ย้อนเวลากลับมาเซ็นใบหย่าให้คุณสามี

"เธอจะไปไหน?"

ธันวาถาม แต่ไม่ได้ขวาง

"ไปให้พ้นจากพี่!"

ข้าวหอมตะโกนกลับ ก่อนจะวิ่งออกไปที่รถ ไม่สนใจฝนที่เทกระหน่ำลงมา

ตอนนี้ ข้าวหอมขับรถมาไกลจากคฤหาสน์แล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รู้เพียงแค่ว่าต้องขับไปให้ไกลจากความเจ็บปวดนั้น ถนนเส้นนี้เปลี่ยวและมืด มีเพียงไฟหน้ารถของเธอที่ส่องนำทางฝ่าสายฝนอันหนาทึบ

เธอเปิดเพลงดังกลบเสียงความคิดในหัว กลบเสียงหัวใจที่กรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า

'ทำไมเขาไม่รักเธอสักที'

มือขวาของเธอปัดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ขณะที่มืออีกข้างกำพวงมาลัยแน่น

ข้าวหอมมองกระจกมองหลัง ภาพใบชายังติดค้างในห้วงความคิด เด็กชายตัวน้อยผมดำขลับ ดวงตากลมโตที่ดูคล้ายเธอ รอยยิ้มที่มีลักยิ้มน่ารักบนแก้มป่อง เด็กน้อยที่เธอแทบไม่เคยกอด

เธอเอาแต่ตามตื๊อธันวา พยายามทุกวิถีทางให้เขารัก จนลืมไปว่าตัวเองเป็นแม่ ลืมไปว่ามีชีวิตเล็กๆ ที่ต้องการความรักจากเธอ

โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น ข้าวหอมหยิบขึ้นมาดู หวังลึกๆ ว่าจะเป็นธันวาที่โทรมาตามเธอกลับ แต่มันเป็นเพียงข้อความแจ้งเตือนจากโรงเรียนของใบชาเกี่ยวกับงานวันพ่อที่จะมีขึ้นในอีกสองวัน

เธอกดโทรศัพท์หาธันวาอีกครั้ง... แต่ไม่มีใครรับสาย

น้ำตาไหลพรากลงมาอีกระลอก ข้าวหอมกัดฟันแน่น พูดลอยๆ ในรถด้วยเสียงแผ่วเบา

"ฉันไม่อยากอยู่ในโลกที่ไม่มีใครรักฉันอีกแล้ว"

ทันใดนั้น มีไฟหน้ารถจากเลนตรงข้ามพุ่งเข้ามาในเลนของเธอ แสงไฟสว่างจ้าจนแสบตา เธอเบรกกะทันหัน พวงมาลัยหลุดจากมือที่เปียกชื้นด้วยน้ำตา ยางรถเสียดสีกับพื้นถนนเปียกดังเอี๊ยด

เสียงเบรกและเสียงชนดังกึกก้องในความมืด รถของเธอหมุนคว้าง กระจกแตกละเอียด เศษแก้วกระเด็นกระจาย โลกทั้งใบหมุนวนราวกับม้าหมุน เวลาเหมือนหยุดนิ่ง

ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบ ภาพในหัวเธอไม่ใช่ธันวา ไม่ใช่ความรักที่เธอไล่ล่ามาตลอด...

แต่เป็นภาพใบชา... ลูกชายตัวน้อยของเธอ หันมายิ้มให้เธอในวันเกิดของเขาเมื่อเดือนก่อน ดวงตากลมโตเปล่งประกาย เสียงหัวเราะใสๆ ที่เธอไม่เคยใส่ใจฟังเลยสักครั้ง ยื่นชิ้นเค้กให้เธอพร้อมพูดว่า

"แม่ครับ กินเค้กกับชาไหม?"

ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกายของเธอ เธอรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆ ไหลลงมาจากหน้าผาก ความมืดค่อยๆ กลืนกินการมองเห็นของเธอ

'ใบชา... แม่ขอโทษ...'

เธอกระซิบในใจ

เสียงหัวใจเต้นช้าลง... ช้าลง... แล้วเงียบไป พร้อมกับเสียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย... ทุกอย่างดับวูบลง

เธอจากไปในสภาพที่หัวใจแตกสลาย ไม่ใช่เพียงเพราะความรักที่ไม่สมหวัง แต่เพราะความรู้สึกผิดที่ไม่เคยได้มอบความรักให้ลูกน้อยของเธออย่างที่ควรจะเป็น