เจ้าสาวในฤดูฝน

คำโปรย

เลือดในกายร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ จากจะแค่ปลอบโยน แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้เธอได้นอนหลับอยู่ท่ามกลางความอบอุ่นและปลอดภัยของเขาเพียงแค่นั้น แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเกิดความต้องการอยากครอบครองทั้งหัวใจและร่างกายคนในอ้อมกอดแทน

"ไม่ร้องแล้วนะคนดีของพี่ภู"

ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่า และใช้คำแทนตัวเองเหมือนที่หญิงสาวเคยเรียกเมื่อตอนเป็นเด็ก

ราณีหยุดร้องไห้แต่ยังสะอื้นเบา ๆ และเงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ ที่เขายังจำเรื่องราวสมัยเด็กได้

ปลายนิ้วเรียวกรีดไล่น้ำตาบนผิวแก้มซีดขาวนั้นอย่างอ่อนโยน เสร็จแล้วก็จับมือเล็กเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะพูดต่อ

"ให้พี่ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้านะ แล้วไปอาบน้ำพร้อมกันดีกว่า ฮื่อ...ห้ามปฏิเสธ"

ชายหนุ่มยกปลายนิ้วขึ้นแตะที่เรียวปากนุ่ม เมื่อราณีสายหน้าเบา ๆ พวงแก้มที่ขาวซีดก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อ และยิ่งเป็นสีเข้มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมือหนาค่อย ๆ ดึงชุดนอนออกไป เธอยกมือขึ้นปิดเนินอกอวบเอาไว้พร้อมกับก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย เพราะสายตาคู่คมที่มองมานั้นไม่ได้ปกปิดความรู้สึกใด ๆ เลย

ภูริชถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นเรือนร่างเปล่าเปลือยขาวผ่องของราณี แม้เธอจะไม่ใช่คนที่สวยโดดเด่นอะไรมาก แต่มีผิวกายที่ขาวเนียนละเอียดและเรือนร่างที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนก็ตรึงใจเขาอยู่ดี แม้จะเจ็บปวดใจอยู่บ้างเมื่อเห็นรอยช้ำอยู่หลายจุดบนผิวกายของเธอ

.........................................................................

ภูริชที่เข้าไปช่วยราณี จากเงื้อมมือของคนชั่วไม่ให้ถูกพวกมันย่ำยี หญิงสาวหลุดพ้นมาได้ แต่สุดท้ายก็ต้องมาเสียตัว ให้คนที่เข้ามาช่วยแทน แต่ครั้งนี้เธอเต็มใจ

ฝนแรกของฤดูหอบเอาความหวั่นกลัวและความสุขมาในคืนเดียวกันเสียอย่างนั้น ชนิดที่ปรับอารมณ์ไม่ทันกันเลยทีเดียว