แม่จ๋าอยากมีปะป๊าเป็นมาเฟีย

ธนาธาร พิสุทธิ์เมธาโยธิน

ธาน

ผู้สืบทอดมหาอำนาจของตระกูลพิสุทธิ์เมธาโยธิน ตระกูลแห่งอำนาจที่ชักใยบ่อนคาสิโนและบ่อนพนันทั้งในและต่างประเทศ รวมถึงควบคุมธุรกิจสีขาวสะอาดจวบจนสีดำสนิท ก็เป็นผู้กุมบังเหียนเอาไว้

แม้จะดูเป็นคนกร้านโลก แต่เมื่อพบเจอกับหญิงสาวตัวเล็กที่มีหัวใจอันบริสุทธิ์ก็พลันทำให้อ่อนไหวจนเผลอหลงรัก

ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้...

จนเวลาผ่านไป ปีศาจร้ายที่ซ่อนเร้นอยู่ในกายก็ออมาอาลวาดและเผยตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่ม

นัยน์ตาเหยียดหยามจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กที่อุ้มเด็กชายตัวน้อยซึ่งดวงหน้าถอดแบบมาจากตนทุกกระเบียดนิ้วจนน่าตกใจ

หากแต่คำที่กล่าวออกไปช่างเต็มไปด้วยความแหลมคมที่ทะลวงเข้าทรวงอกของคนฟัง

"ฉันไม่รู้จักเธอ และเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของฉัน ไสหัวไปซะ"





วรรณวิลา กมลภักดี

อัญชัน

หญิงสาวไร้เดียงสาจากลุ่มแม่น้ำโขง ในวันที่ไปเก็บผักบุ้ง เธอกลับได้เก็บชายคนหนึ่งที่ตัวอาบชุ่มไปด้วยเลือดและบาดแผลกลับบ้าน

เพราะความไร้เดียงสาของสาวบ้านนอก เลยทำให้เผลอหลงรักคนที่มาพร้อมกับคำโกหกโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี รู้เพียงแค่เธอนั้นยอมยกทั้งหัวใจให้เขาเพียงแค่ชั่วข้ามคืน...

จนกระทั่งในวันที่ตั้งท้อง เธอยิ้มอย่างมีความสุขเพราะคิดว่าชายหนุ่มนั้นคงดีใจไม่ต่างกัน หากแต่เมื่อกลับมา เธอก็ไม่เจอเขาแล้ว

เขาทิ้งเธอไปโดยไม่ลาสักคำ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิดไป...

ไม่รู้ว่าเขาไปไหน

ไม่รู้ว่าเขาทิ้งเธอไปทำไม

เธอรู้แค่ว่าต้องรอ...

แต่ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่าไหร่ ถึงจะได้รู้คำตอบว่าเขาทิ้งเธอไปทำไม

หากแต่เมื่อเจอกันอีกครั้งหลังจากผ่านมาห้าปี ชายที่เธอเคยรัก กลับเปลี่ยนจนแทบใจหาย แววตาของเขาดำเมี่ยมและเหี้ยมเกรียมจนน่ากลัว

เหมือนกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เขาที่เธอเคยรัก...

"พี่บอกหนูได้ไหม... ทำไมถึงทิ้งหนูไป"



ปณิธาน กมลภักดี

ธาม

เด็กตัวอ้วนกลมที่เฝ้าฝันถึงวันที่ได้อยู่กับพ่อและแม่อย่างพร้อมกน้าพร้อมตา อยู่กับความเชื่อที่ว่าพ่อนั้นจะกลับมาหาตัวเองและแม่จ๋าในสักวัน...

"พี่อยากมีปะป๊าเป็นมาเฟีย"