กุหลาบเวียงพิงค์ดอกนี้หอมไกลถึงพันลี้ l Omegaverse

พันลี้เงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจสักเท่าไร

"ไม่รู้จะเอามาให้วุ่นวายทำไม เวลากูมีค่ามากกว่ามานั่งสอนงานพวกลูกคุณหนู"





"อะไรเกินตัวก็อย่าทำ ปฏิเสธได้ พันลี้เขาไม่ใช่เจ้าของชีวิต รักได้ก็เลิกได้ อย่ายึดติด"

เวียงพิงค์มองคนที่กำลังลูบไหล่ตัวเองเงียบ ๆ

"ถึงลี้จะเป็นลูกน้า แต่ถ้าเขาไม่เหมาะกับหนู ทำตัวไม่ดีกับหนู น้าก็ไม่เชียร์"



"เหมือนพ่อขนาดนี้สุดท้ายระวังได้รักกันเหมือนพ่อนะ"พ่อเลี้ยงอัคคีพูดกับลูกชายที่กำลังจะลุกเดินออกไป

"เพ้อเจ้อ" พันลี้ถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

"พันลี้"

"อะไร" พันลี้หันมามองผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

"ใจร้ายมากไปไม่ดี"

"เขาก็มีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกัน" พ่อเลี้ยงอัคคีว่าเสียงเข้ม

"รู้แล้ว"พันลี้รับคำเสียงเรียบเหมือนเดิม แต่ก็รู้ว่าตอนนี้พ่อกำลังตำหนิตัวเองอยู่

"อย่าเอาเรื่องส่วนตัวไปลงที่คนอื่น โกรธใครก็ลงที่คนนั้น"

"ครับ" พันลี้พยักหน้าก่อนจะเดินออกมา ทิ้งให้คนเป็นพ่อได้แต่ส่ายหัวไปมา




ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ