ถึงกลิ่นเหมยแห่งวสันตฤดู

ถึงใครคนหนึ่งที่ยังคงไม่เคยเปลี่ยนไปในความทรงจำของฉัน

ผู้คนต่างกล่าวว่ารักแรกนั้นจะเป็นรักที่ไม่อาจลืมเลือนแม้กระทั่งกาลเวลาหรือใครต่อใครที่ผ่านเข้ามาก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าแทนที่เธอได้ เธอเป็นเหมือนหนึ่งเรื่องราวสุดแสนพิเศษในวัยเด็กของฉันและมันจะเป็นอย่างนั้นเสมอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรสบายดีหรือเปล่าส่วนเจ้าคนแว่นแดงเองก็โตขึ้นมากและก็พยายามทำตามความฝันที่เธอเคยบอกให้ฉันไล่คว้ามันอยู่ ที่เกริ่นมาขนาดนี้ก็แค่อยากจะบอกให้ทราบแกมขออนุญาตเอาเรื่องราวของเรามาเพิ่มเติมเสริมแต่งบันทึกไว้ในนิยายเรื่องใหม่ของฉัน หวังว่าเธอจะไม่ว่ากัน สุดท้ายนี้ขอให้เธอผู้เป็นเจ้าของรอยยิ้มแสนวิเศษพบเจอแต่ความสุขและขอให้โลกนี้ใจดีกับเธอเหมือนที่เธอใจดีกับทุกคนรอบกาย

รักและคิดถึงเสมอ

คนแว่นแดง

มือบางวางปากกาลงก่อนจะค่อยๆ ไล่สายตาภายใต้กรอบแว่นแสนกลมสีแดงสดไปตามทุกตัวอักษรที่ตนบรรจงเขียนเรียบเรียง พลันผุดรอยยิ้มขึ้นบริเวณมุมปากเมื่อนึกย้อนถึงใบหน้าแสนหวานของผู้รับ คล้ายว่าประตูที่ถูกปิดตายมาเนิ่นนานค่อยๆ ถูกเปิดออก แล้วภาพในอดีตครั้งยังสวมชุดสีขาวกระโปรงกรมท่าต่างถาโถมเข้ามา ภาพที่เธอและเพื่อนฝูงกำลังหัวเราะด้วยกัน พากันก่อเรื่องซนแสนแสบสิ่งที่เธอไม่ได้ทำอีกเมื่อกลายเป็นผู้ใหญ่ แต่ที่ขาดไม่ได้เลยในช่วงนั้นเห็นทีคงจะเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ผู้เติมเต็มเรื่องราวของวัยแรกรุ่นดั่งฤดูใบไม้ผลิให้งดงามยิ่งกว่าที่ควรจะเป็น เธอคนที่ทำให้เด็กพูดมากสุดก๋ากั่นประหนึ่งผู้ชายกลายเป็นเพียงแค่คนขี้อายสุดเลิ่กลั่ก จากคนที่ได้แค่เดินสวนกันกลายเป็นคนรู้ใจ หากจะให้นึกไปถึงวันแรกที่เธอเข้ามาในชีวิตของฉันล่ะก็

เรื่องทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นในเดือนพฤษภาคมของปีนั้น.....