พันธนาการแห่งรัก

“หยาง หลิงเยว่”
“เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง ในที่ที่เหมาะกับเธอที่สุด” เสียงทุ้มต่ำของเขาเยาะเย้ยเธอ รอยยิ้มที่เคยอบอุ่น บัดนี้เต็มไปด้วยพิษร้าย
โชคชะตาพลิกผันนำเธอกลับมาสู่ฝันร้ายบทใหม่ที่เขาเป็นคนกำหนด เธอจะรอดพ้นจากขุมนรกที่เขาสร้างไว้ได้หรือไม่ หรือทั้งหมดนี้เป็นเพียงเกมที่เขาตั้งใจเล่นตั้งแต่ต้น? เธอเคยคิดว่าการจากเขาไปคือบทลงโทษที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต แต่เมื่อเธอได้พบเขาอีกครั้ง เธอถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว ความเจ็บปวดที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้น…..
“ทำไมนายถึงไม่ปล่อยฉันไป?” เสียงของเธอสั่นเครือ “ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรให้นายแก้แค้นแล้ว…”
เธอหัวเราะเบาๆ แต่มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคู่นั้นไหวระริก
“พ่อของฉันก็ติดคุก แม่ก็มีสามีใหม่… พวกเขาขายฉันให้บ่อนนี้แล้ว” เธอยิ้มเยาะให้ตัวเอง ราวกับยอมรับชะตากรรม “ตอนนี้… ฉันมีแค่ตัวเอง กับหมั่นโถวในมือนี้” เธอพูดพลางยกขนมปังแห้งๆ ขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหม่นแสงเต็มไปด้วยความปวดร้าว ลู่จิ่งชวนมองภาพนั้น รู้สึกถึงบางอย่างที่หนักอึ้งอยู่ในอก
ลู่จิ่งชวนงมองเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เธอคิดว่าเธอไม่เหลืออะไรแล้วงั้นเหรอ?” เขาเหยียดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความประชดประชัน ดวงตาคมกริบมองตรงมาที่เธอ ราวกับจะกรีดแทงผ่านเข้าไปถึงข้างใน “แล้วฉันล่ะ?” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “ฉันเองก็ไม่เหลือน้องสาวคนเดียวของฉันในชีวิตนี้แล้วเหมือนกัน”
หลิงเยว่เบิกตากว้าง หัวใจบีบรัดแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้น เธอกัดริมฝีปาก หยาดน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรต่อ ลู่จิ่งชวนก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เพราะงั้น… อย่าเอาความคิดของเธอมาทำให้ฉันต้องสงสาร” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดลึกๆ ที่ยากจะอธิบาย
ลู่จิ่งชวนไม่ตอบในทันที เขาเพียงมองเธออยู่อย่างนั้น ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้อีกนิด จนปลายจมูกของเขาเกือบจะสัมผัสหน้าผากของเธอ “เธอจะได้รู้เอง…” เขากระซิบเบาๆ “ว่าสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ใช่แค่ให้เธอชดใช้”
หลิงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ทุกคำกลับเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจตัวเอง “ได้… ร่างกายนี้ จิตใจนี้ ฉันยกให้นายเล่นได้ตามใจ” เธอเงยหน้ามองเขา แววตาไร้ซึ่งแสงแห่งชีวิต “ทำมันได้จนกว่านายจะพอใจ และเมื่อพอใจแล้ว ก็โยนร่างกายนี้ออกไปให้ไกลจากนายด้วย” ลู่จิ่งชวนไม่ตอบในทันที เขาเพียงมองเธออยู่อย่างนั้น ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้อีกนิด จนปลายจมูกของเขาเกือบจะสัมผัสหน้าผากของเธอ “เธอจะได้รู้เอง…” เขากระซิบเบาๆ “ว่าสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ใช่แค่ให้เธอชดใช้”
หลิงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ทุกคำกลับเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจตัวเอง “ได้… ร่างกายนี้ จิตใจนี้ ฉันยกให้นายเล่นได้ตามใจ” เธอเงยหน้ามองเขา แววตาไร้ซึ่งแสงแห่งชีวิต “ทำมันได้จนกว่านายจะพอใจ และเมื่อพอใจแล้ว ก็โยนร่างกายนี้ออกไปให้ไกลจากนายด้วย”
คำพูดของเธอทำให้ลู่จิ่งชวนกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดบางอย่างแล่นผ่านหัวใจของเขา แต่สุดท้ายเขาก็เพียงกระตุกยิ้มเย็นชา “ดี…จำคำพูดของเธอไว้ให้ดีหลิงเยว่” เขาเอื้อมมือมาบีบปลายคางเธอเบาๆ บังคับให้เธอสบตากับเขา “เพราะตั้งแต่วินาทีนี้ไป… เธอไม่มีทางหนีจากฉันได้อีกแล้ว”