SET บุรุษตระกูลมู่

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เล่ม คือ

พระชายาจำยอม
ลู่ผิงถิงลุกขึ้นนั่ง สายตาปะทะเข้ากับอาภรณ์ตัวเองที่กระจัดกระจายเต็มพื้น เปิดผ้าห่มก้มมองเรือนร่างไร้อาภรณ์ของตัวเอง

สวรรค์นี่มันอะไร ร่องรอยรักถูกฝากไว้ตามลำตัวถี่ยิบ

ทุบศีรษะตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกความทรงจำ สมองกำลังประมวลผล แล้วภาพที่ไม่น่าจำก็ชัดขึ้นทุกขณะ “นะ นี่ข้า นี่ข้าเมาแล้วถึงกับยั่วยวนเขา”

ฝ่ามือเล็กตีหน้าผากตัวเองติด ๆ กันหลายครั้ง

ไม่รู้ทำไปได้ไง ทั้งส่ายก้นทั้งเชื้อเชิญเขาให้เข้าหา

โอ๊ย ข้าทำอะไรลงไป

ร่างเล็กพันลำตัวด้วยผ้าห่ม แล้วย่องลงจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้ามาสวมใส่ หวาดระแวงราวกับมีคนอยู่ในห้องนับสิบ ทั้งที่ไม่มีสักคน ฝีเท้าย่องเบาออกจากห้อง สอดส่องสายตาโดยรอบ จะให้ใครมาเห็นได้ไง หอบเสื้อผ้าออกจากจวนไปไม่ทันไรก็กลับมาอายคนแย่

หลบตรงนั้นหลีกตรงนี้ออกจากจวนอ๋องมาได้อย่างโล่งใจ

ไม่รู้เลยสักนิดว่าบ่าวในจวนรู้กันยันคนเลี้ยงม้า จากการเล่าปากต่อปากของเวรยาม องครักษ์ที่เฝ้ายามข่มตาหลับไม่ได้ทั้งคืน เสียงรัญจวนกวนใจแว่วมาตามสายลม จนพวกเขาต้องสับเปลี่ยนกันเข้าห้องน้ำ




เงารักตำหนักเย็น

อู่เข่อซิง

นางถูกตราหน้าว่าคบชู้ ถูกกักขังไว้ในตำหนักเย็นจนสิ้นใจไปพร้อมบุตรในครรภ์ สวามีไม่เคยเหลือบตามอง แม้จะรู้ว่านางป่วยหมอสักคนก็ไม่ส่งมา รู้แล้ว นางรู้แล้วว่าเขาไม่รักนางอีกแล้ว

“เจียวจ้านเจ้าจะรู้หรือไม่ว่าร่างกายข้าจะทนไม่ไหวแล้ว หากข้าตายไปเจ้าจะเสียใจหรือไม่ หรือเจ้าเกลียดข้ามากจนไม่อยากพบหน้าอีกต่อไปแล้ว”







มู่เจียวจ้าน

อู่หยางเจี๋ยบอกว่านางกำลังจะตาย แต่เขาไม่คิดว่าจะเร็วเพียงนี้ เขามองร่างซูบผอมบนเตียงในใจไหวสะท้านนางจะไม่ลืมตามายิ้มให้เขาอีกแล้ว

“เข่อซิงข้าขอโทษ” มือสั่นเทาลูบแผ่วเบาที่ใบหน้าซูบผอมของนาง เขาไม่กล้าแตะนางแรงกลัวว่านางจะเจ็บแต่เขาก็อดใจไม่ได้ที่จะช้อนร่างนางขึ้นมากอด “ชีวิตนี้ข้าผิดต่อเจ้า ขอโทษนะที่ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้ ขอโทษที่ข้าไม่เชื่อใจเจ้าจนทำให้เราเดินมาถึงขั้นนี้ ข้าขอโทษ ขอโทษเข่อซิง ข้าขอโทษ” มู่เจียวจ้านร้องไห้คร่ำครวญพร่ำขอโทษนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า

‘หากชาติหน้ามีจริงขอให้ข้าได้แก้ไขข้อผิดพลาดและได้ครองคู่กับคนที่ข้ารักด้วยเถิด’



อู่หยางเจี๋ย

“นางไม่ได้ยินเจ้าแล้ว” อู่หยางเจี๋ยตาแดงทว่าเขายังควบคุมสติได้เป็นอย่างดี

“ฝ่าบาทตั้งสติได้แล้ว นางตายแล้วไม่มีวันได้ยินท่านอีก ปล่อยนางเถิด” อู่หยางเจี๋ยเห็นสภาพโอรสสวรรค์ที่สติหลุดราวกับคนบ้าก็โมโหขึ้นมา วันเวลาที่นางอยู่เพียงเอื้อมกลับไม่เห็นค่า มายามนี้นางจากไปแล้วกลับร้องไห้คร่ำครวญร้องขอ น่าสมเพช

อู่หยางเจี๋ยมองฮ่องเต้ด้วยสายตาเรียบนิ่ง เกิดความรู้สึกสาแก่ใจที่เห็นมู่เจียวจ้านในสภาพนี้

‘แค่นี้ยังน้อยไปเข่อซิงทรมานกว่านี้หลายเท่าเจ้าควรได้รับรู้มันทีละน้อยเจียวจ้าน’

ฝากหนังสือ SET บุรุษตระกูลลู่ด้วยนะคะ