คุณอย่าใจร้าย

ข้าวตูนั่งฟังบทสนทนาของพวกเขาตาปริบ ตั้งแต่มิลินปรากฎตัวเหมือนกลายเป็นส่วนเกินไปโดยปริยาย ถึงอย่างนั้นก็จับใจความได้ว่ากรณ์ยังติดต่อกับมิลินอยู่ตลอด แต่ก่อนจะเอ่ยถามคนข้างกายให้รู้ชัด พนักงานก็ยกเค้กออกมาราวกับนัดหมาย
เจ้าของวันเกิดผลิยิ้มจนตาหยี หลงลืมความขุ่นข้องหมองใจไปในทันที
แต่แล้ว...
"สุขสันต์วันเกิดครับมิ้ม"
รอยยิ้มบนดวงหน้าจิ้มลิ้มย้ายไปปรากฏบนดวงหน้าสวยของผู้หญิงอีกคนแทน ข้าวตูมองอย่างสงสัย เหตุใดเจ้าของเค้กถึงเป็นมิลินไปได้
"ขอบคุณนะที่ยังไม่ลืมวันเกิดมิ้ม"
"ไม่เคยลืมอยู่แล้ว เป่าเค้กสิ"
ฟู่
แสงเทียนดับลงพร้อมกับพรากความฝันอันเลือนรางของเธอไปด้วยเช่นกัน พอปะติดปะต่อเรื่องราวก็คลายความสงสัย สาเหตุที่กรณ์กลับเพนต์เฮาส์ทุกวัน ใช้เวลาร่วมกันกับเธอ เป็นเพราะมิลินไม่อยู่ไทยนั่นเอง วินาทีต่อมาก็ชาวาบไปทั้งตัว
"มิ้มครับ เป็นแฟนกันนะ"
เสียงทุ้มพูดเบา ๆ แต่ข้าวตูรู้สึกเหมือนมีดกรีดลงกลางใจ ทุกสายตามองไปทางหญิงสาวเป็นหนึ่งเดียว ก่อนเสียงหวานจะตอบกลับมาว่า
"ตกลงค่ะ"
กรณ์จูบหลังมือมิลินอย่างอ่อนโยน คนรอบข้างต่างปรบมือแสดงความยินดี
ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ที่กล่าวชื่นชมทั้งคู่ ราวกับรอบตัวเธอถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงบ ดวงตาสีน้ำผึ้งมองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดมหาศาล เมื่อตระหนักได้ว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้เตรียมงานวันเกิดให้เธอ ไม่ได้พามาเปิดตัวตั้งแต่แรก แต่พามาเพื่อตอกย้ำว่าเขาเลือกมิลิน ผู้หญิงที่เหมาะสมและคู่ควร เพราะแบบนี้ถึงไม่บอกสถานะว่าเธอเป็นอะไรกับเขา
บัดนี้เข้าใจทุกอย่างแล้ว เข้าใจทุกอย่างแล้วจริง ๆ และทันใดนั้นเอง
ครืด
เสียงขาเก้าอี้ครูดพื้นดังขึ้น เรียกสายตาทุกคู่หันมองมาที่เธอ
"หนูเป็นแม่บ้านของคุณกรณ์ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ขอให้คุณสองคนครองรักกันยืนยาว ขอโทษที่ทำให้เสียบรรยากาศ ขอตัวค่ะ" ข้าวตูฝืนยิ้มสุดความสามารถ วูบหนึ่งสบตากับผู้ชายที่ให้ความหวังและทำลายมันพังราบคาบ ก่อนจะเดินออกมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย
แม้ไม่มีน้ำตาสักหยด แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจของเธอกำลังร้องไห้

#ไม่มีนอกกายนอกใจ
#สุขนิยม
#แนะนำซื้อผ่าน Web/Android