คุณที่ฉันไม่ควรรัก

"ราตรี" ถูกแม่นำมาขายให้ "อนิล" เขารับซื้อเธอไว้ในราคาถูก
ส่งเสียหญิงสาวเรียนจนจบแล้วให้ทำงานข้างกาย
จากทำงานเอกสารก็ขยับมาปรนนิบัติบนเตียง
แต่เขาก็ยังไม่ได้ให้สถานะแก่เธอ
จนรักแรกหวนกลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มถึงได้ประกาศจะแต่งงาน
กับผู้หญิงที่จะคู่ควรกับเขา
ซึ่งไม่ใช่เธอทำให้หญิงสาวต้องทิ้งทุกอย่างแล้วไปจากเขา
พร้อมลูกในท้องที่ตัดสินใจรับผิดชอบคนเดียว
.
.
.
แต่เมื่อรถยนต์จอดลงหน้ามุขของบ้านหลังใหญ่ ทุกอย่างกลับดูเงียบเฉียบน่าวังเวง จนรู้สึกเศร้าขึ้นมาจนตัวเองยังนึกแปลกใจ
"คุณผู้ชายคะ ราตรีออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นแล้ว แต่ก่อนออกไปฝากจดหมายไว้ให้คุณผู้ชายด้วยค่ะ" รับจดหมายมาถือไว้ในมือ คิดว่าคงเขียนขอบคุณเขาที่ให้พักอาศัยในบ้านหลังนี้ แต่อย่างไรก็ต้องเจอกันอยู่บริษัท ไม่เห็นต้องฝากจดหมายเลยสักนิด
อีกอย่างเธอไม่เห็นบอกเขาว่าจะออกไปวันไหน...คิดจะทำอะไรกันแน่
"ขอบคุณ" พูดเสียงเข้มหน้าตาไม่สบอารมณ์ รีบเปิดจดหมายอ่านทั้งที่ยังไม่เดินเข้าบ้านด้วยซ้ำ
พลันดวงตาคมกลับเบิกกว้าวเมื่อเห็นว่าเป็นจดหมายลาออกจากบริษัท ใบหน้าคมร้อนผ่าวหัวร้อนด้วยความโกรธ "จดหมายลาออก...นี่มันอะไรกัน" กัดฟันแน่นจนเห็นสันกรามขึ้นชัดเจน ไม่คิดว่าหญิงสาวจะทำเช่นนี้กับเขา
ลาออกอย่างนั้นหรือ ถ้าไม่อนุมัติซะอย่างเธอก็ทำอะไรไม่ได้หรอก!
หญิงสาวจะต้องกลับมา...
"ลม ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ" เขารีบเก็บใบลาออกของเธอแล้วยิ้มให้ผู้หญิงที่เป็นคนรัก ซึ่งเดินออกมาต้อนรับเพราะมารอเขาตั้งแต่เช้าด้วยความคิดถึง
"ครับ" รับคำเสียงเบาคล้ายคนไร้เรี่ยวแรง
"เข้าไปข้างในดีกว่านะ เตรียมอาหารไว้ให้เยอะเลย คุณน่าจะหิวแล้วใช่ไหมคะ" ทุกวันนี้นิรมลทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้านไปแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดจะคัดค้านเพราะในอนาคตหล่อนก็ต้องมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านเวทย์วินธาอยู่แล้ว
"ครับ"
เดินตามเข้าไปข้างในแล้วกำจดหมายที่เธอฝากเอาไว้จนยับย่น
คิดจะหนีจากเขาเพื่อให้ตามหาแล้วอ้อนวอนขอให้เธอกลับมามอย่างนั้นหรือ...มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
อยากหนีก็หนีไป ทนไมไหวเมื่อไหร่หล่อนก็คงกลับมาเองนั่นแหละ