สามีเก่าฉันไม่กลับไปเอาหรอกนะ (เล่ม2) (เล่มจบ)

งานศพของฉันนั้น..มีสามีและแม่สามีร่ำไห้ปานจะขาดใจอยู่ข้างไปโลงศพ งานพิธีไว้อาลัยถูกจัดขึ้นมาอย่างสมเกียรติของเคาน์เตสตระกูลคาเมโล

คงไม่มีใครอีกแล้วบนโลกใบนี้ที่ได้เข้าร่วมพิธีไว้อาลัยของตัวเอง

ใช่..ฉันตายไปแล้ว เคาน์เตสอิงกริดแห่งตระกูลคาเมโลเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุรถม้าพลิกคว่ำ ทำให้สตรีที่อายุเพียงยี่สิบเก้าปีเสียชีวิตลงอย่างน่าสงสารท่ามกลางความเสียใจที่มากล้นของตระกูลสามี

ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรตัวเองถึงเข้ามาอยู่ในร่างของ...เลดี้กาเวซที่พึ่งผ่านพ้นพิธีบรรลุนิติภาวะมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน รถม้าของเราทั้งคู่ชนประสานงากันในแบบที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ และเป็นฉันที่เสียชีวิต ส่วนเลดี้กาเวซบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

บอกตามตรงว่าฉันไม่รู้เลยว่าควรจะทำเช่นไรต่อไป ในร่างของสตรีที่ไม่ใช่ร่างตัวเอง..

หลังสิ้นสุดพิธีไว้อาลัย ฉันกลับมาที่คฤหาสน์กาเวซ คืนนี้เป็นคืนที่ฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับว่าท้องฟ้านั้นสงสารและเห็นใจฉัน.. ทว่าในคืนที่ท้องฟ้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก กลับมีบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวในกลางดึก ชายปริศนาผู้นั้นคือเคาน์คาเมโลสามีของฉันเอง..

มีคำถามมากมายว่าดิเอโกมาที่นี่ทำไมกัน นี่เขารู้จักกับเลดี้กาเวซด้วยอย่างนั้นหรือ?

"ให้ตายสิ ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง แล้วเจ้าสร้างเรื่องขึ้นมาทำไม!! ข้าจะต้องใช้เส้นสายเพื่อจัดการกับหลักฐานมากแค่ไหนเจ้าตัวรู้รึเปล่า"

สามีที่รัก กลับตรงเข้ามากอดเลดี้กาเวซที่ฉันกำลังสวมร่างอยู่ด้วยความสนิทสนม

"..เอาล่ะๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ข้าจะไม่ดุเจ้าแล้วก็ได้..ถึงอย่างไรเคาน์เตสก็ตายไปแล้ว อีกทั้งพรุ่งนี้ข้าจะได้เงินก้อนใหญ่จากทรัพย์สมบัติทั้งหมดของนางอีกด้วย..หลังจากนี้อีกหกเดือนเรามาแต่งงานกันนะมิเรียม"

บางทีการที่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างนี้ อาจเป็นเพราะพระเจ้าท่านทนกับชีวิตที่อดสูของฉันไม่ได้ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยรู้เลยว่าสามีที่อยู่ด้วยกันทุกวัน นอกใจและมีความคิดที่เลวทรามมากแค่ไหน

“มิเรียมเราต่อสู้กันมาอย่างยาวนานกว่าที่อิงกริดจะตาย อดทนอีกหน่อยนะ ข้าจะพาเจ้าไปเป็นเคาน์เตสของข้าเอง งานแต่งงานของเราจะยิ่งใหญ่ที่สุด เพราะว่าเจ้าคือสตรีที่ข้ารัก..”

อา..นี่ฉันต้องรู้สึกแบบไหนกันนะ ที่ถูกสามีสารภาพรักออกมา ทั้งๆ ที่ฉันอยู่ในร่างของชู้รักเช่นนี้..

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นฉันเป็นภรรยาเลยอย่างนั้นหรือ? ไอ้คนสารเลว!!

.

.

 

"จะปฏิเสธก็ได้นะ ใครๆ ก็รู้ว่าเลดี้และเคาน์คาเมโลสนิทสนมกันมากแค่ไหน ข้าไม่อยากถูกสวมเขาในวันแต่งงานหรอกนะครับ ถึงสวยมากแค่ไหนแต่ถึงกับยินยอมเป็นชู้ก่อนที่ภรรยาเก่าจะเสียชีวิตข้ามองว่านั่นคือเรื่องต่ำช้ามากที่สุด.."

ฉันตรงเข้าไปจับมือของแกรนด์ดยุคเฟย์รานเอาไว้แน่น

"ท่านเองก็คิดแบบนั้นใช่ไหมคะ การเป็นชู้คือสิ่งที่เลวทรามและชั่วช้ามากจริงๆ!! เรื่องนั้นข้าเห็นด้วยกับท่านนะคะ!”

ยัยมิเรียมเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แถมคู่หมั้นของนางคือแกรนด์ดยุคอีกต่างหาก แล้วทำไมมิเรียมถึงเลือกที่จะทิ้งแกรนด์ดยุคเพื่อไปหาสามีของเธอกันนะ

“นี่เลดี้..เสียสติไปแล้วรึไง ข้ากำลังด่าเจ้าอยู่นะ!!”

.

.

“แค่ฆ่าเขาก็จบแล้วไม่ใช่หรือครับ..การสังหารชายผู้นั้นคือเรื่องง่ายดายสำหรับข้าคนนี้เลย”

ฉันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยื่นปลายนิ้วไปไล้ตามกรอบหน้าของอัลวาโล เขาคือเอลฟ์หนุ่มผมสีทองที่เราเผลอทำพันธสัญญาขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

“การส่งมอบความตายให้คนแบบนั้นมันง่ายดายเกินไปค่ะ..ข้าไม่ต้องการให้เขาตายแต่ต้องการมองดูชีวิตของเขาที่มันค่อยๆ เหี่ยวแห้งเฉาลงไปอย่างช้าๆ ต่างหาก.."

ช่อดอกไม้ช่อแรกที่เธอได้รับจากสามีคือช่อดอกไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าศพของเธอ หากเธอคิดได้เร็วมากกว่านี้อีกหน่อยคงจะไม่เจ็บปวดมากขนาดนี้หรอก

ดิเอโกที่รัก ข้าจะทำให้ท่านรู้จักคำว่าตายทั้งเป็นว่ามันเป็นเช่นไร..

 

 

คำเตือนจ้า

เรื่องนี้ตัวเอกของเรื่องมีคนรักหรือว่าคู่นอนมากกว่าหนึ่งคน ใครที่ไม่ชอบแนวนี้ผ่านได้เลยน้า มีฉากเลือดสาดและฉากการฆาตกรรม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ