กระต่ายต้องสาปขององค์หญิงไป๋ซูเหยา

"คุณชาย! ได้โปรดปล่อยมันเถอะเจ้าค่ะ!" สาวใช้รีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าข้างกาย ใช้สองมือปกป้องชีวิตน้อย ๆ เอาไว้ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเวทนา

เด็กชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลาสมเสื้อผ้าเนื้อดีบ่งบอกความเป็นผู้ดีในตระกูลมั่งคั่งยกเท้าออกจาก่างเล็กทีานอนนิ่งหายใจพะแผ่วก่อนจะนั่งยองใช้ปลายไม้ไผ่เขี่ยหูของมันพลางแสยะยิ้ม

"ข้าแค่เล่นด้วยนิดหน่อยสัตว์พวกนี้อ่อนแอเสียจริงไม่รู้จะเกิดมาทำไมไร้ค่าเสียจริงน่าสมเพช"

"แต่คุณชาย! สิ่งมีชีวิตทุกอย่างมีค่าทั้งนั้น!"

"งั้นรึ?" เด็กชายเหลือบมองนางอย่างดูแคลน ก่อนจะปัดมือนางออกแล้วเหยียบซ้ำลงไปอีกครั้งหมาน้อยไม่ส่งเสียงร้องอีกแล้ว

"บอกข้าอีกทีสิว่าสิ่งมีชีวิตทุกอย่างมีค่า?" เด็กชายหัวเราะเบา ๆ "ข้าอยากให้มันตาย มันก็ตาย เจ้ายังคิดว่ามันมีค่าหรือ?"

สาวใช้หน้าซีดเผือด ดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว คนรับใช้รอบข้างต่างพากันหลบสายตา ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรอีก


#เด็กเปรตในวันนั้นคือพรระเอกในวันนี้..