เจ้ากรรมนายเวรของผมคือคุณ #ไอดอลลองของ

ทั้งรักทั้งแค้นแต่ก็ไม่อาจจะทิ้งไปได้ ต่อให้ข้าจะไม่ได้ไปผุดไปเกิดก็ตาม ข้าก็จะเป็นผีเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเจ้าตลอดไป

"ผมอยากทำเสน่ส์ให้ตัวเองครับ เท่าไรผมก็ยอมจ่าย ช่วยผมทีนะครับ"

"อึก!ข้าทำให้เอ็งไม่ได้หรอก! เขาหวงเอ็งซะขนาดนี้ ข้าว่าเอ็งอย่าคิดทำเลยจะดีกว่า"

น้ำเสียงของพ่อปู่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ยังมีความน่าเกรงขาม จะหวงอะไรล่ะ มันไม่มีใครมาหวงผมหรอก! ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกอุตส่าห์ดันทุรังมาถึงที่นี้แล้วแท้ๆ

"แต่ผมอยากทำจริงๆ นะครับ ช่วยผมหน่อยเถอะ"

"ไอ้หนู เอ็งอยู่แบบนี้เฉยๆ จะดีกว่านะ และข้าขอเตือนอย่าคิดจะไปหาที่ไหนทำอีก ไม่เช่นนั้นเขาจะมาหามึงแน่!"

.

.

.

พั่บ!

ไฟห้องที่จู่ๆก็ดับไปอย่างกะทันหันทำให้ผมตกใจไม่น้อยและเมื่อเดินไปดูที่หน้าต่างก็พบว่าห้องอื่นๆก็ยังมีไฟติดไม่เหมือนกับห้องของเขา

"เป็นอะไรอีกเนี่ย! ค่าไฟเดือนนี้ก็จ่ายแล้วไม่ใช่หรือไง! ชิ"

ผมพยายามใช้มือถือติดต่อนิติแต่ไม่ว่าตะกดโทรหรือกดส่งข้อความไปสักเท่าไรมันก็ไม่สามารถส่งหรือติดต่อใครได้เลย

"มือถือเป็นอะไรวะ?"

ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อจะออกไปข้างนอกแต่ไม่ว่าจะบิดจะกระแทกประตูเท่าไรมันก็เปิดไม่ออก ผมพยายามใช้แรงดันก็แล้วพยายามส่งเสียงออกไปดังๆก็แล้วแต่ก็ไม่มีเสียงใครตอบกลับมาเลยสักคน

"ทำไมเปิดไม่ออก?! ขอโทษนะครับ! มีใครได้ยินเสียงผมไหม? ผมเปิดประตูไม่ออก! มีใครอยู่ข้างนอกไหมครับ!"

"บ้าน่า! ห้องมันก็ไม่ได้เก็บเสียงสักหน่อย "

ห้องราคาถูกแบบนี้ทำไมถึงไม่มีใครได้ยินเลยล่ะ?

จู่ๆร่างของผมก็เริ่มหนาวสั่น ร่างกายของผมสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นบางอย่างจนทำให้ขนทั่วร่างกายลุกชัน ใบหน้าของผมเริ่มซีดขาวก่อนจะมีเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้า

"อึก!"

ผมร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจับที่ข้อเท้าของผมแน่นก่อนจะออกแรงดึงจนผมล้มลงอย่างแรง

โอ้ย! ตุบ!

เงาดำปริศนาลากผมเข้าไปในห้องนอนอย่างรุนแรงจนผมรู้สึกจิตตกด้วยความหวาดกลัวจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก กางเกงที่สวมใส่อยู่นั้นก็เริ่มเปียกชื้น

"ชะ ช่วยด้วย! อึก ใครก็ได้!"

นี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่?! แล้วเงาสีดำนั้นมันคืออะไร?!

#ไอดอลลองของ