สูตรรักข้ามกาแล็กซี่ Galactic Flavor of Love

เสียงลมหวิวพัดผ่านแก้วหู ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกลงกับพื้นอย่างไม่รู้ตัว

เซียนหลงลืมตาขึ้นช้า ๆ สัมผัสได้ถึงกลิ่นหญ้าแห้งกรุ่นจาง ๆ อากาศอุ่นชื้น และผิวสัมผัสของดินที่ไม่เรียบเนียนเต็มไปด้วยเศษหญ้าแข็ง ๆ จิกลำตัวผ่านเสื้อผ้า

เขาขยับตัวอย่างเชื่องช้า หัวมึนงงจนมองเห็นเพียงเงาตะคุ่มในความสว่างจ้า

'ที่นี่... คือที่ไหนกันแน่'

ข้อมูลสรุปภารกิจสุดท้ายที่ยังจำได้ คือเขาถูกยิงดีดออกมาจากยานเส้นกาลเวลาเพราะระบบขัดข้อง ข้อมูลระบบเสริมที่เชื่อมต่อในสมองแสดงภาพเป็นเส้นสายกระจัดกระจาย เขาไม่สามารถเข้าถึงศูนย์กลางข้อมูลได้อีกแล้ว มีเพียงบันทึกเล็กน้อยเท่านั้นที่ยังคงอยู่

"ตามหาวิธีการปรุงอาหารด้วยวัตถุดิบธรรมชาติ

เก็บข้อมูลการบริโภคในยุคโลกก่อนล่มสลาย" นั่นคือเป้าหมาย

เซียนหลงยันตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล กวาดตามองไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองตกอยู่กลางทุ่งหญ้าโล่ง ๆ มีต้นไม้เขียวครึ้มไกลออกไป กับท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่แปลกประหลาดไม่มีเครื่องหมายอาณาเขตใด ๆ ขีดไว้

"หนาว..." เขาพึมพำ ขยับมือเช็คอุปกรณ์ฉุกเฉินที่พกมา พบว่าทุกอย่างถูกปลดล็อกกระจัดกระจายเหลือเพียงตัวเปล่า

'เยี่ยมไปเลย...' เซียนหลงถอนหายใจยาวพรืด เขาต้องหาทางเอาตัวรอด และหาวิธีทำภารกิจต่อในโลกที่แปลกแยกนี้ให้ได้

เขาหยัดกายเดินไปตามทิศที่มีแสงสว่างอยู่ไกล ๆ แม้ขาจะอ่อนแรง และหัวใจจะเต็มไปด้วยความกังวลจนปวดตุบ ๆ

ระหว่างที่เดินไป ทันใดนั้นกลิ่นหอมรุนแรงจนต้องหยุดชะงักก็พัดโชยมากระทบปลายจมูก



มันเป็นกลิ่นที่แตกต่างจากสารอาหารสังเคราะห์ที่เขาเคยรู้จัก...

ไม่ใช่กลิ่นของพลังงานแคปซูล แต่เป็นกลิ่นที่ทำให้กระเพาะเขาบีบรัดตัวทันที

กลิ่นของอาหาร...

กลิ่นของชีวิตที่แท้จริง...

"อื้ม... อะไรน่ะ..." เซียนหลงละเมอออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้าวเร็วขึ้นตามกลิ่นหอมนั้นราวกับถูกมนตร์สะกด



เบื้องหน้าคือร้านอาหารเล็ก ๆ สร้างจากไม้เก่า ๆ สองชั้น มีป้ายสีลอกเล็กน้อยเขียนว่า "กวินโภชนา"

ควันสีขาวลอยฟุ้งเหนือชายคา ขณะที่เสียงตะหลิวกระทบกระทะดังกังวานก้องมาแต่ไกล เพียงชั่วพริบตาที่ก้าวข้ามแนวรั้วไม้เตี้ย ๆ เข้าไป เซียนหลงก็ได้เห็นภาพตรงหน้า

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สวมเสื้อยืดบาง ๆ กางเกงวอร์มธรรมดา มือขวากำกระบวยเหล็ก มือซ้ายสะบัดกระทะขนาดใหญ่ด้วยท่วงท่าคล่องแคล่ว ราวกับกระทะเหล็กนั้นเบาดุจปีกนก

เปลวไฟจากเตาแก๊สพวยพุ่งขึ้นสูง สีส้มแดงร้อนแรงล้อมรอบใบหน้าเอาจริงเอาจังที่มีเสน่ห์หยาดเยิ้มด้วยเหงื่อ
ข้อมือแข็งแรงบิดหมุนกระทะ ทำให้เศษผักและเนื้อที่กำลังถูกผัดกระเด้งกลางอากาศ แล้วตกกลับลงไปในจังหวะที่งดงาม

กวิน กาญจนศักดิ์ เจ้าของร้านผู้ครองศิลปะแห่งเปลวไฟ และปลายตะหลิวในเวลานี้อย่างสมบูรณ์ เสียงฉ่าของน้ำซอสกระทบกระทะเหล็กร้อนฉ่า พร้อมกลิ่นน้ำปลาคลุกพริกเผา สมุนไพรไทยแหลมฉุนขึ้นจมูก

เซียนหลงยืนนิ่ง จมอยู่ในโลกของกลิ่น รส และภาพตรงหน้า ราวกับเวลาทั้งหมดหยุดหมุน
'นี่แหละ...' เขาคิดในใจอย่างตื่นเต้น ร่างกายสั่นน้อย ๆ ด้วยความปีติ
'นี่แหละ สิ่งที่เราตามหา อาหารของจริง!'



"เฮ้ย น้อง ๆ ยืนอะไรตรงนั้น เดี๋ยวโดนไฟลวกเอานะ!" เสียงห้าวทุ้มดังขึ้น กวินยิ้มอย่างเป็นมิตร พลางลดกระทะลงเล็กน้อย เซียนหลงสะดุ้ง รีบถอยหลังสองก้าว กะพริบตาปริบ ๆ มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงุนงง

"หิวเหรอ?" กวินถามต่อ มองใบหน้าขาว ๆ ผมยุ่งเหยิงและเสื้อผ้าแปลกตานั่นอย่างเอ็นดู

"ถ้าหิวก็นั่งรอตรงนั้น เดี๋ยวพี่ทำเพิ่มให้จานหนึ่ง"


เซียนหลงเม้มปากแน่น พยักหน้าหงึก ๆ อย่างไม่เข้าใจนักว่าต้องทำอะไร แต่พอได้กลิ่นหอมชวนละลายอีกระลอก เขาก็ตัดสินใจ...

เดินตรงไปยังโต๊ะไม้ที่ตั้งอยู่ข้างร้านอย่างเชื่องช้า นั่งลงอย่างสุภาพ มือวางบนตักแน่น สายตากลับไม่ละจากชายหนุ่มตรงหน้าแม้แต่วินาทีเดียว

หัวใจเขาเต้นระรัวไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะความตื่นเต้นที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมาเขาเจอแล้ว... เจอ "ต้นแบบการทำอาหาร" ที่เขาต้องตามหา!