ช่วยด้วยค่ะ! ท่านประธานคนสวยตามรุกหนักไม่หยุดเลย!

"เฮ้อ..."

ฉันถอนหายใจพลางคนกาแฟในแก้วอย่างเหม่อลอย ณ ห้องครัวเล็กๆ ของบริษัทที่ตอนนี้ปลอดคน มีแค่ฉันกับความคิดฟุ้งซ่านเรื่อง... คนคนนั้น...

"ถอนหายใจแบบนี้... เหนื่อยเหรอคะ?"

เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง ทำเอาฉันสะดุ้งโหยงจนกาแฟแทบหก!

"ทะ... ท่านประธาน!?" ฉันหันขวับไปทันที คุณริน! เธอยืนพิงกรอบประตู กอดอกมองฉันด้วยรอยยิ้มมุมปากที่... เอ่อ... ดูเจ้าเล่ห์ยังไงชอบกล!

"ตกใจหมดเลยค่ะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?" ฉันยกมือทาบอก หัวใจเต้นตึกตัก

"ก็ตั้งแต่... ตอนที่เห็นใครบางคนทำหน้าเหมือนอมทุกข์อยู่แถวนี้ล่ะมั้ง" เธอตอบพลางเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ "ว่าไงคะ? กาแฟแก้วนี้... จะหวานสู้รอยยิ้มคนชงได้รึเปล่านะ?"

คำถามหยอดตรงๆ ทำเอาแก้มฉันร้อนผ่าว! "คุณ... คุณรินก็พูดไปเรื่อย!"

"พูดจริงนะคะ" เธอมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว! ใกล้... ใกล้จนฉันต้องเงยหน้ามอง "ไม่เชื่อ... ลองให้รินชิมหน่อยไหมล่ะ?"

ไม่พูดเปล่า เธอกลับยื่นหน้าสวยๆ นั่นเข้ามาใกล้แก้วกาแฟในมือฉัน... และเหมือนจะใกล้ริมฝีปากฉันด้วย!

กรี๊ดดดด! ไม่ไหวแล้ว! หนีดีกว่า!

ฉันพยายามจะเบี่ยงตัวหลบ แต่คุณรินกลับใช้แขนข้างหนึ่งเท้าเคาน์เตอร์ด้านหลังฉันไว้ กักฉันไว้ในระยะประชิด!

"จะรีบไปไหนคะ?" เธอกระซิบถาม แววตาเป็นประกายขี้เล่น "ยังไม่ได้... ชิมกาแฟเลยนะ"

"ตะ... แต่ว่า..." ฉันอึกอัก หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก สมองขาวโพลนไปหมดแล้ว!

"หรือว่า..." เธอยิ้มกริ่ม "จริงๆ แล้ว... อยากให้รินชิมอย่างอื่น... มากกว่ากาแฟ?"

อ๊ากกกกก! ท่านประธานบ้า! พูดอะไรออกมาค้าาาา! ใครก็ได้ช่วยฟ้าใสด้วยค่า!!!