ฮูหยินได้โปรดอภัยให้สามี

เขาเป็นคนบีบให้นางหย่า ส่งนางไปให้ศัตรูเพื่อแก้แค้น ทว่าดันโผล่หัวไปที่ค่ายศัตรูเพื่อช่วยนาง น่าขันตรงที่ส่งนางให้บุรุษอื่นแต่เจ็บปวดเกินทนไหวเมื่อได้ยินเสียงหวานครวญครางปานจะขาดใจของนาง
หลอกตัวเองว่าไม่เคยรักมานานสามปี จนกระทั่งยอมรับความจริงเพราะเสียงคราง ทว่าในวันที่ยอมรับใจตนเอง นางกลับลืมเขาจากความทรงจำไปสิ้น



ทำราวกับข้าเป็นตอไม้ ไร้ตัวตน ข้าผู้นี้สามีเจ้านะ
แม่ทัพหนุ่มบีบจอกชาในมือแตกอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าองค์ชายโจวผู้นั้น โน้มหน้าเข้าใกล้คล้ายจะหอมภรรยาของเขา
ผิงชินอ๋องหันมามอง พลางเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย คงอยากถามเขาว่าฮูหยินตนเหตุใดอยู่กับคนอื่น
หวู่ไฉตงไม่พูดสิ่งใดเพียงก้มหน้าให้ผิงชินอ๋องและฮ่องเต้เล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองว่านจิ่วซิ่นอีกครั้ง
"โจวกังเต๋อและชายาขอคารวะเจ้าเมืองฉีเฟิง วันนี้ข้ากับชายา นำของกำนัลมามอบแก่ท่านเจ้าเมืองด้วย เด็ก ๆ นำเข้ามาขอผิงชินอ๋องอายุยืน บ้านเมืองสงบสุข ไร้ทุกข์ภัยพ่ะย่ะค่ะ" โจวกังเต๋อผสานมือก้มศีรษะคำนับอย่างนอบน้อม
"ลำบากองค์ชายโจวแล้ว" ผิงชินอ๋องปรายตามองของกำนัล เห็นเป็นโสมอายุร้อยปีก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างใจกว้าง "เชิญองค์ชายกับพระชายาสำราญให้เต็มที่ วันนี้พวกเรามาฉลอง ให้กับการเชื่อมสัมพันธ์กันเถิด จากนี้ไปไร้สงครามราษฎรสงบสุข"
ชายาหรือ นางไปเป็นชายาผู้อื่นได้เช่นไร ใบหย่าที่นางร่างไว้ เขายังไม่ได้ประทับตราประจำตัวและลายนิ้วมือเลยด้วยซ้ำ ว่านจิ่วซิ่นเจ้ายังเป็นฮูหยินของข้า อย่างถูกต้องตามกฎหมายแคว้นซีไห่ อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ ใครหน้าไหนข้าก็ไม่ยอมทั้งนั้น หวู่ไฉตงกำมือแน่น ใจของเขาราวกับถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโหม มันร้อนจนอยากเข้าไป กระชากสตรีที่เอาแต่ยิ้มให้ชายอื่น มากดไว้ใต้ร่าง แล้วถามให้กระจ่างบัดเดี๋ยวนี้


ซื้อผ่านเวปจะถูกกว่า IOS นะคะ