นางร้ายทะลุมิติมาเป็นนางเอก

"เจ้าหน้าด้านนักซูหนี่ว์! ยังกล้ากลับมาอีกรึ! นังน้องสารเลว!!"

เสียงนั้นมาจากหญิงสาวผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้กับหัวแถว เธองดงามแต่ท่าทางเฉียบขาดและเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว สายตาของเธอที่มองมาราวกับจะฆ่าให้ตายทั้งเป็น ฮวาซินตกตะลึงเมื่อมองหน้าผู้หญิงคนนั้น

"พูดกับฉันเหรอ" ร่างเล็กถามหน้าตายแต่ดูเหมือนว่าดันทำให้อีกฝ่ายโกรธเกรี้ยวมากกว่าเก่า

"ข้าละอายแทนท่านพ่อท่านแม่ยิ่งนักที่ให้กำเนิดเจ้า! เจ้าทำให้ตระกูลซูของเราต้องอับอาบขายหน้า เจ้ายังมีหน้ากลับมาอีกหรือซูหนี่ว์ ไยไม่ตายๆ ไปเสีย!"

"ทำผิดไม่ยอมรับ กลับมาแล้วยังทำหน้าใสซื่อไม่หวาดกลัวต่อความผิด ตลอดเวลาแค่เสแสร้งทำตัวว่าเป็นคนดี แต่ที่ไหนได้ ทำตัวเหลวไหล เชื่อใจยาก"

"ข้าคิดว่าข้าร้าย ข้าเอาแต่ใจแล้วนะ แต่ดูเหมือนความร้ายของข้ายังน้อยกว่าซูหนี่ว์นัก"

ร่างเล็กรู้สึกเหมือนโดนฟาดด้วยสายฟ้า เธอไม่เข้าใจเลยว่าพวกผู้หญิงสี่คนนั้นพูดถึงเรื่องอะไร ทำไมต้องโกรธเธอขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจว่าเธอไม่ใช่คนที่พวกเขาพูดถึง ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจว่าเธอคือ 'ใครบางคน' ที่พวกเขารู้จักดี และต่างก็เต็มไปด้วยความผิดหวังหรือโกรธเกลียด ผู้หญิงคนนั้นอาจทำผิดจนยากจะให้อภัย แต่เผอิญว่าผู้หญิงคนนั้นมันดันไม่ใช่เธอยังไงล่ะ

"เดี๋ยวก่อนค่ะ...คือ ฉันไม่เข้าใจ" ฮวาซินร้องออกมาอย่างตะกุกตะกัก "ฉันไม่ใช่...."

"อย่ามาแก้ตัวให้มันมากความ! เจ้าแค่แสร้งทำเป็นความจำเสื่อมงั้นหรือ!" หญิงสาวคนหนึ่งตวาดกลับ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความชิงชัง

ฮวาซินยืนตัวแข็ง รู้สึกเหมือนร่างกายเย็นเยียบแปลกๆ เธอพยายามมองไปรอบๆ หวังจะหาคนที่พอจะเข้าใจเธออยู่บ้าง แต่สิ่งที่พบมีเพียงสายตาดูแคลน สงสัยและเย็นชา ก่อนที่ความรู้สึกบางอย่างในอากาศเหมือนจะเตือนให้เธอรู้ว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว

ดวงตากลมโตกวาดมองพลันปะทะเข้ากับดวงตาคมกริบคู่หนึ่ง มันเย็นเฉียบราวกับใบมีดที่ลับจนแวววาว แม้ไม่มีถ้อยคำเอื้อนเอ่ย แต่สายตาคู่นั้นเหมือนสะกดความคิดของเธอให้หยุดนิ่งอยู่กับที่

ใบหน้าเขาคมจัด จมูกโด่งตรงรับกับกรามที่ดูแข็งกระด้าง เส้นผมสีดำขลับที่ตกลงข้างหน้าผากยิ่งทำให้โครงหน้าคมคายชัดเจนขึ้น ทุกมุมมองของเขาดูมีพลัง ดูน่าเกรงขามจนไม่อยากเข้าใกล้

'เขาหล่อ... หล่อแบบที่ไม่ใช่แค่รูปหน้า แต่เป็นเสน่ห์แบบดิบๆ แบบที่ดูแล้วใจสั่นโดยไม่รู้ตัว'

แต่ก็ไม่ใช่หล่อแบบอบอุ่นหรือใจดีเลยสักนิด เขาเหมือนคนที่พร้อมจะกัดกินทุกอย่างที่ขวางทาง ไม่ว่าใครหน้าไหน แต่เขากลับมีบางอย่างที่ทำให้เธอไม่อาจละสายตาไปได้เลย

ฮวาซินเริ่มใจสั่นกับภาพตรงหน้า พอเธอเริ่มตั้งสติได้จึงลองกวาดตามองรอบกายอีกครั้ง เครื่องแต่งกายของทุกคน ภาษาและสำเนียงที่ฟังดูแปลกหู โครงสร้างของอาคาร ของประดับตกแต่งหลายๆ อย่างและแม้แต่กระจกทองเหลืองแทนกระจกสมัยใหม่ที่วางอยู่ไม่ไกล ทุกอย่างนี้ล้วนหายากในยุคปัจจุบัน แต่ที่นี่กลับมีมากมายเสียเหมือนว่าหาได้ง่ายดายมาก

หรือว่าฉัน...ทะลุมิติมาจริงๆ?


*** แนะนำอ่านตัวอย่างประกอบการตัดสินใจก่อนกดซื้อนะคะ ***
*** แนะนำซื้อผ่านระบบแอนดรอยจะได้ราคาที่ถูกกว่าระบบ ios ค่ะ ***
*** เนื้อหาบางฉากบางตอนค่อนข้างอ่อนไหว โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นค่ะ ***