ในความฝันของฉัน..คือเธอ เล่ม 2

ธาม นักแสดงหนุ่มชื่อดัง เติบโตมาพร้อมกับความฝันซ้ำๆ ตลอด 20 ปี เขาฝันถึงหญิงสาวที่เขาไม่เคยรู้จักชื่อ ไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนจริงหรือไม่ แต่ใบหน้าของเธอกลับค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในทุกครั้งที่เขาฝัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาได้รับบทนำในละครที่สร้างจากนิยายดัง และได้พบกับนักแสดงนำหญิงที่ไม่ได้มาจากวงการบันเทิง แต่เป็นแพทย์หญิงชื่อ ณภัทร ผู้ที่ได้รับเลือกจากเจ้าของบทประพันธ์โดยตรง

เมื่อเธอปรากฏตัว เขาแทบหยุดหายใจ
เพราะเธอคือ "ผู้หญิงในฝัน" ที่เขาเห็นมาตลอด 20 ปี

การทำงานร่วมกันทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองพัฒนาอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้กลายเป็นความรักที่ลึกซึ้ง แต่โชคชะตากลับเล่นตลกธามประสบอุบัติเหตุ และสูญเสีย "ความทรงจำ" ที่มีต่อเธอไป เขาจำเธอได้เพียงแค่ชื่อ แต่จำไม่ได้ว่าเขาเคยรักเธอมากแค่ไหน

ณภัทรไม่ยอมแพ้ เธอขอโอกาส 6 เดือน เพื่อทำให้เขากลับมารักเธออีกครั้งแม้เขาจะจำอดีตไม่ได้ แต่เธอเชื่อว่า "หัวใจของเขายังเป็นหัวใจดวงเดิม"

ท่ามกลางความความหวัง ความพยายาม และความเจ็บปวด เรื่องราวของชายผู้หลงลืมความรัก และหญิงสาวที่ยอมเดิมพันหัวใจทั้งหมด เพื่อฟื้นคืนมัน จึงได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง..

......

"รู้ไหม คุณเป็นลูกค้าที่เงียบที่สุดของร้านนี้"
ณภัทรหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย "แล้วคุณอยากให้ฉันคุยเสียงดังเหรอคะ?"
"ก็ไม่ขนาดนั้นครับ" ภาคินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอนตัวมาหาเธอ "แต่คุณมาที่นี่บ่อยขึ้น มากกว่าแต่ก่อน"
สิ่งที่ภาคินพูดทำให้มือที่ถือแก้วไวน์ของเธอกระตุกเล็กน้อย
"ฉันแค่อยากหาที่เงียบๆ พักใจ"
ภาคินมองเธอนิ่งๆ ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วหยิบขวดไวน์จากชั้นวางด้านหลัง
"งั้นวันนี้ผมเลือกไวน์ให้คุณเอง"
"ไวน์อะไรคะ?"
ภาคินพลิกฉลากให้เธอดู
"Château Margaux (ชาโต้มาร์โกซ์) ปี 2015"
ณภัทรเลิกคิ้ว "แนะนำไวน์แพงขนาดนี้ ฉันควรรู้สึกเป็นเกียรติไหมคะเนี่ย?"
"คุณควรรู้สึกว่า คุณสมควรได้รับสิ่งดีๆ" เขาตอบเรียบๆ ขณะใช้มีดเปิดขวดไวน์
เสียงกระดาษฟอยล์ที่ถูกปอกออกดังแผ่วเบา
ณภัทรมองเขาเงียบๆ รู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
"Château Margaux เป็นไวน์ที่มีเอกลักษณ์ครับ รสชาติเต็มไปด้วยความซับซ้อน มีทั้งความเข้มข้นและความนุ่มลึก" ภาคินพูดขณะรินไวน์ลงแก้ว "เหมือนคุณในตอนนี้"
เธอยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ รสชาติของมันลื่นไหลไปตามลิ้น กลิ่นหอมของผลไม้สีเข้ม ผสมกับโน้ตของวานิลลาและโอ๊ค แตะปลายจมูกอย่างแผ่วเบา
มันมีความหนักแน่น แต่นุ่มละมุน..
ซับซ้อน แต่งดงาม..
เธอวางแก้วลง มองภาคินที่ยังคงจ้องเธอด้วยสายตาอ่านยาก
"คุณว่า..ฉันเหมือนไวน์ขวดนี้เหรอคะ?"
"ใช่ครับ" เขาพยักหน้า "ไม่ใช่แค่เพราะความลึกซึ้งของรสชาติ แต่เพราะไวน์ที่ดี จะยิ่งดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป"
ณภัทรเงียบไป ดวงตาจ้องแก้วไวน์ตรงหน้า
"บางอย่างต้องใช้เวลา" ภาคินพูดต่อ น้ำเสียงของเขานุ่มลึก "อาจจะต้องรอให้มันตกตะกอน ให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง แล้วรสชาติของมันจะกลมกล่อมขึ้น"
เธอหลุบตาลง รู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร
เธอกำลังให้เวลากับธาม
กับความทรงจำของเขา
และกับความรักของเธอ
แต่เธอไม่รู้เลยว่า เวลาจะช่วยให้มัน กลมกล่อม หรือทำให้มัน จางลง กันแน่
"แล้วถ้าสุดท้าย มันไม่กลมกล่อมขึ้นละคะ?" เธอพึมพำเบาๆ
ภาคินยกไวน์ขึ้นจิบ ก่อนจะวางแก้วลง
"งั้นก็แปลว่ามันไม่ใช่.."
เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาฉายแววสับสน
"บางครั้ง เราพยายามเก็บไวน์ไว้ในอุณหภูมิที่เหมาะสม ดูแลมันทุกอย่าง แต่สุดท้าย ถ้ามันเสียไปแล้ว เราก็ต้องยอมรับครับ"