อ้อมกอดคนลวง

"ธะ..." ฉันกำลังเอ่ยเรียกคนรักของฉัน แต่มีหญิงสาวคนนึงเดินออกมาซะก่อน เธอยิ้มให้ฉัน ใบหน้าสวยหมดจดผิวพรรณขาวสะอาดผมยาวดำขลับ ฉันมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เสื้อผ้าที่ติดอยู่บนตัวเธอ มันช่างดูดีเหลือเกิน
"มาหาใครจ๊ะ" เสียงหวานเสนาะหูเอ่ย วาจาชั่งดูเป็นผู้รากมากดี
"คือว่าฉันมาหาปลัดน่ะจ้ะ"
"อ้อ มาหาธนาเหรอ" เขามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเช่นเดียวกัน ก่อนจะเอ่ยถามในคำที่ทำให้ฉัน ถึงกับพูดไม่ออก
"เป็นแม่บ้านเหรอจ๊ะ เอาปิ่นโตมาส่งธนาเหรอ"
"เอ่อ อะเอ่อ"
"ใครมาครับมุก" เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยออกมาจากด้านใน ของตัวบ้าน หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
"แม่บ้านค่ะ ธนา" ร่างสูงเดินออกมาบนตัวมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่ติดอยู่บนเอวสอบเท่านั้น แขนแกร่งโอบเอวบางของคนที่ยืนคุยกับฉัน ตุบ ตุบ เสียงของหัวใจที่เต้นช้าแต่เต้นแรงจนได้ยินเสียงของมัน
"อ้อ แม่บ้านนี่เอง มุกครับเธอเป็นแม่บ้านที่ทำงานบ้านให้ผมน่ะ บัวนี่คุณหมอมุกดาคู่หมั้นฉัน"
เพล้ง !!
ปิ่นโตในมือของฉันมันหล่นลงพื้น จนข้าวกระจัดกระจาย เสียงปิ่นโตที่ตกลงพื้น ดั่งเสียงของหัวใจฉันที่
แตกสลาย ทั้งตัวของฉันมันชาจนฉันไม่รู้สึกอะไรในตอนนี้ ในหัวมันตัน หูของฉันไม่ได้ยินเสียงอะไร มันมีเพียงเสียงหวีดที่ดังอยู่ในหูเท่านั้น ฉันนั่งลงอย่างหมดแรง
"ขะขอโทษค่ะ ดิฉัน... ฮึ... เอ่อดิฉันไม่ได้ตั้งใจ อื้อ" ฉันบอกเขาทั้งเสียงสะอื้นที่ห้ามมันไม่ได้
ร่างโปร่งระหงเดินลงมาช่วยฉันเก็บปิ่นโต มือเรียวสวยจับมาที่มือของฉันอย่างปลอบใจ
"ไม่เป็นไรนะคะแม่บ้าน แค่ข้าวหกเอง ไม่ต้องร้อง
นะคะ เราไม่ว่าคุณค่ะ"
"ฉันขอโทษนะคะ ฮืออ... ฉันขอโทษฮึ" ฉันไม่อยากจะกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้มันเจ็บยิ่งกว่าครั้งแรกที่เราจากกันเมื่อแปดปีก่อน
"อย่าร้องจ้ะ เจ็บตรงไหนมั้ยคะ ดูสิมือบวมแล้ว
อย่าไปเก็บมันเลยจ้ะ มันร้อนไปล้างมือเถอะนะ"
เขาพร่ำบอกคล้ายเป็นห่วงฉัน ฉันกลั้นใจลุกขึ้นหิ้วเอาปิ่นโตของฉัน ฉันมองหน้าธนา ธนาเองก็ยืมมองมายังฉัน
ใบหน้าหล่อนั้น ช่างแสนเย็นชา เขาช่างร้ายกาจ มากรักยังกับซาตานร้าย คนไร้หัวใจ
"พรุ่งนี้ไม่ต้องทำกับข้าวมานะคะแม่บ้าน มุกจะมาอยู่ที่นี่สักเดือน หลังจากนั้นแม่บ้านค่อยเอากับข้าวมาส่ง
ธนานะ"
"ค่ะ" ฉันรับคำแล้วหันตัวกลับไป
"เดี๋ยวก่อนจ้ะ นี่เงินค่ากับข้าว" ฉันมองหน้าเธอ
ทั้งยังยื่นมือไปรับเงินของเธอมา แล้วรีบหันตัวกลับทันที หากจะยืนอยู่ต่อ ฉันคงใจขาดลงไปตรงนั้นให้เธอดู
ฉันรีบเดินอ้อมมาทางด้านหลังไม่อยากจะเจอใคร หากคนถามว่าฉันเป็นอะไร ฉันคงไม่มีคำตอบให้แน่ ๆ ฉันเดินมาถึงบ้าน
มองใบตองที่กองอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน มองมือตนเอง สองมือที่เอาแต่จีบใบตอง ห่อขนม เสื้อผ้าเนื้อตัว มีแต่กลิ่นขี้เถ้ากลิ่นควันไฟ ฉันจะเอาอะไรไปเทียบเขาได้ล่ะ ฉันไม่มีอะไรจะสู้เธอคนนั้นได้เลย
เรื่องใหม่มาแล้วฝากเอ็นดูน้องกอบัวของไรท์ด้วยนะคะแม่ๆ เข้ามาโหลดกันเยอะๆ นะคะกดห้าใจให้ไรท์ด้วยนะคเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ค่ะ ใครโหลดแล้วไปรับของขวัญแทนใจนักเขียนที่หน้าเฟสบุ๊กนะคะ10ท่านแรกค่ะฝากติดตามไรท์ในเรื่องต่อๆ ไปด้วยนะคะ