อาณาจักรจักรพรรดินี

เรื่องราว ความรัก และ ราคะ ในราชวังแคว้น…ฮวางเฮย
ของจักรพรรดินี "ฉิงเฟ่ย"
ที่มาพร้อมกับเรื่องราว ลึกลับ การลอบฆ่า และรักแท้
______________________
ถ้าเอ่ยถึงอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และมีอำนาจมากที่สุดในตอนนี้ ก็คงไม่พ้น อาณาจักร “ฮวางเฮย” ซึ่งเป็นอาณาจักรที่ปกครองโดย “จักรพรรดินีฉิงเฟ่ย” ผู้เก่งกาจและฉลาดหลักแหลม ซึ่งทำการขยายดินแดนและยึดครองอาณาจักรน้อยใหญ่มาเป็นของตนได้
“อาณาจักรฮวางเฮย” ปกครองโดยระบบจักรพรรดินี…โดยมีสตรีเป็นใหญ่ ไม่เพียงแต่ในวังหลวงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงระบบชนชั้นและอำนาจในอาณาจักรด้วย ที่ยืดอำนาจสตรีเป็นใหญ่ หญิงเป็นผู้นำ ชายเป็นผู้ตาม หญิงเป็นผู้ออกคำสั่ง ชายเป็นผู้กระทำ ซึ่งระบบที่ว่านี้อาณาจักรอื่นๆ หรือแคว้นอื่นๆ…ไม่มีทางเห็นดีเห็นงามด้วยเด็ดขาด
เพราะทุกอาณาจักรเชื่อว่า สตรีเป็นเพศที่อ่อนแอ ชายเท่านั้นที่แข็งแกร่ง ชายเท่านั้นที่คู่ควรแก่บัลลังก์ แต่ทว่า “จักรพรรดินีฉิงเฟ่ย” ก็แสดงให้ทุกคนเห็นแล้วว่าไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป ด้วยการยกกองทัพตีแคว้นต่างๆ ที่คิดดูถูกเหยียดหยามอำนาจสตรีของนาง และล่มเมืองนั้นๆ…มาเป็นเมืองขึ้นของตน
แต่ทว่า “จักรพรรดินีฉิงเฟ่ย” ก็ไม่ได้โหดร้ายและใช้ไม้แข็งกับทุกคน นางมักจะใช้ไม้อ่อน เช่น ความรัก ความเอาใจใส่ และการให้เกียรติแก่ประชาชนของตน ทำให้พวกเขารับรู้ถึงอำนาจของนาง และรับรู้ถึงความห่วงใยจากผู้เป็นใหญ่ อาณาจักรของนางจึงสืบทอดระบบสตรีเป็นผู้นำมาอย่างยาวนาน และทำให้ชายที่อยู่ใต้อำนาจยินยอมพร้อมใจอยู่ใต้อำนาจของนางเอง
โดยเฉพาะชายที่ชื่อ “หรันลู่” ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของอาณาจักรและเป็นเพื่อนคู่คิดของจักรพรรดินีฉิงเฟ่ย ซึ่งเป็นชายที่มอบทั้งร่างกายและหัวใจให้แก่สตรีที่ตนหมายปอง เขายอมมอบทั้งชีวิตให้กับนาง และจะอยู่เคียงข้างนางตราบจนสิ้นลมหายใจ ทั้งๆที่เขา…ไม่มีวันได้ขึ้นเป็นอ๋อง อยู่เคียงคู่กับหญิงที่เขารัก และเขาก็รู้ว่าเป็นเพราะอันใด
______________________
***ตำหนักใหญ่***
“ฝ่าบาท ฉิงเฟ่ย ฝ่าบาท หรือข้าจะเรียกว่าฉิงเฟ่ยดี” เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น ขณะที่ฝ่าบาทกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ในห้องหนังสือ ฝ่าบาทหันไปมองนอกหน้าต่าง และเห็นหญิงสาวผู้งดงามนั่งอยู่ด้านนอก…กำลังเด็ดกลีบดอกไม้อยู่
“เจ้า…เจ้าอีกแล้ว!” ฝ่าบาทตกใจ เพราะใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้ คือใบหน้าของหญิงสาวที่เคยเข้าฝันนางมาก่อน หญิงที่บอกว่าจะมาอยู่กับนาง ทุกวัน ทุกคืน ทุกเวลา
“ฝ่าบาท” หญิงผู้นั้นพูด และเด็ดกลีบดอกไม้ออกหนึ่งกลีบ
“แต่ข้าว่าฉิงเฟ่ยมากกว่า” หญิงสาวโยนกลีบดอกไม้ที่เพิ่งเด็ดลงพื้น ฝ่าบาทที่มองอยู่รู้สึกมวนท้องไปหมด
“จะฉิงเฟ่ยหรือฝ่าบาทก็คือข้าทั้งนั้น” ฝ่าบาทเอ่ยออกมา เสียงดูหวาดกลัวระคนโมโห แต่ทว่าหญิงสาวเบื้องหน้ากลับอมยิ้ม
“ใช่รึ?”
“ก็จะไม่ใช่ได้อย่างไร ก็ข้าชื่อฉิงเฟ่ย และก็เป็นฝ่าบาท”
“เป็นฝ่าบาท…จริงรึ?” พูดจบ หญิงสาวคนนั้นก็ยื่นดอกไม้ที่ถืออยู่ให้ ฝ่าบาท มันเหลืออยู่ไม่กี่กลีบ แต่เมื่อดอกไม้นั้นมาถึงฝ่าบาท มันก็กลายเป็น…เถาวัลย์ที่เลื้อยคดเคี้ยว ก่อนจะกลายร่างเป็น…งูตัวสีเขียว และ ชูคอ…พร้อมที่จะฉก!
“ว๊าย!!!!!!!!!!!!!!”
“ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! ฝ่าบาทเป็นอันใดพะยะค่ะ!!!!!!” หรันลู่รีบเขย่าร่าง ฝ่าบาทที่นอนอยู่ เนื้อตัวเปียกชุ่มเหงื่อไปหมด และเมื่อเห็นใบหน้าของหรันลู่ นางก็โผเข้ากอดทันที
“ข้ายังไม่ตาย! ข้ายังไม่ตาย!” ฝ่าบาทอุทานออกมา ใบหน้าแสดงถึงความหวาดกลัว หญิงสาวที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพิ่งรับรู้ได้ในตอนนี้เองว่า นาง…นั่งอยู่บนเตียง จิตใจของนางจึงสงบขึ้น
“เดี๋ยวกระหม่อมให้ผู้รับใช้จัดอาหารมาให้ฝ่าบาทนะพะยะค่ะ ฝ่าบาทจะได้เสวยพระโอสถ” หญิงสาวพยักหน้าส่งๆไป เพราะอยากอยู่คนเดียว และเมื่อ หรันลู่ออกไปจากห้อง นางก็คิดทบทวนความฝันของตนเอง
“ฝ่าบาท! ฝ่าบาทพะยะค่ะ!” หรันลู่ที่ออกไปเมื่อครู่วิ่งกลับเข้ามา หน้าตาแตกตื่น
“มีอะไร?”
“ที่ท้องพระโรงพะยะค่ะ องค์หญิงซินลู่พะยะค่ะ องค์หญิงซินลู่…ออกว่าราชการแทนฝ่าบาท”
_______________________________
***ตำหนักบรรพชน***
“ไม่ได้…นั่นร่างของข้า…เจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้…ทำไม่ได้…” จักรพรรดินี ฉิงเฟ่ยจ้องมองในกระจกเบื้องหน้า ที่ฉายภาพร่างของนางกำลังร่ายรำอย่างน่าไม่อายอยู่กับบรรดาพระสวามี ซึ่งเป็นการวางตัวไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง
ฝ่าบาทได้แต่พูดว่า “ทำไม่ได้ อย่าทำ ห้ามทำ” แต่ทว่าร่างของนางนั้นกลับทำในสิ่งที่ไม่ควรทำในทุกๆอย่าง
“เป็นเช่นนี้ไม่ได้ แคว้นฮวางเฮยจะพิบัติ บ้านเมืองจะล่มจม…ถ้าเจ้าแค้นข้านักก็มาฆ่าข้า ฆ่าข้าให้ตายซะยังดีกว่าปล่อยให้เจ้านำร่างของข้าไปกระทำเช่นนั้น มาฆ่าข้า มาฆ่าข้าสิ มาฆ่าข้า! ...ข้ายอมเจ้าแล้ว”
______________________
***ท้องพระโรงแคว้นเชี่ยน***
“นี่เป็นข่าวจริงหรือข่าวลวง” ฝ่าบาทแคว้นเชี่ยนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ถามแก่ผู้ส่งสาร
“ข่าวจริงแน่นอนพะยะค่ะ ตอนนี้คนทั้งแคว้นฮวางเฮยระส่ำระสาย หวาดกลัวว่าจักรพรรดินีฉิงเฟ่ยจะใกล้สิ้นพระชนม์ กลัวว่าจะมีแคว้นน้อยใหญ่บุกโจมตี”
“เช่นนั้นเราบุกไปตีแคว้นฮวางเฮยเถอะพะยะค่ะเสด็จพ่อ ลูกจะเป็นคนนำทัพในศึกครั้งนี้เอง” องค์รัชทายาทกระหายออกศึก แต่ฝ่าบาทกลับส่ายหน้า
“อย่าเพิ่ง เพราะเรายังไม่รู้แน่ชัดว่าจักรพรรดินีฉิงเฟ่ยประชวรจนใกล้สิ้นพระชนม์แล้วจริงหรือไม่”
“เช่นนั้นตอนนี้เราควรทำเช่นไรดีล่ะเสด็จพ่อ”
“ก็แค่รอ…รอวันที่เราจะได้ครอบครองแคว้นฮวางเฮย และล่มอำนาจแคว้นที่ปกครองโดยระบบจักรพรรดินีให้ได้…เพราะข้าเกลียดชังระบบนี้เหลือเกิน” ฝ่าบาทแคว้นเชี่ยนแสดงสีหน้าชิงชังออกมา แววตาที่ถ่ายทอดดั่งไฟร้อนที่พร้อมแผดเผา
“หญิงเป็นผู้นำ ชายเป็นผู้ตามงั้นรึ เฮอะ! ตราบใดที่ข้ามีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่มีวันยอมให้แคว้นเช่นนี้อยู่อย่างสงบสุขได้หรอก ไม่มีทาง!”
______________________

***ตำหนักใหญ่***
องค์ชายกู่เมิ่งพร้อมด้วยผู้ติดตามของเขา ยกชามสีครามมีฝาปิดมาที่ตำหนักใหญ่ ในนั้นมีอาหารซึ่งเป็นสูตรบำรุงกำลังของชาวแคว้นกู่ และวันนี้ องค์ชายนำมันมาถวายแก่ฝ่าบาท เพื่อดำเนินแผนการพิชิตใจฝ่าบาทแคว้นฮวางเฮย เพราะเป้าหมายของเขาคือทำให้ฝ่าบาทหลงหัวปักหัวปำ…จนยอมยกแคว้นให้กับเขา
แต่ทว่า เมื่อเขาเดินเข้าไปถึงหน้าห้องบรรทมของฝ่าบาท เขาก็ต้องเลิกคิ้วขึ้น เพราะเห็นชายมากมายยืนเรียงแถวกันที่หน้าห้องบรรทม ซึ่งองค์ชายก็ไม่รู้ว่าชายพวกนั้นเป็นใครกัน
“พวกเจ้าถอยไป ข้าคือพระสวามีของฝ่าบาท ข้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาท!” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงดัง บ่งบอกถึงอำนาจของตัวเอง ชายเหล่านั้นหันมามอง แต่ทว่า…ก็ไม่สนใจ
“ก็บอกว่าให้หลีกไปไง!!!!!!!!!” เด็กหนุ่มแผดเสียง
“นี่! องค์ชายแคว้นกู่ ท่านไม่เห็นรึว่าพวกข้าก็รอเข้าเฝ้าฝ่าบาทเช่นเดียวกัน ท่านเห็นหางแถวตรงนั้นหรือไม่ ถ้าเห็นก็ไปยืนตรงนั้นซะ แล้วเลิกโวยวายได้แล้ว!” ชายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ซึ่งชายผู้นี้ก็คือ…พระสวามีอันดับห้า ผู้มีใบหน้าหยิ่งทะนง
“แล้วทำไมข้าจะต้องทำตามที่เจ้าสั่ง ข้าเป็นถึงพระสวามีของฝ่าบาท เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาออกคำสั่งกับข้า!” องค์ชายน้อยยังคงโวยวาย
“ก็เพราะข้าก็เป็นพระสวามีของฝ่าบาทเช่นกัน! ท่านคิดว่าท่านมาที่นี่ในฐานะพระสวามีของฝ่าบาท แล้วฝ่าบาทจะมีท่านเป็นพระสวามีคนเดียวหรืออย่างไร ท่านดูพวกข้าซะก่อน ไม่ใช่ข้าที่เป็นพระสวามีอีกคน แต่พวกเขาก็เป็นพระสวามีด้วยเช่นกัน” ชายหนุ่มตอบ เด็กหนุ่มที่ได้ยินยืนอึ้งในทันที
“อะ อะ อะ อะไรนะ? พระสวามี จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อตำแหน่งพระสวามีเป็นของข้า!” องค์ชายแคว้นกู่มองตั้งแต่หัวแถวยันปลายแถว ชายหนุ่มมากมายที่กำลังต่อแถวอยู่นี้ ล้วนแต่งตัวดูดีมีฐานะ รูปร่างหน้าตาดี และดูร่ำรวย ซึ่งนั่นเป็นการตอกย้ำว่า…ทั้งหมดนี้คือผู้ชายของฝ่าบาท
“อะไรนะ? ทั้งหมดนี่…นี่พวกเจ้าฐานะเทียบเท่าข้าหมดเลยเหรอ?” องค์ชายเหมือนโดนตบหน้า เขาคิดมาตลอดว่าตนเองฐานะสูงกว่าผู้ใด เป็นถึงสวามีของฝ่าบาท แต่ทำไมฝ่าบาททรงมีพระสวามีมากมายเช่นนี้เล่า…ไม่จริง!!!!!!!
_________________
วังหลวงแคว้นฮวางเฮยเต็มไปด้วยความลึกลับ
และเต็มไปด้วยภัยอันตรายรอบทิศ
จักรพรรดินีที่แข็งแกร่ง…จะก้าวผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากได้หรือไม่?
แล้วบรรดาพระสวามีทั้งหลาย…จะไว้ใจได้ไหม?
หุหุหุหุหุหุหุ (หรรษาเหมือนเดิมแน่นอนค่ะ)
#ภูษานารี