธอส่ายหน้าอย่างสับสน
“รุจ... มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ! จ้ะจ๋าไม่ได้...” นพมาศกลืนน้ำลายอย่างลำบาก
“ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดงั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่ แล้วมันคืออะไรล่ะ?” เขาตัดพ้ออย่างขมขื่น
“เธอหายไปทันทีโดยไม่บอกอะไรฉันเลยสักคำ หายไปเหมือนกับว่า... ฉันไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิตเธอ!”
น้ำตาไหลของนพมาศไหลลงมาอาบสองพ่วงแก้ม เธอพยายามจะพูด แต่ก็เหมือนมีก้อนอะไรแข็ง ๆ เหนียว ๆ บางอย่างมาติดอยู่ในลำคอ
นพมาศทำได้แค่จ้องมองเขาอย่างขอโทษ เธอเสียใจมาตลอด และรู้ว่า... เธอไม่อาจจะเอาหน้าไปเจอกับรุจได้ เพราะเธอทำร้ายหัวใจของรุจ
“คนทรยศ” เขายังเค้นคำนี้ออกมาจากกลีบปาก ในหัวสับสนอลหม่านไปหมด
“ฉันตามหาเธอมานานแล้ว และวันนี้ก็ได้เจอ ไอ้รุจคนนี้มันไม่ใช่ไอ้รุจที่จน ๆ ไม่มีอะไร และฉันอยากจะบอกเธอว่า ฉันเองแหละที่จะเป็นคนซื้อร้านอาหารที่เธอทำงานอยู่ จ้ะจ๋า... เธอตกใจไหม? ที่ฉันในตอนนี้มีเงินมากพอที่จะซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้ ฉันไม่ได้เป็นคนจนอีกแล้ว? ฉันรวยพอจะซื้อร้านอาหารของคุณเอดวาร์ดได้ด้วยซ้ำไป! คนที่เธอทิ้ง คนที่เธอดูถูก คนที่เธอไม่เห็นค่า และคนที่เธอไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าที่เธอทำอย่างนั้นกับฉัน แล้วฉันจะเป็นอย่างไร สะใจใช่ไหม คงจะรู้สึกดีสิ เธอจึงไม่เคยหันกลับมามองฉันเลย... คนทรยศ... เธอทิ้งฉันเอาไว้กับความเสียใจ...”