รอยช้ำรัก

"ชาร์ดเหรอคะ"
"ใช่"
วาณิชาลุกขึ้นนั่ง มือประสานกันไว้บนตัก ยามนี้เธอดูบอบบาง อ่อนแอเหลือเกิน เหมือนคนที่ไม่อยากทำอะไรแล้วชีวิตนี้
ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีคนเข้ามาสั่งให้เธอใช้ผ้าปิดตา แต่เพราะความช่างรู้ของเธอ ก่อนหญิงสาวจะฟุบหลับเจ้าตัวก็ดึงเอาผ้าปิดตาขึ้นมาปิดไว้ก่อน
ไม่ทราบว่าปิดตาเพราะรู้งาน หรือไม่อยากให้ริชาร์ดเห็นตาบวมผ่านการร้องไห้มาของเธอกันแน่
"ชาร์ดจะทำเลยไหมคะ"
"ทำอะไร"
"..."
"ถ้าอยากให้ทำ ทำไมไม่แก้ผ้ารอ"
"ก็.."
"ฉันไม่ได้เซ็กส์จัดขนาดนั้น"
วาณิชาเม้มปากเข้าหากัน
"หรือจะเถียง?"
วาณิชาส่ายหน้า ถ้าเธอเถียงเขาในเรื่องที่เขาเองก็รู้แก่ใจตัวเองดี วันนี้ร่างเธออาจจะพังได้ เพราะเขาจะสนองตามความคิดที่เธอพูดออกมา
หากวาณิชาบอก ว่าเขาเซ็กส์จัด พรุ่งนี้เธออาจจะได้คลานลงจากเตียง
"ข้อห้ามของฉันคืออะไรวาณิชา" ชายหนุ่มเชยคางเธอขึ้น เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ และปลายนิ้วโป้งของเขาก็ลูบเบาๆ บนแก้มเธอ
"วายังไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะคะ"
"เธอทำแล้ว"
วาณิชาส่ายหน้า
"ยังจะปฏิเสธอีก" เขาพูดเสียงดุ "รอยบนแก้มคืออะไร"
วาณิชาเงียบ
"ถอดผ้าปิดตาออก"
เธอยกมือขึ้นจับผ้าปิดตา ราวกับกลัวว่าริชาร์ดจะเป็นฝ่ายดึงออกเอง
"ถอดไม่ได้ค่ะ"
"ถ้าฉันสั่ง ทำไมจะถอดไม่ได้"
"เราเจอกันโดยที่วาไม่เห็นหน้าชาร์ดมานานแล้วนะคะ"
"แล้ว"
"วาไม่ถอดค่ะ" วาณิชาส่ายหน้า พร้อมขยับตัวหนี
ริชาร์ดกอดอก มองเด็กดื้อตรงหน้า
"จะบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าฉัน งั้นสิ"
"วา..ไม่อยากเห็นค่ะ"
เหมือนกับว่าคำปฏิเสธของเธอ จะมีผลต่ออารมณ์ของเขา ผ้าปิดตาถูกดึงออกจากตาเธออย่างรวดเร็ว แรงกระชากทำให้วาณิชาเบิกตากว้างขึ้น เผลอเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ
สิ่งแรกที่เธอเห็น คือรอยยิ้มและแววตาร้ายกาจของเขา
อะไรที่เธอไม่อยากทำ เขาก็จะให้เธอทำสินะ ถ้าเธอร้ำร้องว่าอยากเห็นหน้าเขา ริชาร์ดอาจรำคาญเธอ และสลัดเธอทิ้งไม่เปิดโอกาสให้เธอเห็นหน้า
แต่เมื่อใดที่วาณิชาแสดงออกอย่างเปิดเผย ว่าเธออยากอยู่แบบนี้ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากรับรู้การเป็นอยู่ของเขา ริชาร์ดจะทำมันตรงข้ามกับความต้องการเธอ
"ไง ฉันหล่อไหม"
เขาลดหน้าต่ำลง แสยะยิ้มมุมปาก