ดอกไม้สั่นไหวในแสงใจ

ดอกไม้สั่นไหวในแสงใจ หรือ The Sensitive Plant ของ Percy Bysshe Shelley เปรียบประหนึ่งภาพวาดแห่งจินตนาการที่ถูกสรรค์สร้างด้วยพู่กันของกวีผู้หลอมรวมความงามของธรรมชาติเข้ากับปรัชญาแห่งชีวิตและความตายอย่างวิจิตรลึกล้ำ บทกวีนี้มิใช่เพียงคำสรรเสริญสวนดอกไม้ หากแต่เป็นบทกวีย้อนรำพึงถึงธรรมชาติอันบอบบางของความดี ความงาม และความเปราะบางแห่งดวงจิตมนุษย์
เชลลีย์เริ่มบทกวีด้วยภาพพรรณนาแห่งสวนสวรรค์ ซึ่งเบ่งบานไปด้วยบุปผชาติเรืองรอง ดั่งจะเป็นภาพสะท้อนแห่งอุดมคติที่งดงามเหนือความเป็นจริง สวนแห่งนี้มี “ต้นไม้แห่งความรู้สึก” The Sensitive Plant เป็นสัญลักษณ์แห่งจิตใจอันละเมียดละไม อ่อนไหว และบริสุทธิ์เกินจะทนต่อโลกหยาบกระด้าง
เมื่อฤดูหนาวมาถึง ความเปลี่ยนแปลงก็เริ่มเผยโฉม ความตายย่างกรายสู่สวนงามทีละน้อย เปรียบเสมือนความชราหรือความสูญสิ้นที่มิอาจหลีกเลี่ยง สตรีผู้เป็นดังเทพธิดาแห่งสวน ตัวแทนแห่งความงาม คุณธรรม และความอ่อนโยน ล้มป่วยลงและล่วงลับ สวนที่เคยงามบัดนั้นก็โรยราและเหี่ยวเฉาไปพร้อมกัน
ทว่ากวีมิได้จบด้วยความสิ้นหวัง หากแต่ชูประเด็นลึกซึ้งยิ่งกว่าว่า สิ่งดีงามแม้จะสูญหายจากโลกแห่งรูปธรรม หากมิสูญจากสภาวะอันเป็นนิรันดร์ “The good die first, and those whose hearts are dry as summer dust, burn to the socket.” ดังนั้น ความงามและคุณธรรมจึงมิได้ตายจริง หากแต่ยังดำรงอยู่ในภพที่สูงกว่า ดำรงอยู่ในจิตใจของผู้ที่ยังระลึกถึง
The Sensitive Plant จึงเป็นบทกวีที่หลอมรวมความงามทางรูปธรรมกับสัจธรรมทางปรัชญา เป็นบทพินิจความงามที่ชั่วขณะและความดีที่ยืนยง เป็นเสียงกระซิบของดอกไม้ผู้บอบบางที่แม้จะเหี่ยวโรย ก็ยังหอมอยู่ในความทรงจำ