อคิราห์ (ฉันจะไม่รักนาย)

"อ่ะ... มึงเป็นแค่เพื่อน มึงจะมาเอากูทุกวันแบบนี้ไม่ได้นะไอ้เหี้ย!" เสียงบ่นงุงหงิงของสโรชาดังขึ้นมาเบา ๆ โดยที่ลมหายใจนั้นยังคงหอบกระเส่าไม่คงที่ดี
อคิราห์ลูบไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าอย่างอ่อนโยนพร้อมกับคลี่ยิ้ม บาง ๆ ที่มุมปาก "ก็ถ้ามึงไม่อยากให้กูจับมึงกระแทกทุกวันแบบนี้ มึงก็เลิกอ้าขาให้กูดิสอง"
"อ้าขาพ่อง!" สโรชาได้แค่กัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจ แต่จะให้ปฏิเสธยังไงในเมื่อมันคือเรื่องจริงที่ตัวเธอเองไม่เคยจะปฏิเสธคนตรงหน้าได้เลยสักครั้ง แถมยังอ้าขาให้มันกระแทกเข้ามาได้ง่าย ๆ อีก
แต่ก็นั่นล่ะ ไหนมึงบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันไง



ในวินาทีสุดท้ายที่กูยังแอบหวังว่ามึงนั้นจะเลือกกู... ก็ยังต้องผิดหวัง
เฮ้อ! สอง... มันเคยเลือกมึงซะที่ไหนวะ โง่จริง ๆ เลยมึงเนี่ย ไม่จำสักทีนะ! กูเคยคิดมาตลอดว่ามึงก็เป็นเพียงแค่สายลมเย็นธรรมดาที่ไม่มีใครจับต้องหรือครอบครองได้... แต่ก็ยังคอยพัดพาความเย็นสบายมาให้
แต่ว่า...
มึงไม่ใช่เป็นเพียงแค่สายลมเย็นอคิราห์ แต่มึงคือพายุเพลิง...
พายุเพลิงที่พร้อมจะทำลายทุกคนที่หลงเข้ามาติดบ่วงความร้อนแรงที่มึงปรนเปรอให้ต่างหาก!