ไม่ขอให้กลับมา (เป็นพ่อของลูก)

"ผมหวังว่าคุณกับเด็กคนนั้นจะไม่มาเกี่ยวข้องกับคนในครอบครัวผมอีก"
"คุณจะบอกว่าผมเป็นพ่อของลูกคุณเหรอลี"
"แต่ผมไม่เชื่อ"
ถ้อยคำของกันต์ธีร์ในค่ำคืนนี้ยังดังก้องในหู สุคนธรสขังตัวเองในห้องนอนในหัวสมองยังคงจดจำคำพูดเหล่านั้น ราวกับว่าคนพูดมาพูดซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด
เธอไม่บังคับให้ตัวเองลืมคำพูดแย่ๆ พวกนั้น และตั้งใจอยากจำมันไว้เตือนตัวเองเพื่อให้เจ็บและจำว่าเขาเคยทำอะไรไว้
หญิงสาวตาค้างทั้งคืน ทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อยแต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ จนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาหกโมงเช้าเธอจึงลุกจากที่นอนเดินไปหยิบกระเป๋าถือ เปิดดูเช็คที่กันต์ธีร์ให้มาด้วยดวงใจที่เจ็บร้าวแต่ก็เข้มแข็งขึ้น
หากเป็นเวลาปกติเธอคงปามันคืนใส่หน้าเขา แต่ที่รับมาเพราะคำพูดประโยคหนึ่งของเขาที่ว่า
"ค่าตัวคุณไง ผมจ่ายชดเชยให้ย้อนหลังด้วย เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน"
หากเรื่องของเราจะถูกซื้อด้วยเงินห้าล้าน และเงินจำนวนนี้มันจะทำให้เราขาดกันหลังจากนี้ เธอยอม

################

"พาลูกกินอาหารขยะ แถมมาเที่ยวกันเองท่าทางก็ไม่ได้ระวังตัวอะไรมากมาย ทำไมไม่ดูแลลูกให้ดีกว่านี้นะลี" ชายหนุ่มพึมพำเหมือนบ่นกับตัวเอง
"ผมว่าเธอเลี้ยงคุณหนูลินมาแบบคนปกติทั่วไป อยู่ในเกณฑ์ดีมากแล้วนะครับท่านรอง"
คิรากรที่นั่งเบาะหน้าอดรนทนไม่ไหวจนต้องแย้ง เท่าที่เขาเห็นคุณภาพชีวิตของธิมารินทร์และครอบครัวไม่ได้แย่เลย เด็กหญิงเรียนโรงเรียนเอกชนในระดับดี ที่พักก็มีความสะดวกสบายและระบบรักษาความปลอดภัยดีมาก รถรายานพาหนะของผู้ปกครองของเธอแม้จะไม่ใช่รถยุโรปแต่มันก็คือรถยนต์ที่ชนชั้นกลางใช้กันทั่วไป สุคนธรสเพิ่งเปลี่ยนรถใหม่ไม่ถึงปีด้วยซ้ำแถมซื้อเงินสด ไม่เข้าใจว่าไม่ดีอย่างไรในสายตาของเจ้านายเขา
"ลูกหลานผมต้องมีคุณภาพชีวิตดีกว่านี้"
กันต์ธีร์ตอบ ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่สุคนธรสพูด แต่สิ่งที่เขาไปหาข้อมูลมาจากที่อังกฤษ สืบเรื่องย้อนไปถึงวันที่เขาเดินทางไปถึงที่นั่นเมื่อสิบสามปีก่อน