แค่บางครั้งที่รู้สึกว่ารัก

เมื่อทุกอย่างมันเริ่มต้นด้วยการตอบแทน
เขาที่เคยเป็นความอบอุ่นเดียวที่เธอเคยมี
เธอเป็นความจำอันเจ็บปวดที่เขาไม่มีวันลืม

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมทำอะไรให้รักษาหน้าป๊าฉันบ้าง” ฟีนิกซ์ไม่ได้สนใจในสิ่งที่หญิงสาวพูดแต่ฝ่ายถามเธอกลับแทน

“คุณพูดอะไร หนูไม่เข้าใจ” เป็นอะไรมาถึงก็มาพูดแบบนี้ เธอไปทำอะไรให้เขาตอนไหน ตอนออกมาจากห้องก็ดีๆอยู่นิ

“อย่ามาทำเป็นตอแหล!”

“มันจะมากไปแล้วนะ!” อยู่ๆมาว่ากันแบบนี้เธอไปทำอะไรให้กัน

“มากเหรอ ฉันว่ามันน้อยไปด้วยซ้ำกับผู้หญิงร่านแบบเธอ!”

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

มือเรียวยกขึ้นมาตวัดไปที่หน้าชายหนุ่มอย่างแรงถึงสองครั้ง สองมือกำแน่นด้วยความโมโหดวงตากลมโตที่ปกติดูดื้อรั้นตอนนี้กลับจ้องเขม็งด้วยความโกรธที่ถูกต่อว่าโดยไม่มีสาเหตุ

“เออ! หนูมันร่านแล้วทำไม มันก็ไม่ได้ไปร่านบนหัวคุณนิ!”

“ผู้หญิงแบบเธอต่อให้แหกขาตรงหน้าฉันก็เอาไม่ลง!”

“หึ ดีแล้วค่ะ คนแบบคุณก็ไม่มีวันที่หนูจะแหกขาให้เหมือนกัน”